«Ποτάμι»: Στο δρόμο προς το συνέδριο

Ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους

Ένα εξαιρετικά ευρηματικό σύνθημα που με μεγάλη ταχύτητα αναπαράχθηκε δεκάδες φορές στα ηλεκτρονικά μέσα, έλεγε «Είμαστε ενάντια στο θόρυβο από τις μπότες και ενάντια στη σιωπή από τις παντόφλες».

Ο θόρυβος από τις μπότες είναι βέβαια η Χρυσή Αυγή και η παρακρατική της λειτουργία, είναι η ναζιστική πρακτική που κάθε λογικός άνθρωπος απωθεί και καταδικάζει. Το φαινόμενο που έμελλε να συμβεί, και αυτό, στη μικρή μας χώρα, στη μικρή μας πατρίδα.

Μεγάλης σημασίας είναι και το δεύτερο μέρος του συνθήματος, «ενάντια στη σιωπή από τις παντόφλες». Ο Αθηναίος βέβαια χρησιμοποιεί την πόλη του σαν αντικείμενο. Αναζητεί σ' αυτή τα υλικά αγαθά που χρειάζονται, τις υπηρεσίες, ίσως και τη διασκέδαση. Μέχρι εκεί φτάνει. Όμως η πόλη δεν είναι αντικείμενο προς εκμετάλλευση, να κλειστείς μέσα στα έπιπλα και τις σερβάντες, στα οικιακά σκεύη και την τηλεόραση και βάζοντας και «τις παντόφλες σου» να νιώθεις βασιλιάς, αντί να καμαρώνεις τον εαυτό σου σαν μοναδική προσωπικότητα, που βάζοντας λίγο πλάτη μπορεί να αλλάξουν πολλά στο χώρο της ζωής μας.

Άφησε λοιπόν «τις παντόφλες» και την βεράντα, κλείσε για λίγο την τηλεόραση, συμμάχησε με το συγκάτοικο της πολυκατοικίας για να ομορφύνει ο ακάλυπτος, πότισε με τον διπλανό σου τις νεραντζιές του πεζοδρομίου σας, αξιολόγησε τις υπηρεσίες του δήμου, μάθε ποιος είναι δήμαρχος, ψήφισε αξιοκρατικά και με γνώση, ζήτα διαφάνεια και αποτελεσματικότητα, βάλε στη ζωή σου κάποιες λέξεις κλειδιά: «δημιουργώ-μαθαίνω-παίζω-χαλαρώνω-μοιράζομαι-συνδιαλέγομαι-κρατώ χαμηλούς τόνους». Ο ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης έγραψε «...σ' αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου και αν βρίσκεται».

Βγείτε έξω, βρε γειτόνοι

O Πιοτρ Κροπότκιν, αναρχικός διανοούμενος του περασμένου αιώνα, σε μία από τις προκηρύξεις του, αναφερόμενος στους νέους έγραψε, «…μια στιγμή θέλησης φτάνει για να επικρατήσει δικαιοσύνη πάνω στον κόσμο», μόνο που η θέληση των ανθρώπων δεν ταυτίζεται, δεν συγχρονίζεται και τη δικαιοσύνη που επαγγέλλεται ο φιλόσοφος ακόμη την περιμένουμε να έρθει.

Μιας Κυριακής θέληση από όλους μας θα φτάσει, ώστε η γειτονιά μας, ο «Άγιος Σπυρίδωνας» του Μπραχαμίου, να νοικοκυρευτεί, να ασβεστωθεί, να καθαριστεί από τα ξερόχορτα, να κλαδέψουμε και να περιποιηθούμε τα δεντράκια μας και ουσιαστικά να γίνει μια αξιοζήλευτη γειτονιά της Αθήνας. Δεν έχω πίστη πια ότι μπορούμε να πράξουμε κάτι τέτοιο εγκλωβισμένοι όπως είμαστε στον δικό μας «πλανήτη» που αιωρείται γύρω από το «Ωχ, αδερφέ. Και τι με νοιάζει εμένα»; Δε θέλουμε να δούμε μια τέτοια κίνηση ούτε ως γιορτή, ούτε ως γλέντι.

