Πολιτικη & Οικονομια

Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση για ενήλικες

Για την έμφυλη βία η τιμωρία δεν είναι το μοναδικό μέσο αποτροπής και δεν είναι καν το ενδεδειγμένο

Περικλής Δημητρολόπουλος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Σχόλιο για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, την έμφυλη βία, τις γυναικοκτονίες και το revenge porn.

Φέτος εισήχθηκε για πρώτη φορά στο πρόγραμμα των σχολικών σπουδών η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ως «σταθερή θεματική ενότητα της νέας διδακτικής περιοχής των Εργαστηρίων Δεξιοτήτων». Κάτω από άλλες συνθήκες θα λέγαμε «επιτέλους». Ανάμεσα όμως στις καταγγελίες του κινήματος metoo, τις γυναικοκτονίες και το revenge porn, ο αναστεναγμός ανακούφισης μοιάζει αδόκιμος. Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θεματική ενότητα σε εργαστήρι δεξιοτήτων; Πέντε ως επτά συναντήσεις μιας ώρας όλη τη χρονιά; Και μόνο στην Γ’ Δημοτικού, την ΣΤ’ και την Β’ Γυμνασίου; 

Δεν είναι η τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα που κάνει κάποιον να λέει πως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση μπήκε στα σχολεία πολύ λίγο και πολύ αργά. Είναι τα γεγονότα. Είναι οι δεκαέξι γυναίκες που έχουν χάσει τη ζωή τους από πρώην συντρόφους και συζύγους μόνο αυτή τη χρονιά, οι κακοποιητικές διασημότητες, οι παρενοχλήσεις, οι επιθέσεις, η εκμετάλλευση των προσωπικών στιγμών.  Υποτίθεται πως ξέρουμε τα πάντα γύρω από το σεξ, πως τα εγχειρίδια σεξουαλικής αγωγής που σατίρισε ο Γούντι Άλεν στην ταινία του θάφτηκαν μαζί με τα συντηρητικά ήθη των περασμένων δεκαετιών. Δεν ξέρουμε όμως τίποτε. Αγνοούμε πως βασική προϋπόθεση κάθε συμβιωτικής πράξης είναι η συναίνεση. 

Δεν έχουμε μάθει πως το σεξ είναι μια υπόθεση συναινούντων ενηλίκων και όχι μια υπόθεση μάτσο ανδρών που επιβάλλουν με το ζόρι τις επιθυμίες τους  επειδή φαντασιώνονται πως είναι επιβήτορες ή επειδή κάποιος τους είπε πως, εκτός από τη μάνα τους και την αδελφή τους, όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες για να αξίζουν να καταλήξουν εν αγνοία τους στα σάιτ για ενήλικες του Διαδικτύου μαζί με τις εργάτριες του σεξ. 

Εντάξει, δεν χρειάζεται να γενικεύει κανείς - δεν είναι όλοι οι άνδρες ίδιοι. Αλλά δεν χρειάζεται και να έχει εντρυφήσει στον Φρόιντ για να δει πως κάτι τρέχει με την ανδρική ταυτότητα. Το καταλαβαίνει κανείς αν δει την εμφυλή βία ως αυτό που είναι. Ως μια επιδημία πολλών και διαφορετικών κρουσμάτων, τον ακριβή αριθμό των οποίων είναι πιθανό να μην τον μάθουμε ποτέ. Πόσα στόματα, παρά το κύμα των αποκαλύψεων, θα προτιμήσουν να μείνουν κλειστά; Πόσα τραύματα δεν θα κλείσουν επειδή δεν θα εξωτερικευτεί ποτέ ο φόβος και θα συνεχίσει να κυριαρχεί η ντροπή; 

Η έμφυλη βία είναι ένας αθέατος κόσμος. Πριν αφήσει την τελευταία της πνοή η Τζεβριέ, είχε χτυπηθεί βάναυσα από τον σύζυγο και δολοφόνο της ξανά και ξανά. Η σύντροφος του θεράποντος της σάτιρας είχε προσφύγει στη Δικαιοσύνη εδώ και χρόνια. Περίμενε ακόμη την τιμωρία του αλλά ούτως ή άλλως δεν είχε βάλει τον πήχη και πολύ ψηλά: αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, όπου έχει θεσπιστεί ειδική νομοθεσία, το revenge porn σε αυτή τη χώρα εμπίπτει απλώς στις διατάξεις περί προσωπικών δεδομένων. 

Ωραία, να αυστηροποιηθεί (ξανά) η νομοθεσία. Αλλά η τιμωρία δεν είναι το μοναδικό μέσο αποτροπής. Δεν είναι καν το ενδεδειγμένο - πρέπει να φτάσει κάποιος στο έγκλημα για να μάθει τι δεν πρέπει να κάνει; Κάτω από αυτό το πρίσμα δεν μένουν και πολλά. Στα θρανία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης θα πρέπει να καθίσουμε και οι ενήλικες - άνδρες και γυναίκες. Να κάνουμε τα ίδια προγράμματα με τα παιδιά για τον «κανόνα των εσώρουχων» και το «ασφαλές άγγιγμα». Και όσοι δυσκολευόμαστε στην αφομοίωση της γνώσης, να ξαπλώσουμε στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή.