Σχόλιο για τον διχασμό και τους μέσα μας εμφύλιους, τη νέα «εκδίκηση των ονείρων» και την απώλεια της Φώφης Γεννηματά.
«Έρχονται οι πέτρες», είπε τις προάλλες ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σε συνομιλητή του που εκπροσωπούσε τη Νέα Δημοκρατία. Και ένας άλλος, απερχόμενος πρόεδρος της κομματικής νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, «χόρευε» ενθουσιασμένος στο ρυθμό των «ονείρων που θα πάρουν εκδίκηση», μία από τις πιο χαρακτηριστικές αποδείξεις για το πώς διακορεύεται η ποιητική δημιουργία, του Ελύτη εν προκειμένω, όταν μπαίνει στο σφαγείο της κομματικής γλώσσας και της συνθηματολογίας. Και μία ακόμα, ιδιαιτέρως προβεβλημένο στέλεχος και πρώην υπουργός, αναπαρήγαγε περιχαρής στα social την «εκδίκηση των ονείρων». Δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές, άλλο είναι το θέμα.
Γιατί μετά τη θριαμβευτική δήλωση «θα τους διώξουμε και θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση» -όσο και αν θυμίζει λατινοαμερικανική πολιτική σαπουνόπερα με κάδρο του Τσε πίσω από την καρέκλα του πρωταγωνιστή- η ουσία είναι διαφορετική. Δεν χρειάζεται ιδιαιτέρως οξυμένο πολιτικό κριτήριο για να συμπεράνει κανείς ότι καλλιεργείται συστηματικά κλίμα ίδιο με αυτό του 2011. Κλίμα πλατείας, κλίμα αγανακτισμένων, κλίμα θυμωμένων ανθρώπων με πολλές δόσεις εμφύλιας αντιβίωσης. Στην παλιά εποχή της κυριαρχίας της ιδιωτικής τηλεόρασης, αυτή η κατηγορία ανθρώπων, όταν έπρεπε να είχε για λόγο για δημόσια πράγματα, μιλούσε σαν να να ήταν καλεσμένη σε τηλεοπτικό πάνελ. Τώρα, μιλά σαν να ποστάρει ή να κάνει like στην κάθε εξυπνάδα, κάθε ανόητου ψεκασμένου που προσπαθεί να πείσει ακόμα και τον εαυτό του ότι ξέρει την απόλυτη αλήθεια, αυτήν «που μας κρύβουν». Γι’ αυτό και τώρα, αν τους ρωτήσεις με τι ακριβώς έχουν θυμώσει θα παπαγαλίσουν tweets και posts σαν απλώς να κάνουν share.
Αντέχει, άραγε, η Ελλάδα νέο 2011; Αντέχει άλλες πλατείες Συντάγματος, φίσκα από εξεγερμένους να χορεύουν τα χασαποσέρβικα της προσωπικής τους εξέγερσης; Φυσικά και αντέχει, και αυτό είναι το επικίνδυνο της υπόθεσης. Όλα τα αντέχει αυτή η χώρα, η παραδόξως νεωτερική, όπως γράφει και ο Γιάννης Βούλγαρης. Δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης με ενδιάμεσους σταθμούς ακραία πολιτικά πειράματα γεμάτα ερασιτεχνισμούς, ιδεολογικά απωθημένα πολιτικού και κομματικού ρεβανσισμού στα όρια της ψυχικής διαταραχής και της ανισορροπίας, εμμονές. Και τώρα, πάλι αναδύεται η εκδίκηση ως κινητήρια δύναμη αντιλόγου και διαφορετικής πρότασης. Χωρίς, βέβαια, να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη το πόσο ακριβά έχει πληρώσει αυτή η χώρα τις εμφυλιοπολεμικές ιαχές. Η επένδυση στον θυμό είναι κάτι που έχουν εξαργυρώσει σε ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο, διάφορα λαϊκίστικα κινήματα χωρίς να πολυνοιάζονται για το γεγονός ότι πρόκειται για μία τις πιο σκληρές σύγχρονες δοκιμασίες της Δημοκρατίας. Οι εικόνες με τις κρεμάλες στο Σύνταγμα, δεν τους στοιχειώνουν όλους. Πόσω μάλλον όσους χόρευαν γύρω τους.
Προεκλογικώς, η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ είχε κυκλοφορήσει μία αφίσα στην οποία ανέφερε «Χούντα δεν γνωρίσαμε, ούτε και και δημοκρατία». Στην πολιτική και στις δημοκρατίες το ρήμα «διώξουμε» έχει πολύ συγκεκριμένες χρήσεις. Υπάρχουν πολλοί που βυθίζονται στον βούρκο τέτοιων απόψεων και είναι ανάμεσά μας. Είναι ένα περίεργο είδος ανθρώπου που τρέφεται από το αίμα των άλλων, αυτών που δεν είναι δικοί μας, αυτών που λένε άλλα από αυτά που λέμε εμείς. Η ζωή έχει τον τρόπο να απομονώνει αυτές τις φωνές αλλά δεν θα το κάνει μόνη της. Και, άλλωστε, δουλειά των ονείρων δεν είναι να εκδικούνται. Άλλη δουλειά κάνουν. Και είναι μεγάλο κρίμα, εκτός από κορυφαία πολιτική αστοχία, να τα λένε αυτά νέοι άνθρωποι. Αυτοί που δικαιωματικά δεν έχουν όνειρα που διψάνε για εκδίκηση αλλά όνειρα που χτίζουν μια διαφορετική ζωή, πιο όμορφη, πιο ανθρώπινη, πιο ανεκτική, που θέλει τη συνύπαρξη, που θα διορθώνει τα λάθη αυτής.
*Αυτό το άρθρο ολοκληρωνόταν το πρωί της Δευτέρας 25 Οκτωβρίου, όταν άρχισαν να χτυπούν στον υπολογιστή τα push notifications των sites για τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά. Της γυναίκας, της μητέρας, της πολιτικής προσωπικότητας, της προέδρου του ΚΙΝΑΛ, της καρκινοπαθούς. Και όλοι όσοι διαθέτουν τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση, αυτή που μας κρατάει όλους ζωντανούς και να μην κομματιάζουμε ο ένας τον άλλον, νιώσαμε έναν κόμπο στο λαιμό, ένα φράξιμο στην αναπνοή. Και μετά άρχισαν να δημοσιεύονται τα συλλυπητήρια, οι αναρτήσεις στα social, οι φωτογραφίες με τα λουλούδια στο έδρανό της στη Βουλή. Γιατί να μονοιάζει τους ανθρώπους ο θάνατος; Η ζωή μπορεί να το κάνει καλύτερα. Αυτό θα ήθελε και η Φώφη…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
