Οι τραμπούκοι, οι βιαστές και οι δολοφόνοι γεννιούνται σε κάθε περιβάλλον που δεν επιθυμεί να κάνει ξεκάθαρους τους κανόνες, την ευθύνη και τις συνέπειες για κάθε ρόλο που αναλαμβάνει ο πολίτης
Σχόλιο για τη βαρβαρότητα στην κοινωνία, την ατιμωρησία και την εξέλιξη της βίας.
Η βία γεννήθηκε μαζί με τη φύση. Και θα υπάρχει γύρω μας, πάνω μας, μέσα μας όσο και η ίδια η ανθρωπότητα θα υπάρχει.
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Στον τρόπο που οι κοινωνίες την αντιμετωπίζουν. Γιατί τον πολιτισμό μας –τουλάχιστον τον δυτικό− τον χτίσαμε πάνω σε ένα συνεχή αγώνα καταπολέμησης της βίας στις κοινωνίες μας.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η αξιολογική νόρμα της πολιτισμικής μας ταυτότητας: στο πόσο βάρβαρη είναι η κοινωνία μας. Και στη συνέχεια, τι κάνει η δημοκρατία μας για να πολεμήσει τη βαναυσότητα.
Μας αρέσει να απολαμβάνουμε τη βαρβαρότητα σε σχολεία, γήπεδα, δρόμους, πανεπιστήμια, σχέσεις; Τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για τις πιο καταστροφικές συνέπειες. Ακόμα και για τον ίδιο τον θάνατο.
Καμία κοινωνιολογική ανάλυση δεν θα βοηθήσει. Η ατιμωρησία είναι η μοναδική αιτία που η βία εξαπλώνεται σε μία κοινωνία. Και η ατιμωρησία οφείλεται αποκλειστικά στον λαϊκισμό της κάθε εξουσίας. Κι αυτό αφορά τον διευθυντή ενός σχολείου, τον διοικητή ενός αστυνομικού τμήματος, τον δικαστή ή την ίδια την οικογένεια. Με τις ανεύθυνες πλάτες της πολιτείας που δεν επιθυμεί να καλύψει τις προσπάθειες κάποιων γενναίων αρμόδιων που θα έβαζαν σε τάξη τα πράγματα.
Οι τραμπούκοι, οι βιαστές και οι δολοφόνοι γεννιούνται σε κάθε περιβάλλον που δεν επιθυμεί να κάνει ξεκάθαρους τους κανόνες, την ευθύνη και τις συνέπειες για κάθε ρόλο που αναλαμβάνει ο πολίτης. Είτε είναι παιδί, είτε ενήλικας.
Κι ο θαυμασμός προς τη βαρβαρότητα διαχέεται ως γοητευτικό συναίσθημα κάθε αποκλίνουσας ή παραβατικής πράξης.
Διαιωνίζουμε μια αναχρονιστική δημοκρατία που, εξαιτίας του πελατειασμού της, ποτέ δεν απαιτεί ευθύνες από κανέναν. Κι ούτε χρεώνει συνέπειες σε κανέναν. Αντίθετα, αποδέχεται την παραβατική ή τη βίαιη συμπεριφορά ως φυσική έξαρση μιας πολύπλοκης κοινότητας, όπου ο «πελάτης» (μαθητής, φοιτητής, οπαδός, ψηφοφόρος) έχει πάντα δίκιο...
Ας μάθουμε να ζούμε με τη βία. Κι ο καθένας μόνος του ας προφυλάξει τον εαυτό του και την οικογένειά του. Γιατί φαίνεται αδύνατο να σπάσουν οι μικρές δικτατορίες που καταπατούν καθημερινά τα δικαιώματά μας, εξαιτίας της γοητευτικής «δημοκρατικής» βαρβαρότητας.
Ο θαυμασμός προς τη βαναυσότητα είναι μέρος της ζωής μας. Ζητάμε εκδίκηση από πολλούς: από τον διαιτητή, από τους αντίπαλους πολιτικούς, από τις εξουσίες, από τους άλλους που ποτέ δεν έγιναν σαν κι εμάς. Θα πρέπει να μας απασχολήσει αν οι μισαλλόδοξοι, οι φασίστες ή οι δολοφόνοι που εκτρέφονται σε ένα ανεξέλεγκτο περιβάλλον γεννήθηκαν σε δικά μας «εργαστήρια».
Πάντα κάποιος βρίσκεται πίσω από μια τερατόμορφη παθογένεια που αυτονομείται και του ξεφεύγει. Η ατιμωρησία θα διαλύσει τους θεσμούς της υποτιθέμενα ευνομούμενης κοινωνίας μας. Και η βαρβαρότητα θα εξαπλώνεται ως συνήθεια παντού. Η αστυνομία και η Δικαιοσύνη πρέπει να το σκεφτούν σοβαρά.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
