Σχόλιο για την πορεία των εμβολιασμών στην Ελλάδα, τους αντιεμβολιαστές και τη στάση των κομμάτων στη διαχείριση της πανδημίας.
Η εικόνα της συγκέντρωσης των υγειονομικών που βρίσκονται σε αναστολή εργασίας, μπροστά στο Υπουργείο Υγείας, με τα αντιεμβολιαστικά συνθήματα, τα πανό και τα πλακάτ, είναι η εικόνα της αποτυχίας του εμβολιαστικού προγράμματος της χώρας. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ανάμεσα στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που έδωσαν, σε καθημερινή βάση, την άνιση μάχη κατά της πανδημίας αντικρίζοντας τον θάνατο κατά πρόσωπο, θα βρισκόντουσαν άνθρωποι που δεν θα δίσταζαν να σκορπίσουν την αρρώστια και τον θάνατο μέσα στα νοσοκομεία που εργάζονται. Πρόκειται για υγειονομικούς που κατάφεραν να αποτελέσουν το (αντι)επιστημονικό άλλοθι χιλιάδων αντιεμβολιαστών που συνεχίζουν να αρνούνται να κάνουν το εμβόλιο αδιαφορώντας για τις ζωές των συνανθρώπων τους.
Η μάχη κατά του εμβολιασμού δεν χάθηκε όμως μόνο εξ αιτίας των αρνητών υγειονομικών. Χάθηκε και στις εκκλησίες και στα μοναστήρια, εκεί που ο θρησκευτικός σκοταδισμός ύψωσε το δικό του αντιεμβολιαστικό τείχος στο όνομα της πίστης στο Θεό. Οι ιεράρχες που, προς τιμήν τους, τόλμησαν να επιμείνουν στην ανάγκη του εμβολιασμού, αποτέλεσαν φωτεινές εξαιρέσεις. Το φανατισμένο «ποίμνιο» συναντήθηκε για μια ακόμα φορά στις πλατείες και τους δρόμους με τους κάθε λογής ακροδεξιούς και χρυσαυγίτες καθώς και τους διάφορους, αντισυστημικούς δήθεν, «αγανακτισμένους» που συναποτελούν, όλοι μαζί επί χρόνια ένα συμπαγές λαϊκιστικό συνοθύλευμα.
Το πολιτικό σύστημα, κάθε άλλο παρά στάθηκε στο ύψος των δύσκολων και ιδιόμορφων περιστάσεων της πανδημίας. Οι κομματικές προτεραιότητες υπερίσχυσαν, για μια ακόμα φορά, η συναίνεση έμεινε κενή περιεχομένου μόλις υποχώρησε ο φόβος της πρώτης φάσης. Η κυβέρνηση έσπευσε να κεφαλαιοποιήσει δημοσκοπικά την αρχική επιτυχία ενώ η αντιπολίτευση, ιδιαίτερα η αξιωματική, κήρυξε τον πόλεμο ακόμα και στο ίδιο το εμβόλιο. Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η πολιτική κάλυψη που παρείχε σε κορυφαία στελέχη της που ηγήθηκαν του αντιεμβολιαστικού κινήματος ή η παρότρυνση για συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις ακόμα και για τη στήριξη των αιτημάτων του Κουφοντίνα. Είναι φανερό ότι κάποιες πολιτικές δυνάμεις έχουν συνδέσει την πολιτική τους επιβίωση με την «ανυπακοή» και αναζητούν ανερυθρίαστα την εκλογική τους πελατεία στους ανεμβολίαστους.
Αναδεικνύεται και στην περίπτωση της πανδημίας το αδιαμφισβήτητο έλλειμμα παιδείας που υπάρχει στη χώρα μας αφήνοντας πρόσφορο το έδαφος στον λαϊκισμό. Οι διαδοχικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, δεν ασχολήθηκαν με την ουσία του προβλήματος αλλά με την επιφανειακή αντιμετώπισή του. Η παιδεία εγκλωβίζεται σε ακραίες ιδεοληψίες, η παραπαιδεία προελαύνει ανεξέλεγκτη, η διαμόρφωση συνειδητοποιημένων και υπεύθυνων πολιτών υστερεί απελπιστικά, με απρόβλεπτες συνέπειες για την πορεία της χώρας στη νέα εποχή των μεγάλων ευκαιριών και των δραματικών προκλήσεων.
13°
