Πόλεμος στην Ουκρανία: Η συμπαράσταση στον Βλαντιμίρ Πούτιν, οι «ίσες αποστάσεις» και οι αντιδράσεις πολιτικών για την ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή των Ελλήνων.
Το πρόβλημα δεν είναι οι καλλιτέχνες. Κάποιοι από αυτούς έχουν επιλέξει να στρατευτούν κομματικά, κάποιοι άλλοι να ακολουθούν το ρεύμα της εποχής, όπως το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι με βάση το θυμικό και τις, επιλεκτικές καμιά φορά, ευαισθησίες τους. Το πρόβλημα είναι οι «άλλοι». Αυτοί που έβλεπαν πάντα τους καλλιτέχνες σαν υπογραφές κάτω από τα ψηφίσματά τους, σαν κομμάτι του προγράμματος ενός Φεστιβάλ ή σαν ψηφοσυλλέκτες των κομματικών τους ψηφοδελτίων. Αυτοί που έμαθαν να κολακεύουν τους «δικούς τους» και να «μαλώνουν» όσους τόλμησαν να τραγουδήσουν «θα περάσει κι αυτό», αυτοί που προσπάθησαν να καλύψουν με την πολύχρωμη σημαία της ειρήνης τη ματοβαμμένη σημαία της Ουκρανίας, λες και μπορεί να υπάρξει ειρήνη σε συνθήκες σφαγής και ξεσπιτώματος ενός λαού.
Είναι οι ίδιοι που θυμήθηκαν τώρα τα «Βελιγράδια» που κάποτε κατανόησαν, όπως κατανοούν τώρα τους λόγους της εισβολής στην Ουκρανία επικαλούμενοι την ιστορία. Στηρίζουν έτσι, επί της ουσίας, τον αυτοκρατορικό μεγαλοϊδεατισμό του Πούτιν που οραματίζεται να αποκαταστήσει τα σύνορα της τσαρικής Ρωσίας επί Μεγάλης Αικατερίνης αλλά και τα σχέδια του σκοταδιστή «Πατριάρχη πασών των Ρωσιών» Κυρίλλου που ισχυρίζεται ότι Ρώσοι, Λευκορώσοι και Ουκρανοί είναι ο λαός της «Αγίας Ρωσίας». Ταυτόχρονα αναθερμαίνουν τις ελπίδες των σκληροπυρηνικών θιασωτών της ανασύστασης της «χώρας των Σοβιέτ» που δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την περεστρόικα του Γκορμπατσόφ. Οι «ίσες αποστάσεις» που δήθεν κράτησαν κάποιοι στην αρχή, ξεθώριασαν στην πορεία κι αυτές…
Ο βασικότερος λόγος της «κατανόησης» είναι η «περικύκλωση της Ρωσίας» από το ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα η προοπτική της ένταξης της Ουκρανίας στη συμμαχία. Η προοπτική αυτή έχει παραπεμφθεί στις καλένδες ήδη από το 2008, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, μετά από απαίτηση της Ρωσίας προκειμένου να παρακολουθήσει τις εργασίες της συνόδου. Η ματαίωση της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ επιβεβαιώθηκε και επίσημα, με την έναρξη της εισβολής, από αξιωματούχους του ΝΑΤΟ που απέκλεισαν ταυτόχρονα κάθε στρατιωτική εμπλοκή αλλά και από τον Ουκρανό Πρόεδρο που δήλωσε ότι η χώρα του δεν επιθυμεί πλέον την ένταξή της. Η αποδόμηση του προσχήματος έκανε στη συνέχεια ακόμα πιο φανερές τις επιθετικές αναθεωρητικές επιδιώξεις του Πούτιν.
Η ευαισθησία των «κατανοούντων» εξακολουθεί να είναι μονόπλευρη. Δεν εκφράστηκε ούτε όταν ο εγκάθετος του Πούτιν Γιαννουκόβιτς διέκοψε μονομερώς τις ενταξιακές συνομιλίες της Ουκρανίας με την ΕΕ - εκτός αν έχουν προσχωρήσει και στο δόγμα «ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ» - ούτε και όταν η Ρωσία προσάρτησε μονομερώς την Κριμαία, παραβιάζοντας τα σύνορα ενός κυρίαρχου κράτους. Την ίδια έλλειψη ευαισθησίας έδειξαν και για τις φυλακίσεις, τις φυσικές εξοντώσεις κλπ δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων του Πούτιν ενώ δεν φάνηκε να συγκινούνται αυτές τις μέρες ούτε και από τις αντιστασιακές πράξεις των Ρώσων πολιτών που αντιτίθενται στην εισβολή υφιστάμενοι τις συνέπειες του αδίστακτου καθεστώτος. Να τους θεωρούν και αυτούς «ακροκεντρώους»;
Η συμπαράσταση που δείχνουν ορισμένοι στον Πούτιν προεξοφλώντας την αποτυχία των κυρώσεων καθώς και έναν «εκ των πραγμάτων επώδυνο συμβιβασμό» για την Ουκρανία εκφράζεται και με μένος απέναντι στον Ζελένσκι. Η στάση κομμάτων και οι αντιδράσεις στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης εν όψει της ομιλίας του Ουκρανού Προέδρου στην Ελληνική Βουλή είναι χαρακτηριστικές. Ο σεβασμός στην έκκληση για βοήθεια του Προέδρου μιας χώρας που βρίσκεται στο έλεος μιας στρατιωτικής υπερδύναμης είναι σεβασμός στο δικαίωμα ενός λαού να επιβιώσει διεκδικώντας την ελευθερία και την ανεξαρτησία του για να μπορεί να αποφασίζει ο ίδιος για το μέλλον του. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι η σωστή πλευρά της ιστορίας δεν καθορίζεται από κομματικές σκοπιμότητες και πολιτικές μεταλλάξεις.
