Πολιτικη & Οικονομια

Νίκος Μπίστης

«Πάει πολύ να ακούω ότι είμαι το παλιό»

Κατερίνα Παναγοπούλου
ΤΕΥΧΟΣ 482
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Νίκος Μπίστης, υποψήφιος ευρωβουλευτής με την Ελιά, σε μια συνέντευξη στην Athens Voice.

Υποψήφιος ευρωβουλευτής με την Ελιά. Ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών που οι δημοσιογράφοι χαίρονται να συνομιλούν. Γιατί λέει αυτό που πιστεύει, όσο αντιδημοφιλείς κι αν είναι οι αλήθειες που θα πει. Κάτι που συνεπάγεται πολιτικό κόστος, το οποίο επωμίζεται εδώ και χρόνια, αλλά κρίνοντας από τη στάση του δεν δείχνει τελικά να τον πολυνοιάζει. Ασκεί σκληρή κριτική στον Φώτη Κουβέλη, απαντά σε όσους τον κατηγορούν ότι αλλάζει κόμματα, κατακρίνει τη στάση αυτών που «δίστασαν» από τους 58 και απαντά για το νέο δίλημμα «Βενιζέλος ή χάος».

Γιατί με την Ελιά;

Γιατί αποτελεί τη μόνη αξιόπιστη λύση για τη διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας με παράλληλη ενίσχυση της κεντροαριστεράς. Και αυτά τα δύο με ενδιαφέρουν και με κινητοποιούν. Ταυτοχρόνως η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ευρωβουλή σε μια περίοδο ανόδου του ευρωσκεπτικισμού έχει επίσης μεγάλη σημασία.

Όμως δεν κατάφερε να συσπειρώσει το σύνολο των δυνάμεων του χώρου...

Έκανε μια ειλικρινή προσπάθεια, που απέδωσε όσο απέδωσε και αποτελεί παρακαταθήκη για το άμεσο μέλλον. Δεν φταίει η Ελιά αν ο Φώτης Κουβέλης ήταν αυτοκαταστροφικά αρνητικός, ούτε αν κάποιοι από τους 58 στη μέση του δρόμου δίστασαν ή γύρισαν πίσω. 

Θεωρείτε ότι σε αυτή τους την απόφαση έπαιξε ρόλο ο σταυρός προτίμησης;

Αυτό ήταν που τους έκανε να διστάσουν; Αν αυτή ήταν η αιτία απεδείχθη ότι κακώς ήταν. Το ψηφοδέλτιο της Ελιάς κατά κοινή ομολογία είναι ένα πολύ καλό ψηφοδέλτιο που δεν επιβεβαίωσε παραλυτικούς φόβους. 

Παρατήρησα ότι ήσασταν επιφυλακτικός σε κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης ενός απολύτως νέου πολιτικού υποκειμένου, είτε αυτό αφορούσε τους 58 είτε το Ποτάμι.

Ναι, γιατί δεν πιστεύω στην παρθενογένεση. Το καινούργιο θα είναι συνδυασμός του παλιού που αντέχει και του νέου, ηλικιακά και προγραμματικά, που έρχεται. Χρειάζεται να κινηθούμε γρήγορα αλλά όχι βιαστικά, ενώνοντας υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις και νέες δυνάμεις που αναδύονται μέσα από την κοινωνία και την κρίση. Και όλα αυτά να συνδεθούν σε μια νέα ποιότητα. Αυτό δηλαδή που προσπαθεί να υλοποιήσει η Ελιά. Τα άλλα θα αποδειχθούν πυροτεχνήματα. Ενότητα και ανανέωση δεν διασπώνται.

Συμφωνείτε με το δίλημμα που έθεσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος;

Πολλοί το χαρακτήρισαν εκβιαστικό. Και πολλοί πρέπει να πάψουν να κρύβονται πίσω από το ΠΑΣΟΚ, να το αφήνουν μόνο του να κάνει τη «βρώμικη δουλειά», να στηρίζει με τεράστιο κόστος την κυβέρνηση και να του απαγορεύουν να θέτει διλήμματα. Η θέση της Ελιάς είναι σαφής: κυβερνητική σταθερότητα και ενίσχυση της κεντροαριστεράς. Το δεύτερο είναι προϋπόθεση για το πρώτο. Και αυτό δεν αποτελεί εκβιασμό αλλά κοινή λογική και αποτύπωση της πραγματικότητας.

