Πολιτικη & Οικονομια

Το Κακό και τα μαγκάκια της διπλανής πόρτας

Δεν είναι η «κακιά η ώρα»

Κώστας Κυριακόπουλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Κώστας Κυριακόπουλος σχολιάζει τα εγκλήματα, τη βία στην κοινωνία και τις κακοποιητικές συμπεριφορές.

Το Κακό έχει και μια πολύ περίεργη ιδιότητα. Όσο μαύρο, όσο σκοτεινό και αν είναι βρίσκει πάντα τον τρόπο να εισχωρήσει παντού, να εκμεταλλευτεί όποια ελάχιστη χαραμάδα και αν υπάρχει. Είναι παράδοξο: Το σκοτάδι έχει ακριβώς την ίδια μέθοδο με μια αχτίδα ήλιου όταν αυτή βρίσκει τον τρόπο και διαπερνά ένα θεόκλειστο παράθυρο.

Η συνύπαρξη με το Κακό, η συνήθεια της βίας, η καθημερινότητα της βαρβαρότητας όπως –αυτή τη φορά- έρχεται από την Φολέγανδρο είναι ακόμα μία τέτοια χαραμάδα από όπου  τρύπωσε και πάλι ένα από τα πολλά σκοτάδια αυτής της κοινωνίας. Το έγκλημα, η έμφυλη βία, οι κακοποιητικές συμπεριφορές εναντίον των γυναικών, η χυδαία ψευδαίσθηση της αντρικής ανωτερότητας, τα αγοράκια που μεγαλώνουν επιδεικνύοντας τα μπράτσα ή το πουλί τους ή και τα δύο μαζί, κατόπιν της ανοχής και της πιεστικής παραίνεσης του μπαμπά και της μαμάς, η συνήθεια της βίας, του ξύλου, της κυριαρχίας, του τσαμπουκά, του νικητή. Είναι μερικά από τα κρυφά αντικλείδια που έχει στην τσέπη του το έγκλημα για να ανοίγει κλειδωμένες πόρτες και να τρυπώνει παντού.

Διαταραγμένες προσωπικότητες, εθισμένες στη βία. Αυτός ο συνδυασμός, ίσως μας προσγειώσει στην προσπάθεια να εξηγήσουμε. Αν υπάρχουν εξηγήσεις στο έγκλημα.

Άντρες και γυναίκες με ψυχικές διαταραχές που δεν τις βλέπουμε ως τέτοιες αλλά ως κάτι  μεταμφιεσμένο σε «φυσιολογικό» και άρα αποδεκτό γιατί «τι να κάνουμε, έτσι είναι, θα μεγαλώσει και θ’ αλλάξει». Ουδείς ασχολείται σοβαρά αν αυτά τα συμπτώματα της «διπλανής πόρτας» είναι μικροί, καθημερινοί, συνηθισμένοι προθάλαμοι για το Κακό. Αν σκεφτεί κανείς πόσες τέτοιες διαταραχές προσωπικότητες και συμπεριφοράς έχουν βάλει τις σφραγίδες τους σε εγκλήματα που «σοκάρισαν την κοινή γνώμη» θα αρχίσει να βλέπει με διαφορετικό μάτι τους τσαμπουκάδες της διπλανής πόρτας, τα μαγκάκια των δρόμων, τους άντρακλες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.

Και η βία. Όχι επειδή απλώς υπάρχει. Επειδή γίνεται «φυσιολογικό» κομμάτι της καθημερινότητας και αποκτά χαρακτήρα κανόνα και πλαισίου συνύπαρξης. Δεν είναι η «κακιά η ώρα». Η ώρα γίνεται «κακιά» επειδή κάποιος τη διαβάζει και τη μεταφράζει σε συγκεκριμένη συμπεριφορά έναντι κάποιου άλλου. Όσο πιο πολύ την συνηθίζει κανείς τόσο περισσότερο παύει να την ελέγχει. Και τότε είναι η βία αυτή που μοιράζει ρόλους και ελέγχει το παιχνίδι. Έχοντας φροντίσει από πριν να στρώσει το χαλί ακόμα και στις εμμονικές ανοησίες που παντρεύουν πάθη, ακόμα και ερωτικά, με τις αποδεκτές εκατέρωθεν σφαλιάρες. Δεν είναι ο σκοτεινός κόσμος του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Η κανονική ζωή είναι. Έχει το Κακό μέσα της αλλά ας κάνουμε κάτι και για τα μαγκάκια της διπλανής πόρτας...