Τι συμβαίνει και δεν βρίσκεις πρόθυμους γειτόνους να προσφέρουν στα κοινά; «Ούτε τα πιο απλά όπως το δεντράκι στο δικό τους πεζοδρόμιο δεν θέλουν να περιποιηθούν, όχι να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να γραφτούν στον σύλλογο», όπως μου έλεγε ένα μέλος του Δ.Σ. Φώλιασε και κούρνιασε ο κόσμος στο μπαλκόνι και το άνετο σαλόνι του και με την τεχνολογία στο χέρι, αλλάζει κανάλι για να διασκεδάσει αντί να πιεί ένα κρασί με καλή παρέα, μπαίνει σε δικτυακούς εικονικούς κόσμους για να συναναστραφεί με συμπολίτες του αντί να βγει έξω και να αναπνεύσει τον αληθινό αέρα και κρύφτηκε πίσω από την ανωνυμία της πόρτας του, χαμογελώντας και πιστεύοντας ότι είναι ελεύθερος πια.

«Περίσσεψαν οι μηχανές και βουβάθηκαν τα στόματα» λέει ο Μουφλουζέλης και συμπληρώνει λέγοντας ότι προ 50ετίας, δούλευε στην οικοδομή όταν κρεμάστηκε το πρώτο τρασζίστορ. Όλη μέρα οι οικοδόμοι άκουγαν ρεμπέτικα και σταμάτησαν να τραγουδούν. Έκοψαν ακόμη και το ουζερί το βράδυ χάριν της φθηνότερης διασκέδασης κατ’ οίκον. Προφητικός ο γερο-ρεμπέτης.

Η τεχνολογία έχει σκεπάσει προ πολλού τις ανθρώπινες σχέσεις και εκδηλώσεις και σε συνδυασμό με τόσα άλλα που συμβαίνουν τη σημερινή εποχή, ο άνθρωπος καθηλώθηκε στο σπίτι του. Αυτό δεν είναι η λύση όμως και το γνωρίζαμε όλοι κάποτε. Τώρα όμως επιλέξαμε να το ξεχάσουμε.

Το συνέδριό μας

Τώρα που πάμε ολοταχώς για το συνέδριό μας, πώς θα απαντήσουμε σε αυτό το δυσεπίλυτο πρόβλημα;

Μια εύκολη απάντηση θα ήταν να φορτώσουμε όλα στις κυβερνήσεις και τα παραδοσιακά κόμματα που έφεραν αυτόν τον τόπο στο χείλος του γκρεμού. Δεν νομίζω ότι απαντάμε έτσι στο πρόβλημα της αποχής του κόσμου από τα κοινά.

Τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε ώστε να ακουστεί ο μεταρρυθμιστικός μας λόγος και οι δικιές μας αλήθειες και πώς θα οργανωθούμε; Πόσο μπορούσε να συγκινήσουμε το μεγάλο κοινό με το συνοπτικό και αιρετικό μας λόγο; Θα γίνουμε κόμμα αλλά ταυτόχρονα θα είμαστε και κίνημα;

Πώς θα προσφωνούνται τα μέλη μας μεταξύ τους (το φίλε - φίλη , μου ακούγεται ευχάριστα). Ο πολίτης θα μας ακούει συχνά - πυκνά από τα ΜΜΕ, αλλά μας φτάνει αυτό;

Πώς θα συμβάλουμε ώστε από τον πολίτη «της παντόφλας» να φτάσουμε στον ενεργό και ενημερωμένο πολίτη; Πολλά τα ερωτήματα που με ταλανίζουν καιρό τώρα και πολύ δύσκολες οι απαντήσεις...