Οι εκλογές στη Γαλλία, η αποχή, το πλήγμα στη Δημοκρατία και το όφελος για τον Πούτιν και τη δικτατορία που θέλει να εφαρμόσει.
Τα αποτελέσματα των βουλευτικών γαλλικών εκλογών έκαναν τον Πούτιν και τους ανθρώπους του σε ολόκληρο τον κόσμο ιδιαιτέρως χαρούμενους. Και είναι λογικό αν κανείς σκεφτεί πως ο Ρώσος δικτάτορας είναι ο πραγματικά κερδισμένος της εκλογικής διαδικασίας. Όχι μόνο επειδή ο συνασπισμός της παλαβής - καταστροφικής αριστεράς δεν έχασε, ούτε μόνο επειδή η προστατευόμενή του, η Μαρί η Λεπέν, πολλαπλασίασε τους βουλευτές της, αλλά (και κυρίως) επειδή το 54% των Γάλλων δεν ψήφισε. Πάρα πολλοί για μια τόσο μεγάλη χαζομάρα.
Το γιατί η αποχή κάνει τον Πούτιν να χαμογελάει είναι μάλλον απλό. Ο Πούτιν είναι εχθρός τόσο της Δημοκρατίας όσο και της Δύσης (αναπόφευκτα, αφού τα δύο πάνε μαζί). Κάθε έκφραση δυσπιστίας στη Δημοκρατία του είναι έτσι κι αλλιώς ευχάριστη αλλά η δυσπιστία ειδικά των δυτικών στη Δημοκρατία δεν μπορεί παρά να τον κάνει να πανηγυρίζει. Η δυσπιστία στη Δημοκρατία φέρνει αστάθεια στις δημοκρατικές κοινωνίες και τις κάνει πιο ευάλωτες στους εχθρούς τους. Και ο Βλαδίμηρος είναι αυτή τη στιγμή ο Νο1 εχθρός κάθε δημοκρατικής κοινωνίας.
Το ίδιο απλό νομίζω ότι είναι και το γιατί είναι μεγάλη χαζομάρα, ανοησία, βλακεία (βάλτε τη λέξη που θέλετε) να απέχεις από τις εκλογές. Τουλάχιστον για όσους δεν είναι τόσο πλούσιοι και ισχυροί ώστε η κατάσταση στη χώρα που ζουν να μην επηρεάζει καθόλου τη ζωή τους ή, ακόμα κι αν την επηρεάζει, να μπορούν εύκολα να τη μεταφέρουν αλλού (αν και ακόμα κι αυτοί θα έχουν κάποιους ανθρώπους γα τους οποίους νοιάζονται). Για όλους τους υπόλοιπους, αυτούς που οι ζωές τους επηρεάζονται λίγο η πολύ από κυβερνητικές αποφάσεις, τη συντριπτική δηλαδή πλειονότητα όσων δεν ψηφίζουν, είναι καθαρή, ανόθευτη, χαζομάρα.
Βλέπετε, οι χώρες πρέπει να κυβερνηθούν. Ή μάλλον, θα κυβερνηθούν. Και οι εκλογές θα αναδείξουν κυβερνήσεις είτε ψηφίσουμε όλοι είτε το ένα τέταρτο από μας. Και οι κυβερνήσεις που θα εκλεγούν θα πάρουν αποφάσεις που θα διαφέρουν. Παρά την πλύση εγκεφάλου με ανόητα τσιτάτα του τύπου «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες», οι εκλογές αλλάζουν τα πράγματα. Και το κάνουν συνεχώς. Αν το ζητούμενο είναι η αλλαγή πολιτεύματος και η εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας τότε ναι, οι εκλογές δεν είναι ο καλύτερος τρόπος. Αλλά για όλα τα υπόλοιπα οι διαφορετικές κυβερνήσεις σημαίνουν διαφορετικές πολιτικές και διαφορετικές αποφάσεις. Απλώς φανταστείτε την Ελλάδα (και κατά συνέπεια τη ζωή σας) αν στα τελευταία τρία χρόνια είχαμε μια κυβέρνηση του Αλέκση και της χαρούμενης παρέας του. Φανταστείτε στα χρόνια στα οποία είχαμε από τουρκοκινούμενη εισβολή μεταναστών στον Έβρο μέχρι πανδημία και από ακραίες τουρκικές απειλές μέχρι την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία (και όλες τις συνέπειες της εισβολής αυτής), στο Μαξίμου τις αποφάσεις να τις έπαιρνε ο Αλέκσης παρέα με τον Τζανακόπουλο, τον Τσακαλώτο, την Αχτσιόγλου, τον Κατρούγκαλο, τη Δούρου, τον Φίλη, τον Πολάκη, τον Νάσο τον Ηλιόπουλο και άλλες μορφές του προοδευτικού κόΖμου. Το καταλαβαίνω ότι δεν θέλετε ούτε να το σκέφτεστε, αλλά αυτή ακριβώς η τρομακτική σκέψη είναι που δείχνει καλά το πόσο μεγάλη σημασία έχουν οι εκλογές και η ψήφος.
Οικονομία, παιδεία, υγεία, αστυνόμευση, άμυνα, καθημερινότητα εξαρτώνται από τις κυβερνητικές αποφάσεις. Και όσο πιο αδύναμος είναι κάποιος τόσο μεγαλύτερες συνέπειες έχουν οι αποφάσεις αυτές. Ένας συντελεστής φορολογίας που ανεβαίνει ή κατεβαίνει 2 μονάδες, ένα επίδομα που δίνεται ή όχι, ένα άλλο που δίνεται στοχευμένα ή σε όποιον περνάει απ’ έξω, ένας νόμος που αναγνωρίζει ή στερεί ένα δικαίωμα, κάνουν τη διαφορά για εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν είναι λοιπόν τεράστια χαζομάρα να μην ξοδεύει κάποιος λίγα λεπτά για να συμμετάσχει σε μια διαδικασία που θα επηρεάζει τη ζωή του για χρόνια; Και μπράβο στην πλειονότητα των Γάλλων που αυτή τη χαζομάρα την έκαναν.
21°
