Πράγματα που η πανδημία βοήθησε, επιτάχυνε ή αποκάλυψε

Η πανδημία έχει πλέον συμπληρώσει δύο χρόνια συνεχούς παρουσίας κοντά μας και μπαίνει στο τρίτο της έτος. Περάσαμε και περνάμε διαρκώς και ακατάστατα από διάφορα στάδια πένθους για την προηγούμενη ζωή μας, με κυρίαρχα, βεβαίως, τον θυμό, την άρνηση και την κατάθλιψη. Αναπόφευκτα, αυτά συνοδεύονται από κούραση, μπούχτισμα και σιχτίρισμα, και μάλιστα την εποχή που παραδοσιακά καλούμαστε να είμαστε αισιόδοξοι, στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς, να κάνουμε σχέδια, να πάρουμε αποφάσεις, να τολμήσουμε αλλαγές.

Έτσι, για αλλαγή, λοιπόν, αποφάσισα να καταγράψω μερικά θετικά πράγματα τα οποία πιστεύω ότι η πανδημία βοήθησε, επιτάχυνε ή αποκάλυψε.

1. Η ανάγκη μας για άγγιγμα είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο νομίζαμε. Παρόλο που η συνειδητοποίηση αυτής της αλήθειας έγινε με τον σκληρότερο δυνατό τρόπο για πάρα πολλούς, με την πλήρη στέρηση δηλαδή, ελπίζω ότι τελικά μας οδηγεί σε μια πιο τρυφερή προσέγγιση του κόσμου.

2. Θέλοντας και μη, ξεχωρίσαμε ποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά σημαντικοί στη ζωή μας. Έχω την αίσθηση ότι για τους περισσότερους η συνθήκη του λοκντάουν περιόρισε συχνά ακόμα και τη διαδικτυακή επαφή με κάποιους ανθρώπους. Είχαμε ανάγκη αυτούς που μας καταλαβαίνουν πραγματικά, αυτούς που αντέχουμε και μας αντέχουν χωρίς να παραγεμίζουν οι συζητήσεις μας από κουτσομπολιά και εκδηλώσεις, αυτούς με τους οποίους μπορούμε να μιλήσουμε για το τίποτα, γιατί, πραγματικά, πολλές φορές δεν συνέβαινε απολύτως τίποτα.

3. Οι περιφερειακές κοινωνικές μας σχέσεις είναι σχεδόν το ίδιο απαραίτητες με τους στενούς μας φίλους. Μπορεί μέχρι να κλείσουν τα μαγαζιά και η εστίαση να μην είχαμε εκτιμήσει καθόλου την καθημερινή καλημέρα στο καφέ που συχνάζουμε, το γεγονός ότι ξέρουν πώς πίνουμε τον καφέ μας, αν έχουμε παιδιά και διάφορες άλλες πληροφορίες που δεν θυμόμαστε καν να έχουμε δώσει ποτέ. Οι επαφές εκτός του στενού μας κύκλου μας προσφέρουν μια διαφορετική, και πολύ ουσιαστική, αίσθηση ότι υπάρχουμε, ότι μας βλέπουν, ότι ανήκουμε κάπου.

4. Η φύση είναι παρηγορητική. Οι βόλτες σε δάση, σε βουνά, σε παραλίες, στον Εθνικό Κήπο που οι περισσότεροι σνομπάραμε από τότε που πάψαμε να πηγαίνουμε για την παιδική χαρά, πρόσφεραν κάτι παραπάνω από τη δυνατότητα να βρεθούμε απλώς κάπου έξω. Μας συνέδεαν με κάτι μεγαλύτερο από μας, όμορφο, συχνά μεγαλειώδες. Αν αυτό μας οδηγήσει και στο να πάρουμε πιο σοβαρά το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, ακόμα καλύτερα.

5. Η ζωή είναι πάρα πολύ ωραία. Μοιάζει με το απόλυτο κλισέ, εγώ τουλάχιστον όμως σκέφτηκα πολύ πόσο υπέροχα περνούσα πριν την πανδημία ενώ ταυτόχρονα γκρίνιαζα για το πόσο χάλια ήταν όλα, σκέφτηκα πάρα πολύ πώς θέλω να ζω τη ζωή μου κατά την πανδημία και μετά απ’ αυτήν, ότι δεν θα θαυμάσω ποτέ ξανά καμία μπλαζέ και κυνική αντιμετώπιση, δεν με ενδιαφέρει ο κυνισμός, το υπεράνω, η γκρίνια, η μαυρίλα, δεν έχω λόγο να βαριέμαι, όσο είμαστε εδώ (και είναι τόσο λίγος αυτός ο χρόνος) οφείλουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας να προχωράμε προς τη χαρά, προς την αγάπη, προς την καλοσύνη, αποβάλλοντας πια τα κατάλοιπα των 90s που μας υπαγόρευαν πως όλα αυτά είναι ξενέρωτα. Ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα αυτά τα δύο χρόνια: Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξενέρωτο, απωθητικό και ενάντια στη ζωή από τη δηθενιά. 

Η απόφασή μου για το νέο έτος είναι να περάσω στο τελευταίο στάδιο του πένθους, την αποδοχή, την αποδοχή της πανδημίας, του εαυτού μου, των άλλων, της χαράς της ζωής.