Σχόλιο για τις απολύσεις που δεν γίνονται στον δημόσιο τομέα και τη διακομματική απροθυμία να αλλάξει αυτή η κατάσταση.
Ένας αστυνομικός ανεβάζει εδώ και μήνες αντιεμβολιαστικά βίντεο στο You το Tube και σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στα βίντεό του, εκτός από τα εμβόλια, τα βάζει και με τα υποχρεωτικά τεστ, το κράτος που υποχρεώνει σε τεστ και γενικά κάνει ό,τι μπορεί για να αποδείξει ότι πρέπει οπωσδήποτε να απολυθεί από την Ελληνική Αστυνομία. Το αποτέλεσμα; Μετά από τέσσερις ΕΔΕ (ναι, καλά διαβάσατε μιλάμε για τον αριθμό 4) και με βάση το πόρισμα της μιας από τις τέσσερις (οι υπoλοιπες τρεις μάλλον τα βρήκαν όλα καλά), το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας του επέβαλε το διοικητικό μέτρο της διαθεσιμότητας (θα έβαζα θαυμαστικά σε διάφορα σημεία της ιστορίας αλλά το κείμενο είναι στα ελληνικά, απευθύνεται σε ελληνικό κοινό και δεν νομίζω κανείς να εκπλήσσεται).
Μια διοικητική υπάλληλος ενός κέντρου υγείας, η οποία συνελήφθη πριν από περίπου έναν μήνα να εκδίδει πλαστά πιστοποιητικά εμβολιασμού, ομολογεί το έγκλημά της (ναι, προφανώς και είναι έγκλημα) και της επιβάλλεται η ποινή της δυνητικής αργίας ενός έτους. Δεν ξέρω τι σημαίνει «δυνητική αργία», αλλά δεν θα εκπλαγώ αν σημαίνει ότι μετά το ένα έτος η πλαστογράφος θα μπορεί να επιστρέψει κανονικά στη δουλειά της.
Κι αυτές είναι μόνο δύο από τις πολλές περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι εκτός από του σπανού τα γένια δεν γίνεται και να απολυθεί δημόσιος υπάλληλος. Ό,τι κι αν κάνει.
Μπορεί να μην είναι καλός στη δουλειά του, μπορεί να μην έχει καμία όρεξη για δουλειά, μπορεί να είναι κοπανατζής, μπορεί να φέρεται άσχημα, μπορεί να είναι απατεώνας, μπορεί να είναι επίορκος, μπορεί να βάζει ζωές σε κίνδυνο, μπορεί εξαιτίας της δράσης του να έχουν χαθεί ζωές, αλλά αυτό που δεν μπορεί ποτέ να συμβεί είναι να χάσει τη δουλειά του. Ακόμα και στην, σπάνια, περίπτωση που περάσει ΕΔΕ το πολύ πολύ να κάτσει για λίγο στον δημοσιοϋπαλληλικό πάγκο προκειμένου να επιστρέψει δριμύτερος και να συνεχίσει το αργομισθικό ή εγκληματικό έργο του.
Κι αυτά για τις πολύ ακραίες περιπτώσεις. Για όλες τις υπόλοιπες (που θα έπρεπε να είναι ακραίες αλλά είναι η δημοσιοϋπαλληλική καθημερινότητα), δεν ισχύουν ούτε αυτά. Καθηγητές βρίζουν (κυριολεκτικά βρίζουν, δεν ασκούν κριτική ούτε γράφουν έντονα, βρίζουν με χυδαίο τρόπο) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την υπουργό Παιδείας, που θέλει να αξιολογήσει την εργασία τους, ή διακινούν επικίνδυνες αντιεμβολιαστικές ανοησίες και την επόμενη μέρα κανονικά μπαίνουν σε τάξη για να «διδάξουν» παιδιά και εφήβους. Υγειονομικοί διακινούν παραμύθια εναντίον του εμβολιασμού και την επόμενη μέρα πάνε στο νοσοκομείο να «περιθάλψουν» ασθενείς. Υπάλληλοι του ΕΦΚΑ πιάνονται στα πράσα να έχουν κάνει κοπάνα σε αιφνιδιαστική επίσκεψη υπουργού και δεν κουνιέται φύλλο. Είμαι βέβαιος πως ακόμα κι αν ένας δημόσιος υπάλληλος βάλει σκοπό της ζωής του να απολυθεί το πιο πιθανό είναι να τα παρατήσει πριν τα καταφέρει.
Για πολλούς συμπολίτες η κατάσταση αυτή είναι απολύτως αποδεκτή ως μια φυσική τάξη πραγμάτων με την οποία πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε. Πολλοί συμπολίτες, ακόμα και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, ενοχλούνται στην ιδέα του ελέγχου της επάρκειας ενός δημοσίου υπαλλήλου και σοκάρονται στο ενδεχόμενο ο έλεγχος αυτός να οδηγεί και σε απόλυση. Αντιμετωπίζοντας τους δημόσιους υπαλλήλους με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι αγελάδες στην Ινδία έχουμε επιτρέψει να φτιαχτεί ένα σύστημα αργοσμισθίας και ατιμωρησίας το οποίο στρέφεται και εναντίον μας και εναντίον εκείνων των δημοσίων υπαλλήλων που θέλουν να δουλέψουν και να προσφέρουν. Την ίδια στιγμή, διαμαρτυρόμαστε για τον τρόπο που λειτουργεί το Δημόσιο λες και υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει σωστά ένας οργανισμός στον οποίο δεν μπορείς ούτε να αξιολογήσεις, ούτε να μετακινήσεις, ούτε να απολύσεις.
Φυσικά αυτή η κατάσταση είναι πολύ βολική όχι μόνο για τους κακούς δημοσίους υπαλλήλους αλλά και για τα κόμματα τα οποία έτσι μπορούν να διατηρούν ανέπαφες τις τεράστιες δεξαμενές επιρροής και ψήφων. Εξ ου και η διακομματική απροθυμία να αλλάξει οτιδήποτε ουσιαστικό έχει να κάνει με το Δημόσιο. Εξ ου και η διακομματική απροθυμία να απαλλαχθεί το Δημόσιο από τους κακούς υπαλλήλους του. Εξ ου και θα παραμείνει αδύνατο να απολυθεί ένας δημόσιος υπάλληλος ό,τι κι αν κάνει. Και μπραβο του και καλή μας τύχη.
