Πολιτικη & Οικονομια

Πόσα πολλά πετυχαίνουμε κουνώντας το δάχτυλο;

Οι άνθρωποι όχι μόνο κλείνουν τα αυτιά όταν κάποιος ωρύεται μπροστά τους, αλλά προσβάλλονται και κατά συνέπεια οχυρώνονται απέναντι σε εκείνον που τους επιτίθεται

Νίκος Νυφούδης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Σχόλιο για τον εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού και τους αρνητές.

Όποιος έχει μαλώσει με το παιδί ή τη γυναίκα του, με τον πατέρα του ή με τη σύντροφό του ξέρει ότι όσο βαρύτερα λόγια απευθύνεις στον άλλον, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα να τον πείσεις για την ορθότητα της δικής σου θέσης. Οι αξιολογικοί χαρακτηρισμοί πάντα πνίγουν τη λογική και το δίκιο. Για αυτό και όσο ωριμάζουμε ως μέλη μιας διαπροσωπικής σχέσης, τόσο πιο αποτελεσματικά μαθαίνουμε να τους αποφεύγουμε. Και έτσι οι σχέσεις μας γίνονται καλύτερες, αλλά –και αυτό είναι το σημαντικότερο– αφήνουμε χώρο στη λογική και στο δίκιο να κυριαρχήσουν. Κάνουμε όμως το ίδιο ως μέλη του ευρύτερου και απρόσωπου κοινωνικού κύκλου; Έχουμε μάθει να αποφεύγουμε τις επιθέσεις προς τον άλλον όταν διαφωνούμε μαζί του;

Αστεία ερώτηση. Από τους «ζαίους» που ψήφισαν «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 έως τους «προδότες» που στήριξαν την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών και σήμερα στους «ψεκασμένους» που δεν έχουν κάνει το εμβόλιο κατά του covid-19, όσοι διαφωνούν μαζί μας κατακεραυνώνονται και στιγματίζονται. Με ποικίλα άλλοθι –άλλοτε την επείγουσα συνθήκη, άλλοτε το συναίσθημα και άλλοτε τον ορθολογισμό– εμείς οι άλλοι που δεν είμαστε ούτε «ζαίοι», ούτε «προδότες», ούτε «ψεκασμένοι» θεωρούμε ότι έχουμε την αρμοδιότητα, αν όχι και την υποχρέωση, του διαβόητου «κουνήματος του δαχτύλου». Και τότε ξεχνάμε όσα μας έχει μάθει η ζωή με το παιδί μας, τη γυναίκα μας, τον πατέρα μας ή τη σύντροφό μας.

Ακόμα και αν ξεπεράσουμε τον σκόπελο της πολιτικής ορθότητας, η οποία θα επέβαλε μια διαφορετική αντιπαράθεση χωρίς βαρείς χαρακτηρισμούς προς εκείνους με τους οποίους διαφωνούμε και την οποία συνήθως υπερασπίζονται φανατικά οι αντίπαλοι του «ζαίου», του «προδότη» και του «ψεκασμένου», μπροστά μας παραμένει ένα κρίσιμο ερώτημα. Πόσα πολλά αλήθεια πετυχαίνουμε κουνώντας το δάχτυλο; Ελάχιστα. Η προσέγγιση που υιοθετήθηκε από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη συντριπτική πλειονότητα των καθοδηγητών κοινής γνώμης τις ημέρες του δημοψηφίσματος υπέρ του «ΝΑΙ» έδειξε με τον καλύτερο τρόπο την αναποτελεσματικότητα μιας τέτοιας τακτικής. Φοβάμαι ότι η επιλογή της ίδιας προσέγγισης κατά των ανεμβολίαστων για τον covid-19 πολιτών θα είναι το ίδιο αναποτελεσματική. Οι άνθρωποι όχι μόνο κλείνουν τα αυτιά όταν κάποιος ωρύεται μπροστά τους, αλλά προσβάλλονται και κατά συνέπεια οχυρώνονται απέναντι σε εκείνον που τους επιτίθεται.

Αν λοιπόν ο στόχος μας δεν είναι απλώς να ανταγωνιζόμαστε στην έμπνευση των λέξεων και των χαρακτηρισμών σε βάρος εκείνων που πράγματι οδηγούν τον εαυτό τους και μαζί τους την κοινωνία στο αδιέξοδο, είναι καιρός να μιλήσουμε διαφορετικά για τα εμβόλια. Να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία ουσίας που θα απαντά στοχευμένα και οργανωμένα στις ανησυχίες των πολιτών που δεν προτίθενται να εμβολιαστούν Ειδάλλως, ο εμβολιασμός θα πέσει για άλλη μία φορά θύμα της ανυπέρβλητης συνήθειας των πολλών να «κουνάνε το δάχτυλο», όπως ακριβώς συνέβη και τον μαύρο εκείνο Ιούλιο του 2015.