Τη μέρα που ανακοινώθηκε η απόφαση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, το timeline μου στο Facebook ήταν εξόχως αντιφασιστικό. Ήμασταν όλοι και όλες ξεσηκωμένοι. Ακόμα και ορισμένοι φίλοι που είχαν κατά καιρούς εκφράσει απόψεις κοντινές με τη ρητορική της (και με τη βούλα πια) εγκληματικής οργάνωσης, είχαν πια ξεχάσει τα περασμένα και είχαν υιοθετήσει μια διαδικτυακή συμπεριφορά που θα ζήλευε και ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι.
Τρανό παράδειγμα η Λ. Τέσσερα χρόνια πριν είχαμε λογομαχήσει, εντός πολιτισμένων ορίων, στο ίνμποξ αλλά και διά ζώσης, για το αν τα προσφυγόπουλα («λαθροπροσφυγόπουλα» κατά τη Λ.) θα πρέπει να γίνονται δεκτά στα ελληνικά σχολεία. Και όμως, το μεσημέρι της Τετάρτης 7 Οκτώβρη του 2020, η Λ. ανέβαζε συγκινημένη σέλφις και βιντεάκια από τη συγκέντρωση έξω από το εφετείο.
Την ίδια αλλαγή πλεύσης επέδειξαν και ορισμένα δημόσια πρόσωπα τα οποία την εποχή της απότομης ανόδου της Χ.Α. είχαν χαριεντιστεί -επίσης δημόσια- με το τέρας. Τώρα έχουν αφήσει πίσω τους το παρελθόν και δε χορταίνουν να δηλώνουν την ανακούφισή τους που η οργάνωση καταδικάστηκε (και έτσι δεν θα υποχρεωθούν κάποτε να ξαναχαριεντιστούν μαζί της).
Ας μην γκρινιάζουμε όμως. Έστω και έτσι, το αντιφασιστικό πνεύμα που διαπότισε ξαφνικά την ελληνική κοινωνία είναι κάτι το θετικό. Αρκεί, βέβαια, να εξακολουθήσει να υπάρχει όταν θα τεθούν ξανά στο τραπέζι τα ζητήματα στα οποία η Χ.Α. είχε βρει ένα προνομιακό πεδίο για να κάνει παιχνίδι. Γιατί, κακά τα ψέματα: μέχρι στιγμής έχει νικηθεί μονάχα η μπρουτάλ, ναζιστική εκδοχή του τέρατος. Εκείνη που είχε γιγαντωθεί τα πρώτα χρόνια της κρίσης, σαν μια απολιτίκ παρενέργεια της λαϊκής απόγνωσης και με την ευγενική χορηγία ορισμένων πόλων εξουσίας. Πολλές, όμως, από τις ιδέες της Χ.Α. συνεχίζουν να είναι πανίσχυρες μέσα στην κοινωνία και περιμένουν υπομονετικά το πολιτικό σχήμα που θα τις αμπαλάρει όμορφα και ταιριαστά με το πνεύμα της εποχής μας, ώστε να τις σερβίρει στο πλήθος.
Όπως και να έχει, η πρώτη φάση του όψιμου αυτού αντιφασιστικού αγώνα κύλησε σχετικά ομαλά, αφήνοντας τους περισσότερους από εμάς ικανοποιημένους. Η συνέχεια όμως δεν ήταν το ίδιο ρόδινη. Και η ευθύνη για αυτό ανήκει πρωτίστως στα κόμματα εξουσίας, τα οποία, σαν έτοιμα από καιρό, βρήκαν ευκαιρία να στριμώξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, κατηγορώντας τους για συμπόρευση με τη Χ.Α. Και το έκαναν ξεχνώντας, βέβαια, πως και η δική τους φωλιά έχει μερικές ευδιάκριτες ακαθαρσίες.
Στη μάχη μπήκε αμέσως το -ελαφρύ- πυροβολικό των δύο παρατάξεων, o τύπος. Πρώτα με μερικές αναγνωριστικές βολές όπως για παράδειγμα αυτή της εφημερίδας Πρώτο Θέμα που τσουβαλιάζει διάφορα σχετικά και άσχετα θέματα για να δομήσει ένα βολικό για την κυβέρνηση αφήγημα. Και έπειτα με ένα ανεκδιήγητο ατόπημα της κομματικής Αυγής η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, βάζει τους Αντώνη Σαμαρά και Κυριάκο Μητσοτάκη στο ίδιο κάδρο με την ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης! Κοινώς, κάποιοι επιχειρούν συνειδητά να διαστρεβλώσουν το νόημα μιας ιστορικής μέρας για την ελληνική δικαιοσύνη, να το κοντύνουν ώστε να χωρέσει στο πεδίο της μικροπολιτικής και να το πετάξουν μέσα στην αρένα των σόσιαλ μίντια όπου σφάζονται καθημερινά οι πελάτες τους.
