Είχαμε συνηθίσει παλιότερα, ειδικά στις προεκλογικές περιόδους, να παρακολουθούμε έναν πλειστηριασμό παροχών μεταξύ των κομμάτων για να δελεάσουν τους αμφιταλαντευόμενους ψηφοφόρους. Στις τελευταίες, πριν την κρίση, εκλογικές αναμετρήσεις οι παροχές εξαγγέλλονταν, συνήθως, από τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές της τηλεόρασης. Εκεί φιλεύσπλαχνοι παρουσιαστές και φιλάνθρωποι εργατολόγοι έφτιαχναν το κλίμα και μετά οι πολιτικοί εξήγγειλαν μονιμοποιήσεις συμβασιούχων, αυξήσεις συντάξεων και διάφορες ευνοϊκές ρυθμίσεις. Οι παρουσιαστές κέρδιζαν θεαματικότητα, οι εργατολόγοι πελατεία, οι πολιτικοί ψήφους και ορισμένες ομάδες διορισμούς και εισοδήματα. Το ποιοί έχαναν φάνηκε αργότερα.
Πολλές από τις υποσχέσεις παρέμεναν υποσχέσεις, αλλά το κακό προέκυψε από μερικές άλλες που τηρήθηκαν. Για παράδειγμα, η τήρηση της εξαγγελίας για κατάργηση της Λίστας Φαρμάκων έφερε τον πολλαπλασιασμό της φαρμακευτικής δαπάνης και προσέθεσε δεκάδες δισεκατομμύρια στο χρέος. Χαρακτηριστικό είναι και το ότι ο Κώστας Καραμανλής το 2004 είχε υποσχεθεί την κατάργηση του ΣΔΟΕ, δίνοντας μια έμμεση υπόσχεση για χαλάρωση των φορολογικών ελέγχων. Μέσω των υποσχέσεων η εκλογική διαδικασία από κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας έγινε μια απόπειρα εκμαυλισμού των πολιτών και προσεταιρισμού ομάδων συμφερόντων.
Θα περίμενε κανείς η χρεοκοπία της χώρας να έκανε πιο συγκρατημένους τους πολιτικούς και πιο προσεκτικούς τους ψηφοφόρους. Η πραγματικότητα, ωστόσο, μας εκπλήττει για μια ακόμη φορά αρνητικά. Εκεί που ο πλειστηριασμός διεξαγόταν μεταξύ των κομμάτων, τώρα διεξάγεται μεταξύ των στελεχών του ίδιου κόμματος : Ο νέος φόρος που θα αντικαταστήσει τον ΕΝΦΙΑ θα έχει αφορολόγητο όριο 200.000 λέει ο υπεύθυνος ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης. Ο Γραμματέας του κόμματος Δ. Βίτσας ανεβάζει το όριο στις 300.000 ευρώ κατ’ άτομο και διευκρινίζει ότι για μια τετραμελή οικογένεια το όριο θα είναι 1, 2 εκατομμύρια. Ο διαγωνισμός κατοχυρώνεται στον υπεύθυνο οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μηλιό που προσφέρει αφορολόγητο τριών εκατομμυρίων για μια τριμελή οικογένεια!
Ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας δηλώνει ότι θα καταργήσει τον υπάρχοντα φόρο ακινήτων χωρίς τα αρμόδια στελέχη του κόμματός του να έχουν επεξεργαστεί αυτόν που θα τον αντικαταστήσει και χωρίς να έχουν ιδέα για το πόσα χρήματα θα μαζέψουν με τον νέο φόρο. Δεν λένε πόσοι έχουν ακίνητη περιουσία πάνω από το όριο που βάζουν, πόση είναι η περιουσία αυτή, ούτε με πιο συντελεστή θα φορολογηθεί. Όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που δεν έχει αναιρεθεί η υπόσχεση για την επαναφορά των εισοδημάτων στα προ μνημονίου επίπεδα με το γνωστό «ένα άρθρο σε ένα νόμο» που απαιτεί πολύ μεγαλύτερα έσοδα από τα σημερινά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει τα χρήματα που μας δανείζουν οι Ευρωπαίοι, άλλα και εκείνοι είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να μας δώσουν χρήματα για παροχές. Είναι επίσης βέβαιο πως και οι αγορές θα είχαν την ίδια στάση. Για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ η απάντηση για το προφανές οικονομικό αδιέξοδο είναι ότι θα χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, θα φορολογηθεί ο