Γράψατε πρόσφατα ένα άρθρο στη «Μεταρρύθμιση» με αφορμή το Άγιο φως και τον Νίκο Δήμου, όπου αναφέρατε «άλλο πράγμα οι αφορολόγητες δηλώσεις και άλλο η άσκηση πολιτικής επί του συγκεκριμένου, αυτού που συνηθίζω να αποκαλώ σκληρό πυρήνα της πολιτικής. Και η ανάληψη ευθύνης συνεπάγεται πολιτικό κόστο». Θεωρείτε ότι θα δούμε μεταστροφή στάσης από κάποιους, αν εκλεγούν;

Μα τη βλέπουμε ήδη προεκλογικά. Το παράδειγμα που αναφέρατε είναι χαρακτηριστικό. Με την πρώτη σύγκρουση με την κοινή γνώμη το Ποτάμι αντέδρασε όπως κάθε παλαιό κόμμα, αναδιπλώθηκε, άδειασε τον Νίκο Δήμου με τη γνωστή κατάληξη. Έκανε ακριβώς αυτό που κατήγγειλε, και ορθά, για άλλους. Επίσης η συνεχής παραπομπή στο μέλλον κάθε κρίσιμου προγραμματικού ζητήματος δεν είναι καλό σημάδι. Ούτε το σύνθημα «πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν» που το θεωρώ φοβικό και βαθιά συντηρητικό. Γενικότερα δεν με βρίσκει σύμφωνο ο μανιχαϊκός διαχωρισμός: εμείς το νέο, οι άλλοι το παλιό. Για να μιλήσω και μια φορά προσωπικά, ήμουν παρών σε μεγάλες αναμετρήσεις, σχεδόν πάντα κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα και με άμεση καταβολή πολιτικού κόστους. Ταυτότητες, νομοσχέδιο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό, υπόθεση Οτσαλάν, βιβλίο Ρεπούση, Σχέδιο Ανάν και άλλα πολλά. Ε, πάει πολύ να ακούω ότι είμαι το «παλιό». Δεν αμφισβητώ την καινοτόμο διάθεση του άλλου. Ας είναι όμως και αυτός πιο προσεκτικός.

Παρόλα αυτά έχετε πει ότι θέλετε το Ποτάμι μέσα στην κεντροαριστερά, που θα προκύψει μετά τις 25 Μαΐου.

Και με τη ΔΗΜΑΡ είμαι έντονα κριτικός για τη στάση της από τότε που εγκατέλειψε την κυβέρνηση και αντιτάχθηκε στην προσπάθεια συσπείρωσης της κεντροαριστεράς. Όμως η πρόσκληση είναι ανοιχτή και διαρκής. Προφανώς το ίδιο ισχύει με το Ποτάμι. Είμαι βέβαιος ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά. Θα συνεννοηθούμε.

Η συνήθης κατηγορία για εσάς είναι ότι μέσα σε μικρό διάστημα αλλάξατε 3 κόμματα από το ΠΑΣΟΚ, στη ΔΗΜΑΡ και τώρα υποψήφιος με την Ελιά. Εσείς αλλάζατε απόψεις ή οι σχηματισμοί στους οποίους μετείχατε;

Ήμουν στο ΚΚΕ από το 1970 μέχρι το 1983. Ήταν δύσκολα αλλά όμορφα χρόνια. Όταν πήγα στη Σοβιετική Ένωση αποφάσισα ότι δεν θέλω να γίνει έτσι η πατρίδα μου και επήλθε η ρήξη. Έκτοτε κινούμαι στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας και παλεύω για την ενότητα και την ανασυγκρότηση του χώρου. Αυτό είναι δύσκολο να μου το αμφισβητήσουν. Διατηρώ πάντα μέσα σε αυτό το πλαίσιο την ελευθερία κινήσεων και επιλογών. Ξέρω ότι αυτό ορισμένους τους ξενίζει και τους ενοχλεί. Είναι όμως αργά για να αλλάξω. Άσε που δεν θέλω. Συνηθίζω να λέω ότι άλλαξα κόμματα για να μην αλλάξω απόψεις. Άλλοι αλλάζουν απόψεις για να μην αλλάξουν κόμμα.