Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει όσους θέλουν να κάνουν ρεβεγιόν Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς αδιαφορώντας για τα κρούσματα και τους νεκρούς από κορωνοϊό
Τους ψεκασμένους αρνητές τους κορωνοϊού και τους αντιεμβολιαστές μπορώ κάπως να τους καταλάβω. Είναι άνθρωποι που προσπαθούν να ξεπεράσουν τα ψυχολογικά και πνευματικά τους αδιέξοδα ή άνθρωποι τόσο φοβιτσιάρηδες που, προκειμένου να ξεφύγουν από αυτό που τρέμουν (π.χ. τον κορωνοϊό), φτιάχνουν έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο ο κίνδυνος είναι τα εμβόλια και όχι οι (ανύπαρκτες ή ασήμαντες στη φαντασίωσή τους) ασθένειες που τα εμβόλια εξαφανίζουν.
Μπορεί να τους θεωρώ επικίνδυνους αντικοινωνικούς, αλλά κάπως καταλαβαίνω (ή υποψιάζομαι) το πρόβλημα που κρύβεται πίσω από την στάση τους.
Κάποιους άλλους όμως, όχι ιδιαιτέρως επικίνδυνους αλλά σίγουρα αντικοινωνικούς και ακόμα πιο σίγουρα εκνευριστικούς, δυσκολεύομαι αρκετά να τους καταλάβω.
Μιλάω για τους συμπολίτες εκείνους που, ενώ δεν αρνούνται τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κόσμος, ενώ δεν αρνούνται την επιστήμη, ενώ γνωρίζουν καλά πως οι νεκροί από την πανδημία σε όλο τον πλανήτη μετριούνται σε εκατοντάδες χιλιάδες, ενώ κατανοούν την οικονομική καταστροφή που συνεπάγεται μια τέτοια υγειονομική κρίση, αναρωτιούνται τι θα γίνει με τα ρεβεγιόν των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς και γκρινιάζουν που φέτος δεν θα γιορτάσουν τη διαδοχή νύχτας και μέρας σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία με τον τρόπο που το κάνουν κάθε χρόνο.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν κάποιος να γκρινιάζει ή να ανησυχεί ή ακόμα και να αναρωτιέται για το γλέντι της παραμονής της πρωτοχρονιάς ή των Χριστουγέννων την ώρα που άνθρωποι πεθαίνουν και οικονομίες τινάζονται στον αέρα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους άνθρωπος πρέπει να είναι κάποιος έτσι ώστε την ώρα του θανάτου και της καταστροφής ο καημός του να είναι το χαμένο του πάρτι.
Είναι σαν να βρέχει καταρρακτωδώς, να έχει πλημμυρίσει η πόλη σου, να έχουν πνιγεί καμιά δεκαριά άνθρωποι και να έχουν μείνει άστεγοι μερικές εκατοντάδες κι εσύ να γκρινιάζεις που ο καιρός σού χάλασε τα σχέδια για το ΣΚ.
Είναι σαν να καίγεται η γειτονιά σου κι εσύ να γκρινιάζεις που δεν μπορείς να απλώσεις τα ρούχα σου γιατί θα σου τα μαυρίσει η κάπνα.
Είναι σαν να ζεις στο Λονδίνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να βομβαρδίζεται κάθε βράδυ η πόλη σου, φίλοι και γνωστοί να πολεμούν και να σκοτώνονται στο μέτωπο κι εσύ να αναρωτιέσαι πότε επιτέλους θα ξαναρχίσει το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κανείς να είναι τόσο ανάπηρος συναισθηματικά ώστε από τη μία να ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει στον πλανήτη εδώ και ένα χρόνο και από την άλλη να βιώνει ως σημαντική απώλεια ένα πάρτι ή ένα γλέντι ή ένα τραπέζωμα.
Δεν αρνούμαι ότι ο προσωπικός πόνος του καθενός έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τον πόνο του διπλανού, αλλά εδώ μιλάμε για την περίπτωση κάποιου που βρίσκεται σε έναν θάλαμο καρκινοπαθών, γδέρνει λίγο το χέρι του κι αρχίζει να φωνάζει «ΓΙΑΤΙ, ΘΕΕ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟ;».
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ένα από τα βασικά γνωρίσματα ενός στοιχειωδώς ώριμου πολίτη είναι η δυνατότητα ορθής αξιολόγησης. Είναι δηλαδή η δυνατότητα που δεν έχουν οι συμπολίτες που τοποθετούν το ρεβεγιόν τους κοντά στις άλλες συνέπειες της πανδημίας και θρηνούν γι’ αυτό. Και το χειρότερο δεν είναι ο θρήνος τους. Το χειρότερο είναι πως κάποιους από αυτούς η προβληματική τους αξιολόγηση θα τους οδηγήσει να προσπαθήσουν να το κάνουν αυτό το ρεβεγιόν που τόσο τους πονάει η απώλειά του. Κι έτσι, εκτός από συναισθηματικά ανάπηροι, θα γίνουν το ίδιο επικίνδυνοι με τους αρνητές της πανδημίας και τους αντιεμβολιαστές. Και μπράβο τους.
Υ.Γ.: Φυσικά σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που δεν έχουν δυνατότητα αξιολόγησης ή είναι συναισθηματικά ανάπηροι δεν μπορούμε να βάλουμε τους συμπολίτες που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στενάζουν που δεν μπορούν να πάνε στο σπίτι τους στο Μπάντεν Μπάντεν και να οδηγήσουν την Άστον Μάρτιν τους στο Μπλακ Φόρεστ ή σε κάποιο άλλο γλυκό. Ανθρώπους τόσο απελπισμένους ώστε να νιώθουν την ανάγκη να κάνουν τέτοια δημόσια επίδειξη πλούτου τους αντιμετωπίζουμε με συγκατάβαση και οίκτο. Και μπράβο μας.
10°
