Έγινε λοιπόν και αυτό. Ποινικοποιήθηκε η άποψη ότι δεν έγιναν γενοκτονίες σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την ποινικοποίηση; Όχι βέβαια κάποια ιστορική αλήθεια. Οι ιστορικές αλήθειες δεν καθιερώνονται με διατάγματα και απειλές τιμωρίας. Ούτε βέβαια κάποια διάθεση να τιμηθούν τα θύματα. Τα θύματα τιμώνται με εκδηλώσεις, μνημόσυνα κλπ. όπου συμμετέχουν όσοι επιθυμούν, χωρίς να κρέμεται η τιμωρία πάνω από το κεφάλι των υπολοίπων.
Πίσω από αυτή την ποινικοποίηση κρύβεται το μίσος. Το εθνικιστικό μίσος, που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Η απόφαση της πλειοψηφίας της Βουλής για την ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονιών που έχει αναγνωρίσει η Βουλή, έγινε μετά από αίτημα 38 (τριάντα οκτώ!) βουλευτών της Ν.Δ. Ο πρωθυπουργός την επέβαλε, γνωρίζοντας τις δυσκολίες που θα έχει τόσο με τη γείτονα Τουρκία, όσο και με πολλούς αντίθετους, ακόμα και μέσα στο κόμμα του.
Πώς άρχισε όμως το μαγείρεμα αυτού του μίσους; Ή μάλλον ΠΟΙΟΣ το άρχισε; Είχα γράψει σχετικά ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πριν 13 ολόκληρα χρόνια στην «ΑΥΓΗ» (στις 17 Φεβρουαρίου του 2001), με τίτλο «Γενοκτονίες». Το αναδημοσιεύω παρακάτω για δυο λόγους: ο ένας είναι να θυμίσω τους πρωτεργάτες του εθνικιστικού μίσους και να αντληθούν τα συμπεράσματα για το είδος της καθ’ ημάς κεντροαριστεράς που επιδιώκουν σήμερα. Ο άλλος λόγος είναι να εκφράσω ξανά τις πεποιθήσεις μου για το θέμα, τώρα που είναι πλέον ποινικά κολάσιμες, για να απολογηθώ γι αυτές ενώπιον του δικαστηρίου.
Ιδού λοιπόν το άρθρο:
Γενοκτονίες
Αυγή 17/2/2001
Επανάσταση του 1821. Η νίκη των Ελλήνων συνέβαλε στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας. Μικρασιατική εκστρατεία του 1922. Απείλησε την ύπαρξη του τουρκικού κράτους και η νίκη των Τούρκων συνέβαλε στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας. Οι δύο επέτειοι γιορτάζονται στις δυο χώρες αντίστοιχα ως εθνικο - απελευθερωτικοί αγώνες.
Διώξεις και σφαγές έγιναν εκατέρωθεν και στις δυο περιπτώσεις, παρ’ όλο που τα σχολικά βιβλία ιστορίας των δυο χωρών αναφέρονται μόνο σ’ εκείνες των «άλλων». Όλα τα ελληνικά βιβλία γράφουν για τις θηριωδίες των Τούρκων, από τη σφαγή της Χίου μέχρι τα σεπτεμβριανά του 1955. Όμως, κανένα δεν γράφει, για παράδειγμα, τους 30.000 Τούρκους (και πόσους Εβραίους) άμαχους που σφάχτηκαν όταν «πατήσαμε την Τροπολιτσά». Σκεφθείτε (ο γιατρός και συγγραφέας Γ. Νακρατζάς μας τα θυμίζει) τη σφαγή αιχμαλώτων Τούρκων στρατιωτικών στην Σμύρνη κατά την ημέρα της απόβασης του Ελληνικού Στρατού το 1919. Τις σφαγές από τον Ελληνικό Στρατό των άμαχων Τούρκων πολιτών στο Αϊδίνι, στην Μενεμένη και στην Πέργαμο. Το κάψιμο μυριάδων χωριών στις περιοχές του Εσκί-Σεχίρ, Ουσάκ, Κιουτάχειας κ.λ.π , όπως και την καταστροφή, κλοπή, ή λεηλάτηση τουρκικών καταστημάτων, χιλιάδων ζώων Τούρκων χωρικών και δημητριακών. Τίποτε από αυτά δεν θα βρείτε στα ελληνικά σχολικά βιβλία, ακριβώς όπως τίποτε από τους τουρκικούς βανδαλισμούς δε θα βρείτε στα τουρκικά σχολικά βιβλία.
