Πολιτικη & Οικονομια

Η Σοφία, ο σταθμάρχης και τα βλαστάρια

Εκείνοι μίλησαν. Το τι έγινε μετά είναι κάτι που πρέπει ως κοινωνία να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε

Μίρκα Κάρρα
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Σχόλιο με αφορμή τη σεξουαλική επίθεση που δέχτηκε η Σοφία Μπεκατώρου, την επίθεση στον σταθμάρχη του Μετρό, την ανασφάλεια και τον συλλογικό φόβο

Η Σοφία Μπεκατώρου φοβόταν. Φοβόταν να ομολογήσει τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη, φοβόταν να μιλήσει στους γονείς της γιατί φοβόταν ότι θα την σταματούσαν από την ιστιοπλοΐα. Φοβόταν γιατί ήταν 20 χρονών, γυναίκα, και δεν θα μπορούσε να ακουστεί. Φοβόταν την απόρριψη, την κοινωνία, το στίγμα, φοβόταν τα «γιατί δεν αντέδρασε όσο ήταν καιρός» που ακούσαμε ήδη πολλές φορές αυτές τις μέρες. Φοβόταν και άλλα, που ίσως, όσοι δεν έχουν βιώσει την ίδια κατάσταση δεν μπορούν να εκφράσουν.

Την ίδια στιγμή, ο σταθμάρχης στο μετρό δεν φοβήθηκε και μίλησε. Έκανε τη δουλειά του όπως όφειλε να κάνει. Η δε συνεχής αναπαραγωγή στα μέσα του βίντεο ενός ανθρώπου που έκανε τη δουλειά του και μετά ξυλοκοπήθηκε, αναπαράγει συναισθήματα μεγαλύτερου φόβου. Στους άλλους δεκάδες και χιλιάδες λειτουργούς και ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης που δουλεύουν για ένα σύστημα που δεν εγγυάται καμία ασφάλεια αλλά θα υποθάλψει σε κάποιες περιπτώσεις τους ενόχους. Είναι αυτοί που έχουν την ευθύνη εφαρμογής κανόνων και επίβλεψης μιας κοινωνίας θυμωμένης, οικονομικά καταβεβλημένης, με σύνδρομα και απωθημένα. Είναι αυτοί που μετά από όλα αυτά θα πουν «Τι θες και μπλέκεσαι, δεν είδες τι έπαθε ο σταθμάρχης;». Είναι οι ίδιοι που θα σιωπήσουν, από φόβο πάλι, ενώ θα έπρεπε να είχαν μιλήσει, να είχαν τιμωρήσει, να είχαν κάνει τη δουλειά τους όπως ξέρουν καλύτερα.

Οι ένοχοι, δε, είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα τοξικής αρρενωπότητας που γεννάται και αναθρέφεται υπό της φτερούγες της ελληνικής οικογένειας και τους θυμόμαστε κάθε φορά που ένα αντίστοιχο περιστατικό βγαίνει στην επιφάνεια. Είναι τα βλαστάρια που ένα σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα έχει σκοπό να αναπαράγει με μαθηματική ακρίβεια προικίζοντάς τα με hard skills (έτσι δεν τα λένε σήμερα;) αλλά καμία ανθρωπιστική παιδεία ή κοινωνική ευαισθησία. Είναι οι ίδιοι που κορόιδεψαν τον συμμαθητή τους με ειδικές ανάγκες και τον είπαν «καθυστερημένο», την συμμαθήτρια «πόρνη», και που έχουν πρότυπα άλλα βλαστάρια στα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά μήπως φταίνε και αυτοί; Στο σπίτι, άλλωστε, δεν άκουσαν ότι «το κράτος είναι ένας βόθρος που ζέχνει και ότι άμα δεν έχεις γνωστό στην Ελλάδα δεν πας πουθενά»;

Είναι η Σοφία και η κάθε Σοφία. Είναι ο σταθμάρχης του μετρό και ο κάθε σταθμάρχης του μετρό που δεν πρέπει να φοβούνται. Οφείλουμε να τους κάνουμε να μην φοβούνται. Οφείλουμε να τους κάνουμε να μπορούν να μιλήσουν. Γιατί αυτό το θέμα μας αφορά όλους. Η Σοφία μίλησε. Ο σταθμάρχης μίλησε. Το τι έγινε μετά είναι κάτι που πρέπει ως κοινωνία να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε. Πρέπει να καταρρίψουμε αυτή την κατάσταση ανασφάλειας και συλλογικού φόβου που πολλοί και κυρίως πολλές από εμάς ερχόμαστε αντιμέτωπες στην καθημερινότητα. Είναι το θάρρος που πρέπει να αρχίσει να ανταμείβεται και φόβος που πρέπει να σταματήσει να αναπαράγεται στα τηλεοπτικά παράθυρα και στις εφημερίδες. Είναι τα πρότυπα που πρέπει να αρχίσουν να αλλάζουν. Πρέπει, επιτέλους να αναλογιστούμε τι κομμάτι της ζωής μας θέλουμε να καταλαμβάνει ο φόβος και τι το θάρρος. Το θάρρος, όχι το θράσος. Και μετά ως πολίτες, γονείς, σχολείο και κράτος να πράξουμε αναλόγως.