Είναι η Ελλάδα κάτι σαν τον απελπισμένο Τζακ Λέμον στο αριστουργηματικό «Οικόπεδα με θέα»; Καλούμαστε να διαψεύσουμε ότι πουλάμε ένα ξεπερασμένο προϊόν σε πελάτες που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να το αγοράσουν; Μπορούμε να αλλάξουμε προς την κατεύθυνση μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, αφήνοντας πίσω τις παθογένειες δεκαετιών;
Αν κανείς πιστέψει ένα από τα ευρήματα της δημοσκόπησης της Public Issue, για την Καθημερινή της Κυριακής, όχι! Σύμφωνα με το 31% των ερωτηθέντων, το σοβαρότερο σκάνδαλο των τελευταίων ετών δεν είναι ούτε αυτό της Siemens, με τη διαχρονική δωροδοκία που φούσκωσε ανελέητα το κόστος των προμηθειών, ούτε το Βατοπέδι, με την εκποίηση δημόσιας περιουσίας εκατομυρίων ευρώ αντί του νερού μιας λίμνης, ούτε η υπόθεση των ομολόγων, με την αρπαγή από τα ασφαλιστικά ταμεία. Είναι το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, στο οποίο χιλιάδες Έλληνες, με εμφανή τα σημάδια της απληστίας, έσπευσαν να προσφέρουν ακόμα και τις οικονομίες ετών, για να βγάλουν γρήγορα και άκοπα κέρδη – ακόμα κι αν υπήρχαν συνεχείς προειδοποιήσεις από τους πιο σώφρονες για την «πυραμίδα» που κάποτε θα καταρρεύσει. Μας ενδιαφέρει λοιπόν μόνο εκεί που «πόνεσε» απευθείας την προσωπική μας τσέπη, ενώ για το κοινό ταμείο η αδιαφορία είναι εμφανής. Πρόκειται για την ίδια αντίληψη που διέπει την καταστροφή ή την απώλεια της δημόσιας περιουσίας, γενικώς. Το σπίτι μας φτάνει να είναι «παστρικό» – κι απ’ έξω ας γίνει ρημαδιό...
Από την άλλη, υπάρχουν δείγματα ότι οι Έλληνες, παρά τη ροπή τους προς τις θεωρίες συνωμοσίας και τις καφενειακές συζητήσεις, συναισθάνονται το βάρος των περιστάσεων. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, το συντριπτικό 80% φαίνεται να απορρίπτει κάθε ιδέα αποχώρησης από το ευρώ, που σε συνδυασμό με αδυναμία δανειοδότησης, στάση πληρωμών και συνεχείς υποτιμήσεις θα καθιστούσε πραγματικά τη χώρα «Αργεντινή της Ευρώπης». Ένα σημαντικό μέρος τουλάχιστον φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι αν δεν εκμεταλλευθούμε την ευκαιρία για τομές και ρήξεις, δεν θα έχουμε πολλά περιθώρια στο μέλλον. Κι ότι αν δεν αποδεχθούμε πως «οι καιροί αλλάζουν», όσον αφορά τουλάχιστον τη μετατροπή του δημοσίου σε μη ελκυστικό «καταφύγιο», δεν θα μπορέσουμε να αποβάλουμε τις αγκυλώσεις που μας έφεραν ως εδώ.
Στην εύκολη εκδοχή, τα επώδυνα μέτρα οφείλονται στο διεφθαρμένο και ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό. Κι αν τα πρώτα ενθαρρυντικά μηνύματα από το χώρο της οικονομίας δεν επαρκούν ακόμα για να εμπεδωθεί ένα κλίμα αισιοδοξίας, το κομβικό σημείο είναι η κάθαρση του δημόσιου βίου, αλλά και η ριζική μετάλλαξη του πολιτικού τοπίου, με την ενεργό και πλήρη συμμετοχή των ψηφοφόρων. Έτσι, η (υγιής) δημόσια κατακραυγή, που φρενάρει τη συνέχιση της πολιτικάντικης πρακτικής και των φιλοδοξιών διαφόρων επιχειρηματικών (και μη) «σωτήρων», οφείλει να ακολουθηθεί από έμπρακτα σημάδια όχι μόνο απόρριψης, αλλά και ανάδειξης υγιών πολιτικών συνιστωσών.
Σε όλο το πολιτικό φάσμα, οι κινήσεις «εγκατάλειψης του σκάφους» είναι εμφανείς. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο, η άρνηση βουλευτών (και υπουργών!) να μοιραστούν το κόστος των σκληρών μέτρων οδηγεί σε «μαζική έξοδο» προς τα ψηφοδέλτια της τοπικής αυτοδιοίκησης – ειδικά τώρα, που με τον Καλλικράτη η θέση του περιφερειάρχη συγκρίνεται με αυτή ενός «μικρού υπουργού». Το ΠΑΣΟΚ εξετάζει πώς θα ανακόψει το κύμα αυτό, μην επιτρέποντας την επάνοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή, σε περίπτωση μη εκλογής.
Στη δεξιά παράταξη, το εγχείρημα του φιλελεύθερου «ντορικού» κόμματος θα έχει πολύ πιο εύκολη δουλειά στην προσέγγιση του μετριοπαθούς κεντρώου κοινού αν καταφέρει να πείσει για τα ηθικά του ερείσματα. Και στην Αριστερά, η από καιρό αναμενόμενη αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας αφήνει έκθετο τον αριστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ, πόσω μάλλον που το μέτωπο των διασπάσεων δεν έχει τελειώσει, με τον Αλέκο Αλαβάνο να ετοιμάζεται να βάλει την οριστική ταφόπλακα στο δημιούργημά του, αλλά και στο πολιτικό μέλλον του διαδόχου του.
Σε κάθε περίπτωση, το ανακάτεμα της τράπουλας θα έχει αποτέλεσμα αν καταφέρει να «ξεσκαρτάρει» το σαθρό και να αναδείξει το πραγματικά καινούργιο. Κι όχι αυτό που εξακολουθεί να παίζει μπιτς-βόλεϊ στο Σύνταγμα...
20°
