Πολιτικη & Οικονομια

Ζήτημα δημοκρατίας ο υποχρεωτικός εμβολιασμός

Τι θα γινόταν αν ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μας έλεγαν ότι θα ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους να μην εμβολιαστούν;

Παντελής Καψής
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ποιοι αντιδρούν στον εμβόλια και γιατί θα έκανε την διαφορά ο υποχρεωτικός εμβολιασμός.

Όταν ο Πάνος Καμένος φωτογραφήθηκε στην Σερβία την ώρα που έκανε το ρωσικό εμβόλιο δέχθηκε έναν καταιγισμό κριτικής. Δικαίως. Από τα δημόσια πρόσωπα περιμένουμε υπεύθυνη συμπεριφορά. Μπορούμε να φανταστούμε για παράδειγμα, τι θα γινόταν αν ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μας έλεγαν ότι θα ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα τους να μην εμβολιαστούν. Θα τους λέγαμε να πάνε στα τσακίδια, είναι ακατάλληλοι για την δουλειά που τους εκλέξαμε.

Δεν έχουμε φυσικά τις ίδιες απαιτήσεις από τους πολίτες. Θεωρούμε ότι κάθε πολίτης έχει απόλυτη εξουσία στο σώμα του και κανείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να κάνουμε μια ιατρική πράξη χωρίς τη θέλησή μας. Αυτή όμως είναι μόνο η μισή εικόνα. Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι από την δική τους και την δική μας συμπεριφορά εξαρτάται τελικά η επιτυχία των εμβολιασμών. Η δική τους άρνηση έχει επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο. Κι αυτό δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, είναι η διαφορά ανάμεσα σε μερικές χιλιάδες θανάτων.

Παρόλα αυτά δείχνουμε ανοχή. Κι ο βασικός λόγος είναι ότι μια διαφορετική στάση μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Ο σωστός δρόμος είναι να πείσουμε τους αμφισβητίες με λογικά επιχειρήματα. Πιστεύουμε με άλλα λόγια ότι σε τελευταία ανάλυση η στάση τους οφείλεται σε άγνοια.  Ότι σε μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία, αν δοθούν σε όλους τα γνωστικά εφόδια θα πάρουν την σωστή απόφαση. Ότι μπορούμε να τους πείσουμε ή να τους διαπαιδαγωγήσουμε αν προτιμάτε, ώστε να φερθούν κι αυτοί υπεύθυνα.

Μακάρι να ήταν έτσι. Το ότι μόλις το 62% των υγειονομικών έχουν εμβολιαστεί θα έπρεπε να μας πείσει για το αντίθετο. Αν αυτοί δεν ξέρουν, τότε ποιος ξέρει; Μια έρευνα εξ άλλου που έγινε σε 24 χώρες δείχνει μάλλον το αντίθετο: όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν όχι μόνο δεν έχουν «άγνοια» αλλά αντιθέτως έχουν πολύ ισχυρές απόψεις για το ζήτημα. Είναι ψεκασμένοι «ανορθολογιστές»; Με μια έννοια όχι. Απλώς έχουν μια ενστικτώδη ηθική κυρίως αντίληψη για τον κόσμο η οποία καθορίζει τις αποφάσεις τους. Σε πρώτο πλάνο είναι οι επιρρεπείς στην συνωμοσιολογία. Κι όπως ξέρουμε δεν χρειάζεται να πιστεύουν ότι μας βάζουν τσιπάκι, αρκεί να θεωρούν ότι η «Big Pharma» βάζει πάνω από τους ανθρώπους τα κέρδη και ότι εξαγοράζει γιατρούς για να συσκοτίζουν την αλήθεια. Όμως έντονα αντιδρούν στα εμβόλια κι όσοι έχουν αλλεργία στην εξουσία, όσοι είναι αντίθετοι σε κάθε απόφαση που έχει στόχο να επηρεάσει την συμπεριφορά των ανθρώπων καθώς θεωρούν ότι προσβάλλει την ελευθερία. Ξεχωριστή κατηγορία ακόμα είναι όσοι απεχθάνονται κάθε παρέμβαση με ξένες ουσίες στο σώμα, είτε για θρησκευτικούς λόγους είτε, ας πούμε, για οικολογικούς. Αντιθέτως η μόρφωση φαίνεται ότι δεν είναι σοβαρός παράγοντας που διαφοροποιεί την στάση των πολιτών. Αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, σημειώνει ένας συνεργάτης της ερευνητικής ομάδας «είναι πολύ δύσκολο να τους μεταπείσεις με στοιχεία και πληροφορίες. Δεν μπορείς να καταλήξεις κάπου με αυτό τον τρόπο».

Είναι προφανές ότι αν δεχθούμε μια τέτοια ερμηνεία της στάσης των αντι-εμβολιαστών, στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ευρύτερο κοινωνικό ζήτημα. Γιατί βέβαια αυτού του είδους οι αντιλήψεις σχετίζονται άμεσα με αυτό που πολλοί χαρακτηρίζουν κρίση της Δημοκρατίας. Είναι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες αντιλήψεις που έχουν τροφοδοτήσει λαϊκιστικά κινήματα της δεξιάς ή της αριστεράς. Αν όμως στην πολιτική έχουμε την πολυτέλεια της συνύπαρξης και της αναζήτησης πολιτικών λύσεων, το ερώτημα είναι τι κάνουμε αν αύριο, η άρνηση κάποιων ομάδων να εμβολιαστούν βάλει σε κίνδυνο την επίτευξη της συλλογικής ανοσίας. Αμφισβητήσει δηλαδή τον πρωταρχικό ρόλο ενός κράτους, την προστασία της ζωής. Εκεί δεν σηκώνουν δισταγμοί. Ο δρόμος που έδειξε ο Ντράγκι στην Ιταλία είναι ο μόνος δυνατός. Με αναλογικότητα και χωρίς περιττές επιδείξεις αυταρχισμού αλλά και με αποφασιστικότητα. Κάθε τι άλλο θα είναι ήττα της Δημοκρατίας.