Πολιτικη & Οικονομια

95% παρελθόν, 5% παρόν και καθόλου μέλλον

Ό,τι υγιές ξεπετιέται στην κοινωνία, είτε καπηλεύεται είτε λοιδορείται

Νίκος Μηλαπίδης
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Μια χώρα -σε όλα ελλειμματική- διατηρεί ακόμα σταθερό πλεόνασμα μίσους στον δημόσιο διάλογο, μετά από χρόνια οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού σπαραγμού.

Κάθε μέρα, ίδια μέρα. Πανδημία, πίεση, μιζέρια και ατελείωτοι καυγάδες. Μικροί εμφύλιοι για τα μικρά και τα μεγάλα. Δεν φτάνουν οι ανθρώπινες απώλειες και το οικονομικό κόστος που έχει προκαλέσει η πανδημία, το πολιτικό  και μηντιακό σύστημα συνεχίζει να σολάρει  μακάριο στο γνωστό μοτίβο: «Διχασμός για όλα».

Μόνιμη τάση υπερβολής που μας οδηγεί πάντα στα άκρα. Πόλωση, αισχρή δημαγωγία, ανθρωποφαγία, κανιβαλισμός και εκκωφαντική αγνόηση της σύνθετης πραγματικότητας και των προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα.

Ό,τι υγιές ξεπετιέται στην κοινωνία, είτε καπηλεύεται είτε λοιδορείται. Ανάλογα με το αν είσαι με τους άσπρους ή με τους μαύρους. Λυπάμαι, αλλά συνήθως η αλήθεια είναι γκρί.

Μια χώρα -σε όλα ελλειμματική- έχει  καταφέρει να διατηρεί σταθερό πλεόνασμα μίσους να σκορπίσει στον δημόσιο διάλογο, μετά από τόσα χρόνια οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού σπαραγμού. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για διάλογο. Ο διάλογος προϋποθέτει να ακούς και τον συνομιλητή σου. Εδώ διεξάγονται, κατά βάση, παράλληλοι μονόλογοι κωφών.

Όσο η κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα θεωρεί ότι ο ρόλος της ηγεσίας εξαντλείται στο να είναι απλά ο αγωγός των ανεπεξέργαστων λαϊκών αισθημάτων θα επαναλαμβάνουμε τα πιο μαύρα κεφάλαια της εθνικής μας ιστορίας.

Διακόσια χρόνια από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και στο παρά πέντε της εθνικής επετείου, οι Έλληνες αναπαράγουμε τον χειρότερο εαυτό μας. Τρώμε τις σάρκες μας. Βουλιάζουμε σε συζητήσεις του περασμένου αιώνα και μετατρέπουμε όλα τα ζητήματα σε δημοψηφίσματα.

Και οι πολίτες; Έχουν καμία ευθύνη οι πολίτες; 

Κάποιοι στρατεύονται στην πολιτική πόλωση και αναλαμβάνουν πόστο στα χαρακώματα του facebook. Οι πλατφόρμες που κερδίζουν οικονομικά από την παραμονή όσο τον δυνατόν περισσότερων χρηστών για όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα, φιλοξενούν, σαν άλλη αρένα της Ρώμης, τους Χριστιανούς και τα λιοντάρια. Ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες.

Οι Έλληνες, κι όχι μόνο, για να είμαστε ακριβείς- είναι διεθνές το φαινόμενο-, γίνονται όλο και περισσότερο δυσανεκτικοί σε όσους έχουν αντίθετες απόψεις, και η ολοένα και πιο ψηφιακή ζωή μας είναι μέρος του προβλήματος.

Αν η μόνη αλληλεπίδραση που έχεις με έναν άνθρωπο είναι η ψηφιακή, τότε υπάρχει η τάση να διαμορφώνεις την άποψη ότι ο άλλος είναι πέρα από ιδεολογικός αντίπαλος και κακός άνθρωπος.Ο τρόπος που τοποθετείσαι στα socialmedia, δεν φανερώνει μόνο τις πολιτικές προτιμήσεις σου αλλά και τον τρόπο που σκέφτεσαι, λένε οι ειδικοί.

Αυτό το τοξικό κλίμα μόνιμου παροξυσμού καίει τα πάντα τριγύρω του, σαν ραδιενέργεια, και το χειρότερο μεταβιβάζει στα νέα παιδιά την κουλτούρα της αντιπαλότητας και της αδιαλλαξίας. Μια γενιά που έχει βιώσει ως επικρατέστερο τρόπο επικοινωνίας τα social media και δεν έχει γνωρίσει εναλλακτικές.

Αυτοί που διατηρούν τη νηφαλιότητα τους κι απορρίπτουν τον φανατισμό και τη βία,τι τύχη έχουν σ’αυτή τη χώρα; Ποιος τους εκπροσωπεί; Ποιος τους ακούει;

Υπάρχει μια σιωπηρή μειοψηφία-ή μήπως πλειοψηφία, δεν είναι βέβαιο- πολιτών που σφίγγει τα δόντια. Παλεύει στην δύσκολη καθημερινότητα κι αντιστέκεται στον ακτιβισμό του πληκτρολογίου. Δεν φωνάζει, αλλά απαιτεί λύσεις για τα κοινά προβλήματα. Αναζητά τον διάδρομο προς το μέλλον, την ομορφιά της ζωής κι όχι την ασχήμια. Κουράστηκε με την μιζέρια των άναρθρων κραυγών. Αντιστέκεται στον κανιβαλισμό και στον χουλιγκανισμό που τρέφεται, διογκώνεται, και αναμεταδίδεται από τα social.

Δεν μπορεί η ζωή μας να είναι εξαντλείται σε εμφύλιους για τα μικρά και τα μεγάλα. Είναι θέμα αισθητικής. Είναι θέμα ηθικής. Είναι ζήτημα κοινωνικής συνοχής πρωτίστως.Δεν είναι θέμα επικράτησης. Είναι θέμα συνύπαρξης και αίσθησης της κοινής μοίρας.

Δεν γίνεται να διεκδικούμε διαρκώς το χειρότερο.

Η Ιστορία μας αποδεικνύει πόσο επιρρεπείς είμαστε στο διχασμό. Όσες φορές ομονοήσαμε στα στοιχειώδη, μεγαλουργήσαμε.Όσες φορές διχαστήκαμε, σακατευτήκαμε.

Σκοπεύουμε να την επαναλάβουμε ως φάρσα ή ως τραγωδία;

«Έχουμε φτάσει να  είμαστε 95% παρελθόν, 5% παρόν και καθόλου μέλλον», είχε γράψει το 2015 ο Νίκος Δήμου.

Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι ο κ. Δήμου κάνει λάθος;