Πολιτικη & Οικονομια

Τα συμπεράσματα από μία προαναγγελθείσα αποτυχία

Ανάλυση εν θερμώ για τις αμερικανικές εκλογές

Νίκος Γεωργιάδης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Νίκος Γεωργιάδης σχολιάζει τις Αμερικανικές Εκλογές και τις προβλέψεις για τον νικητή

Δεν υπήρξε πλημμυρίδα ψήφων υπέρ του υποψηφίου των Δημοκρατικών. Δεν διαπιστώθηκε κίνημα κατά της προεδρίας Τραμπ. Δεν καταμετρήθηκε ογκώδης πολιτική αμφισβήτηση του τραμπισμού. Η αμερικανική κοινωνία μεταξύ Πανδημίας και Οικονομίας επιλέγει σε ένα μεγάλο, καταλυτικά μεγάλο ποσοστό, την Οικονομία. Ο Τραμπ και ό,τι αυτός συμβολίζει, πρόβαλε την περιφρόνησή του για τα θύματα γενικώς και για τα θύματα του κορωνοϊού ειδικώς. Η αμερικανική κοινωνία σε έναν μεγάλο βαθμό, καταλυτικά μεγάλο βαθμό, τον επιβράβευσε. Πάντα στην Αμερική περιφρονούσαν τα θύματα γενικώς. Το American dream δεν σηκώνει θύματα. Ούτε και ο Τζον Γουέιν. Λένε ότι τον Τραμπ τον κράτησαν και τον ενίσχυαν οι Αμερικανοί λατινικής καταγωγής. Προσέξτε. Δηλαδή εκείνοι που εγκαταστάθηκαν στις ΗΠΑ ως μετανάστες. Τον επιβράβευσαν δηλαδή διότι χτίζει το «τείχος του» στα σύνορα με το Μεξικό. Για να αποτρέπεται η είσοδος σε νέους μετανάστες λατινικής καταγωγής. Τέτοιος παραλογισμός. Και φιλοτομαρισμός.

Οι εκλογές αυτές δεν θα ολοκληρωθούν ομαλά. Θα κριθούν στα δικαστήρια. Αυτός είναι ο λόγος που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ξέρουμε τον νικητή ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο. Ενδεχομένως μάλιστα να τον ανακοινώσουν λίγο αργότερα. Δεν έχει καμία σημασία. Ο τραμπισμός ως νοοτροπία, ως τρόπος σκέψης (ή μη σκέψης), ως επιβράβευση της μετριότητας, της αμορφωσιάς και του απόλυτου κυνισμού, ήρθε για να μείνει ως ιδεολογικό κυρίαρχο προϊόν.

Λέμε συχνά (και κυρίως το πιστεύουμε) πως τέτοια φαινόμενα δεν μπορούν να συμβούν στην Ευρώπη μας. Μέγα λάθος. Λέμε πολλά, πάρα πολλά (και τα πιστεύουμε), αλλά πολύ σύντομα έρχεται η διάψευση. Ο τραμπισμός είναι ένα διεθνές πολιτικό φαινόμενο που συμπαρασύρει κοινωνίες. Είναι μία δεξιόστροφη μεν αλλά με λαϊκό έρεισμα διαστρέβλωση του Φιλελευθερισμού σε λαϊκίστικο μοντέλο όπου ο καθένας μπορεί να προσαρμόσει τη δική του συνομωσιολογική άποψη για τον κόσμο. Όλοι οι «ψεκασμένοι» χωρούν στον τραμπισμό, από ακροδεξιούς και ρατσιστές μέχρι αριστερούς λαϊκιστές και πικραμένους κεντρώους. Είναι μία δεξαμενή η οποία στην τελική θα εκφράσει, ήδη εκφράζει, τη νέα δυναμική της δυτικής φασίσουζας πλειοψηφίας. Ο Ερντογάν θα πάρει τις απαραίτητες ανάσες και θα αναθαρρήσει, ο Πούτιν θα χαμογελάσει, οι ολιγάρχες απανταχού γης θα στήσουν πάρτι αρκεί να μην απειλούν τα προσωπικά (της οικογενείας Τραμπ) αλλά και τα συλλογικά συμφέροντα των τραμπιστών.

Σημασία λοιπόν δεν έχει πια ο εάν κερδίσει ο Τραμπ (όλα δείχνουν πως θα συμβεί, έστω και στα δικαστήρια). Σημασία έχει πως αυτό το παράταιρο και αλλόκοτο προϊόν, αυτό το λαϊκίστικο κοκτέιλ, αυθάδειας, αγένειας, αμορφωσιάς και απληστίας, είναι πια κυρίαρχο στην ισχυρότερη Δημοκρατία της Δύσης. Δημοκρατία είπατε; Έως πότε άραγε!