Αν οι Τούρκοι ανακήρυτταν κάποια μέρα του χρόνου ως ημέρα γενοκτονίας τους από τους Έλληνες, οι Έλληνες θα το θεωρούσαν προσβολή. Αυτήν ακριβώς την προσβολή προς τους Τούρκους διέπραξε ο ημέτερος υπουργός πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος: υπέγραψε σχέδιο Π.Δ. για ανακήρυξη της 15ης Σεπτεμβρίου ως ημέρα γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας. «Μεγάλε Βενιζέλε μας» λέει το τραγούδι για τον ιδρυτή της ελληνο – τουρκικής φιλίας, λίγο αργότερα μάλιστα από τη μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή. Για τον συνονόματό του Ευάγγελο, εισηγητή του ελληνο – τουρκικού μίσους ποιό τραγούδι ταιριάζει;
Ας μη τα φορτώνουμε όλα, όμως, στον κ. Βενιζέλο. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ρέππας έσπευσε να τον καλύψει. «Όλα αυτά, που αποτελούν ιστορικά δεδομένα, πρέπει να τα σεβόμαστε και να διδασκόμαστε από αυτά» μας είπε. Προφανώς δεν διδασκόμαστε αρκετά από τις υπάρχουσες στο καλαντάρι μας γενοκτονίες (άλωση της Κωνσταντινούπολης, σφαγή των Ποντίων κλπ). Όσο περισσότερες γενοκτονίες μας διδάσκει ο κ. Ρέππας, τόσο διδασκόμαστε, τόσο ψηλώνει το ηθικό μας, τόσο εμπεδώνεται η εθνική μας ταυτότητα, τόσο αυξάνει ο πόθος της αποκατάστασης της «αδικίας» (δια πυρός και σιδήρου προφανώς).
Ας θυμίσουμε όμως στον κ. Ρέππα μερικά άλλα ιστορικά δεδομένα, μήπως διδαχθεί κάτι κι εκείνος. Ας του θυμίσουμε τους διωγμούς των Τούρκων από τους Έλληνες στη Θεσσαλία το 1881, στην Κρήτη το 1898, στη Μακεδονία το 1912, στην Κύπρο τη δεκαετία του ΄60. Για τους τελευταίους, ας θυμηθεί μια αποστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή (21/2/1986) για τη σφαγή στο χωριό Κοφινού: «…μεγάλη προβοκάτσια της 15ης Νοέμβρη του 1967. Η επιχείρηση εκείνη διετάχθη από το αρχηγείο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. (...) έγιναν και σφαγές και λεηλασίες».
Το δίδαγμα είναι ότι και οι Τούρκοι διαθέτουν διωγμούς και γενοκτονίες για να ψηλώνουν το ηθικό τους, να εμπεδώνουν την εθνική τους ταυτότητα, να ποθούν την αποκατάσταση της «αδικίας» (δια πυρός και σιδήρου προφανώς). Η διελκυστίνδα αυτή είναι λίαν χρήσιμη για το διαβόητο «εθνικό συμφέρον» αμφοτέρων, λίαν προσοδοφόρα για τους λυμαινόμενους τα κονδύλια των εξοπλισμών και λίαν αποδοτική σε ψήφους αφελών πατριωτών από τα σαΐνια (ελληνιστί γεράκια) του πατριωτισμού.
Στη διελκυστίνδα μπαίνει και η «αξιοποίηση» μιας άλλης γενοκτονίας. Οι μειονοτικοί βουλευτές Γκαλίπ και Μεχμέτ, επισκέφθηκαν τη γαλλική πρεσβεία και διαμαρτυρήθηκαν για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Το έκαναν μήπως στο όνομα της τουρκικής μειονότητας της Θράκης που τους εξέλεξε; Τρεις σκασίλες είχε η μειονότητα της Θράκης και η μία ήταν αν η Γαλλία θα αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων! Το μόνο που κατάφεραν οι δυο βουλευτές (του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ) είναι να προβάλουν στην ελληνική κοινωνία το προφίλ του πράκτορα της Άγκυρας και να ερεθίσουν τους ημετέρους τουρκοφάγους. Δεν γνωρίζω αν και πόσα εισέπραξαν από την Άγκυρα. Πάντως, το λογαριασμό τον χρέωσαν στην καμπούρα της μειονότητας, της οποίας το συμφέρον (όχι το «εθνικό συμφέρον») υποτίθεται πως υπηρετούν.
10°
