Πολιτικη & Οικονομια

Η ΛΑΡΚΟ των δακρύων και της προβιομηχανικής εποχής

Η λύση είναι μία: να αναλάβει το εργοστάσιο το ΚΚΕ, εξ ημισείας ίσως με το ΣΥΡΙΖΑ και να εφαρμόσουν τα πλάνα εκσυγχρονισμού, όπως έκαναν προ ετών στο Ριζοσπάστη και όπως διαισθανόμαστε ότι προετοιμάζονται να κάνουν στην Αυγή.

Ηλίας Ευθυμιόπουλος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Σχόλιο για την απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου για τη ΛΑΡΚΟ, την κατάσταση της εταιρίας και τις λύσεις που προτείνονται.

Εξαιρετικά χαμηλό βρίσκω το πρόστιμο των 5.5 εκ. ευρώ το οποίο επεβλήθη στην Ελλάδα για τη μη ανάκτηση των κρατικών εγγυήσεων προς τη ΛΑΡΚΟ, ως μη όφειλε βέβαια η χώρα, λόγω της εξ αυτού στρέβλωσης του ανταγωνισμού. Προφανώς η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου είναι περισσότερο συμβολική, αφού πολύ καλά εγνώριζε η εν λόγω αρχή ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η οποία πήρε στα χέρια της την πρωτόδικη απόφαση προ τετραετίας, θα μεταβίβαζε το χρέος και την υποχρέωση στην επόμενη κυβέρνηση, η οποία άλλωστε θα προτιμούσε –αυτό δείχνει το παρελθόν– την ποινή από την συμμόρφωση, και την παράταση της εκκρεμότητας από τη ρήξη –με το συνδικάτο των εργατών και με τους εργαζόμενους γενικότερα– μια ρήξη η οποία συνεχώς αναβάλλεται από τη δεκαετία του 1980.

Από το να αναγκαστεί εξάλλου η χώρα να «ανακτήσει» –από που άραγε;- τα 160 εκ. των παράνομων κρατικών ενισχύσεων προς την εταιρεία, είναι καλύτερα να πληρώνει ένα χαμηλό ετήσιο πρόστιμο, ελπίζοντας ότι αυτό μπορεί και να παραγραφεί, όπως παλιά παραγράφονταν οι κλήσεις κάθε Πάσχα. Και δεν είναι μόνον αυτά τα χρέη. Το συσσωρευμένο έλλειμμα της ΛΑΡΚΟ ξεπερνάει κατά τις εκτιμήσεις του τέως ΥΠΕΝ Κωστή Χατζηδάκη, τα 500 εκατομμύρια, χωρίς να προσμετρώνται σ’ αυτό οι εκπτώσεις στην ηλεκτρική ενέργεια και η κατ’ εξακολούθηση ρύπανση του Ευβοϊκού από το 1963 όταν η βιομηχανία ιδρύθηκε από τον Πρόδρομο Μποδοσάκη με τις καλές δουλειές που έκανε (λαθρεμπόριο) στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφύλιου.

Η εταιρεία δεν «βγαίνει», είναι δηλ. ελλειμματική εδώ και 40 χρόνια, αλλά όταν ανασύρεται αυτό ως αιτιολογία, η απάντηση είναι «ας πρόσεχαν οι κυβερνήσεις» κι ας έκαναν τα δέοντα ώστε να μην είναι ούτε ζημιογόνος ούτε προβληματική. Με αυτό το γενικό επιχείρημα, οι άλλοι κάνουν μια εύκολη και φιλεργατική αντιπολίτευση, αφού είναι οι άλλοι που πληρώνουν. Ακριβώς άλλα αντ’ άλλων. Ποιοι είναι οι άλλοι; Αυτοί που παρελαύνουν στις εκάστοτε κινητοποιήσεις όταν ακούγεται ότι το ΤΑΙΠΕΔ ψάχνει για ιδιώτη επενδυτή (;) και τα γνωστά. Από κει πέρασε και ο Αλαβάνος, και ο Βαρουφάκης, και η Σακοράφα, και ο Κουτσούμπας τελευταία ο οποίος ήταν ιδιαίτερα επιθετικός. Μίλησε για άτιμο πόλεμο στους εργαζομένους και σχέδιο για ξεπούλημα στους διαβόητους (sic) επενδυτές. Πέρασε και ο Τσίπρας (ένα χρόνο νωρίτερα) ενώ συναντήσεις είχε και το εκσυγχρονιστικό ΚΙΝΑΛ το οποίο και αυτό εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για τα έργα και τις ημέρες του ...κυρίου Μητσοτάκη. Οι αποστάσεις, αποστάσεις!  

Από τη μεριά τους οι εργαζόμενοι, με μέσο μισθό 44.000 ετησίως, καλούνε την κυβέρνηση να απαντήσει «τι θα κάνει ώστε να υπάρξει σχέδιο και χρονοδιάγραμμα επισκευής (κατά το αγγλικό conversion), εκσυγχρονισμού και αύξησης της παραγωγής σε συνθήκες ασφαλούς εργασίας και παραπέρα ανάπτυξης κτλ., τι θα κάνει δηλ. ώστε να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας, συμπεριλαμβανομένων και των συναδέλφων μας των εργολάβων;» Αυτό το τελευταίο, όπου ακούστηκε, προκάλεσε ρίγη συγκινήσεων και ποταμούς δακρύων.

Η λύση προφανώς είναι μία: να αναλάβει τη ΛΑΡΚΟ το ΚΚΕ, εξ ημισείας ίσως με τον ΣΥΡΙΖΑ, και να εφαρμόσουν τα πλάνα εκσυγχρονισμού του εργοστασίου (μια και είναι χρυσωρυχείο, κατά την έκφραση του Κουτσούμπα), καθώς και αυτά της προστασίας των εργαζομένων, όπως έκαναν προ ετών στν «Ριζοσπάστη» και όπως διαισθανόμαστε ότι προετοιμάζονται να κάνουν στην «Αυγή».  Όσο για τους 1.200 εργαζόμενους, προς θεού, μην κάνουν τίποτα το σοσιαλιστικό. Καλύτερα να περιμένουν: τον ουρανό να βρέξει ευρωχίλιαρα. Ή ακόμα καλύτερα: κάποιον υπουργό που θα περνάει με τσάντες και λεφτά.