μεγάλος πλούτος και τα χρήματα που θα πέσουν στην αγορά θα φέρουν ανάκαμψη της οικονομίας. Οι παροχές, όμως, εμφανίζονται σαν άμεσα εφαρμόσιμες ενώ η απόδοση της πολιτικής που θα ακολουθήσουν είναι αμφίβολη και απαιτεί χρόνο. Ποτέ δεν είπαν ότι θα πρέπει να περιμένουμε τα αποτελέσματα των μέτρων που θα λάβουν για να αποκατασταθούν τα εισοδήματα. Κάτι τέτοιο θα απομάκρυνε τους οπαδούς τους εκείνους που υποστηρίζουν το κόμμα ακριβώς για τις υποσχέσεις που δίνει. Αυτός είναι και ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκει καμία περιττή δαπάνη και κανένα συντεχνιακό προνόμιο που θα πρέπει να περικοπεί για λόγους οικονομίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε δημόσια να πληρώσει τον φόρο ακινήτων που επιβλήθηκε το 2011. Η πράξη του αυτή δίνει το δικαίωμα σε κάθε μελλοντικό φοροφυγά να διεκδικήσει, στo πλαίσιo της ισονομίας, να μπορεί και εκείνος να διαλέξει ποιους φόρους θα πληρώνει και ποιους όχι. Τα δημαγωγικά πυροτεχνήματα, μπορεί να ικανοποιούν το ακροατήριο, αλλά υπονομεύουν κάθε σοβαρή αντιμετώπιση των ζητημάτων. Εξάλλου πουθενά στον κόσμο η φορολογία δεν είναι προαιρετική. Αν ήταν έτσι, στην Ελλάδα οι περισσότεροι δεν θα πλήρωναν ούτε ευρώ, άλλοι για οικονομικούς λόγους και άλλοι επειδή δε θα ήθελαν να ενισχύουν το φαύλο πελατειακό σύστημα με τα χρήματά τους.
Μείωση φόρων και μεγάλη αύξηση δαπανών είναι πράγματα ασύμβατα. Μάλιστα σε μία χώρα που χρεοκόπησε ακριβώς λόγω της εκτίναξης των εξόδων του κράτους με ταυτόχρονη καθήλωση των εσόδων θα έπρεπε οι πολίτες να αντιλαμβάνονται την παγίδα. Η δημόσια συζήτηση, με τον τρόπο που διεξάγεται, αποκρύπτει ότι οι φόροι πηγαίνουν αποκλειστικά σε δαπάνες του κράτους. Όσο θέλουμε να διατηρούμε προνόμια, που σε άλλες χώρες δεν υπάρχουν (όπως οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις) και όσο συντηρούνται τόσες αντιπαραγωγικές κρατικές δομές, είμαστε αναγκασμένοι να καταβάλουμε και το ανάλογο κόστος.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συμφωνούν στη διατήρηση ενός κράτους που ο πολίτης το πληρώνει ακριβά και εκείνο του προσφέρει τόσα λίγα. Η κυβέρνηση μάλιστα συμφωνεί με την αντίληψη της αντιπολίτευσης ότι το πρόβλημα είναι το μνημόνιο και η λύση το σχίσιμό του. Έτσι έχουμε κόκκινες γραμμές, που όμως μπαίνουν όχι για την ανακούφιση των αδύναμων, αλλά για την υπεράσπιση των προνομιούχων. Το εξωφρενικά άδικο συνταξιοδοτικό σύστημα, που επιβάρυνε το χρέος με 185 δισ. από το 2000, μοιράζοντας συντάξεις φτώχειας στους πολλούς και μεγάλα μπόνους σε λίγους, απορροφά τεράστια ποσά από τη φορολογία και μέχρι πρότινος από το δανεισμό. Τα χρήματα αυτά θα εξακολουθήσουν να αφαιρούν πόρους από την ανάπτυξη, τη μείωση της ανεργίας και την κοινωνική πολιτική.
Αν τα προνόμια είναι δίκαια και το κράτος έχει να τα πληρώνει, τότε ας θεσπιστούν για όλους. Διαφορετικά, ας βρούμε λύσεις που θα είναι δίκαιες και δεν θα εξαντλούν την παραγωγική οικονομία και τους φορολογούμενους. Αυτή είναι η πρόκληση για όποιον ενδιαφέρεται για μια πρόοδο ανάλογη με αυτή των ευρωπαίων εταίρων μας και όχι για τη διατήρηση του φαύλου συστήματος που κατάληξε στη χρεοκοπία ή σε μια ελληνική εκδοχή του χρεοκοπημένου λατινοαμερικάνικου λαϊκισμού. Τα υπόλοιπα είναι για εκείνους που πιστεύουν ακόμη ότι φόροι πηγαίνουν στους… τοκογλύφους.
10°
