H στρατηγική της μιζέριας

Όταν πριν από λίγες ημέρες πήρα στο τηλέφωνό μου το μήνυμα ότι ήρθε η σειρά μου να εμβολιαστώ, έμεινα, ομολογώ, εντυπωσιασμένος. Μπορεί να φταίει και η ηλικία, δεν περίμενα ωστόσο ότι θα έφτανε η ώρα που η Πολιτεία θα μπορούσε να διαβάζει στο ιστορικό μου, να με εντοπίζει και να με ειδοποιεί για μια ιατρική πράξη ηλεκτρονικά χωρίς την παραμικρή δική μου ενέργεια. Τέτοιες ημέρες που γιορτάζουμε και τα 200 χρόνια από το 21, υπήρξε ένας λόγος να αισθανθώ υπερήφανος για την χώρα μου. Όχι για αρχαία κλέη αλλά για κάτι χειροπιαστό που προϋποθέτει σύστημα και οργάνωση. Μια ξεχωριστή επιτυχία, ιδίως όταν την συγκρίνω με άλλες χώρες, πιο προηγμένες στα συστήματα υγείας. Αισθάνθηκα την ανάγκη να το δημοσιοποιήσω στα σόσιαλ μίντια, με ένα μικρό σχόλιο για το πόσο καλά τα είχαμε καταφέρει, τόσο που το θεωρούμε σχεδόν δεδομένο και αυτονόητο. Δέχθηκα δεκάδες σχόλια, το 99% αρνητικά ή και υβριστικά. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα είχε γίνει αν τα είχαμε κάνει θάλασσα…

Ήταν πάντως μια καλή εισαγωγή για το τι έμελλε να ακολουθήσει με τους γιορτασμούς του 21. Τέτοιο οχετό μαυρίλας σπάνια τον παρακολουθούμε. Το μενού ελιτίστικο, το ντύσιμο χάλια, η γιορτή κιτς, η σοπράνο φάλτσα, οι καλεσμένοι δευτεροκλασάτοι και βαριεστημένοι, ο Καβάκος καβαλημένος  για να μη πούμε για τον «γκόμενο» που τόλμησε να εμφανιστεί δίπλα στην πρόεδρο. Και βέβαια όλα αυτά μαζί με μια συνολική απόρριψη των εορτασμών, θεωρήθηκε απαράδεκτος σε καιρό πανδημίας, έδειχνε έλλειψη σεβασμού στους νεκρούς.

Δεν ήταν μόνο οι εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια όμως που προκαλούν έναν, σχεδόν αυτόματο, καταιγισμό αρνητικών σχολίων. Τις τελευταίες εβδομάδες καθώς η παράταση της πανδημίας έχει αρχίσει να φθείρει σοβαρά την κυβέρνηση, το κλίμα έχει αρχίσει να θυμίζει όλο και πιο πολύ το 2011. Ακόμα και οι θετικές πρωτοβουλίες αντιμετωπίζονται χολερικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το φοβερό «σκάνδαλο» της Ζήμενς με τα «σελφ τεστ». Μια πρωτοβουλία που πάντως κακό δεν κάνει, αντιμετωπίστηκε ως σκάνδαλο. Πότε πρόλαβε η αντιπολίτευση να αποκαλύψει τον «φωτογραφικό» διαγωνισμό και πόσο γρήγορα τον κατάπιε ούτε που το καταλάβαμε. Το ίδιο αρνητικά αντιμετωπίστηκε και η επιτυχία να επανενταχθεί το Ράλι Ακρόπολις στο διεθνές πρωτάθλημα: πώς τόλμησε, είπαν, ο πρωθυπουργός να κάνει δήλωση σε καιρό πανδημίας. Για να μην πούμε για την βλάσφημη φωτογράφηση στα λουλουδάδικα, που θα ανοίξουν ξανά στον περίβολο της Βουλής. Να μην ξεχάσουμε φυσικά και τα 57 δισεκατομμύρια του προγράμματος ανασυγκρότησης. Η Αυγή χρειάστηκε μόλις ένα απόγευμα για να δει στο κύριο άρθρο της «ξεπούλημα», χωρίς να έχει ανακοινωθεί ούτε ένα συγκεκριμένο έργο. Τέτοια αναλυτική ικανότητα παραμένει ένα μικρό μυστήριο. Με όλα αυτά θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο ότι ήρθε και πάλι η ώρα του Πολάκη. Αυτός δεν έβγαλε ποτέ την περικεφαλαία.

Το να μιλήσει κανείς για υποκρισία, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι το πιο απλό. Δεν τους χάλαγε ο Σαλαμινομάχος, τους χάλασε η παρέλαση. Και δεν ήταν ασέβεια στους νεκρούς ο εορτασμός του Πολυτεχνείου και οι εκατοντάδες διαδηλώσεις με κάθε πρόσχημα και αφορμή, ήταν τα 200 χρόνια από την επανάσταση. Δευτερεύον τελικά είναι και να επισημάνει κανείς τον πολιτικό παλιμπαιδισμό του ΣΥΡΙΖΑ, την επιστροφή του στις ακραίες λογικές της περιόδου πριν γίνει κυβέρνηση.

Στο παρελθόν πολλοί υποστήριζαν ότι το τοξικό κλίμα το δημιουργούν τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα συμβαίνει μάλλον το αντίθετο: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκαταλείψει την πολιτική και αναπαράγει τα τρολ του διαδικτύου. Αυτός φυσικά δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να ανοιχτεί στην κεντροαριστερά και στον μεσαίο χώρο. Είναι ωστόσο φανερό, όσο και αν κάτι τέτοιο πληγώνει τον Μπίστη και την «Γέφυρα», ότι ο στόχος αυτός δεν αποτελεί πια προτεραιότητα. Αντιμέτωπος με την δημοσκοπική στασιμότητα, η βασική επιδίωξη του κ. Τσίπρα είναι να κάνει ξανά την χώρα μη κυβερνήσιμη. Ακριβώς όπως το έκανε το 2011. Η άρνηση σε όλα, η υιοθέτηση και η υποδαύλιση κάθε κινητοποίησης και κάθε δυσαρέσκειας, η υπονόμευση της αξιοπιστίας ακόμα και των μέτρων για την πανδημία, είναι η επιλογή του.

Η κυβέρνηση παρηγορείται από τις δημοσκοπήσεις οι οποίες εξακολουθούν να δείχνουν καθαρή, αν και μικρότερη, υπεροχή. Θυμόμαστε βέβαια ότι το ίδιο συνέβαινε και το 2011, λίγους μόνο μήνες πριν από την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Πρώτα εκδηλώθηκε η δυσαρέσκεια και ακολούθησε αργότερα η καταστροφική μείωση των ποσοστών. Έχει υποστηριχθεί βέβαια ότι το 2021 δεν είναι 2011. Σωστό, σήμερα υπάρχει ένα συμπαγές κομμάτι του εκλογικού σώματος που δύσκολα θα πάει πίσω. Την γενεαλογία του μπορούμε να την αναζητήσουμε στο δημοψήφισμα του 2015. Σε έκτακτους καιρούς όμως μπορεί να δούμε το αδιανόητο και η πανδημία αποτελεί χωρίς αμφιβολία έκτακτο γεγονός.  Προϋπόθεση για να αποφύγουμε τις περιπέτειες είναι να μην χαθεί η εμπιστοσύνη. Ο πανικός που δείχνουν ορισμένοι χειρισμοί των τελευταίων ημερών δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Ούτε κάποιες δηλώσεις και φαινόμενα αλαζονείας που προσβάλλουν τον πολίτη. Στον σημερινό κόσμο των σόσιαλ μίντια ακόμα και τα μικρά δημιουργούν εντυπώσεις ιδίως σε πολίτες σε απόγνωση από την καραντίνα.