Το Τεκμήριο της Κυβερνητικότητας

Το τι βατράχι (τύπου «θα έχουμε πολιτικές εξελίξεις τον Ιούνιο») εκφεύγει στομάτων εσχάτως, δεν περιγράφεται. Οι πολιτικές ηγεσίες λένε ό, τι να ‘ναι -δωρεάν είναι- σχετικά με την εμμένουσα εκλογολογία, όπως λέγαμε και προχθές («Πώς ο Σταύρος εμβόλισε την κιβωτό του Βαγγέλη»). Η αλήθεια είναι ότι πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ ήρξατο χειρών αδίκων, που αμόλησε απειλές. Και ψοφοδεώς οι αντίπαλοί του κατατρομοκρατήθηκαν, αν και εμφανώς τα πυρά του (κάνει μπαμ ότι) είναι άσφαιρα. Σήμερα θα επανέλθουμε στην πρόσφατη τεκμηριολογία μας. Για να δούμε πόσο αστεία είναι αυτή η εκλογολογία και πόσο τζάμπα η τρομοπρεμούρα της, που έφερε δραματική σύγχυση στην κομματόσφαιρα.

Το εισαγάγαμε ως «το τεκμήριο της κυβερνησιμότητας», τις προάλλες («Ξεκατινιάσματα και εκλογολογίες»). Τελικά, σκεφτήκαμε να βελτιώσουμε τον όρο. Προτιμάμε το «κυβερνητικότητας». Γιατί ο όρος οφείλει να υπονοεί κάποιον που ενεργητικά μπορεί να γίνει κυβερνητικό υποκείμενο. Και όχι κάποιον που παθητικά μπορεί να γίνει κυβερνήσιμο αντικείμενο.

Στη Δικαιοσύνη υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας, δηλαδή οποιοσδήποτε κατηγορούμενος παραμένει αθώος μέχρις ότου αποδειχθεί η ενοχή του. Ισχυριστήκαμε, λοιπόν, ότι παρομοίως και στην πολιτική ζωή υπάρχει το τεκμήριο της κυβερνητικότητας, το οποίο πρέπει να χάσει μια κυβέρνηση (που διατηρεί τη δεδηλωμένη) πριν συρθεί σε εκλογές.

Δηλαδή, όταν εγκαλείται η κυβέρνηση από την αντιπολίτευση, τότε δεν φτάνει μόνο να διατυπωθεί μια σοβαρή κατηγορία, αλλά και να αποδειχθεί η «ενοχή» της κυβέρνησης. Με όρους δημοκρατίας αυτό σημαίνει ότι οι σχετικές ετυμηγορίες πρέπει να εμβαπτισθούν για νομιμοποίηση στην κολυμβήθρα της κοινωνίας. Αυτή αποτελεί το οιονεί σώμα των ενόρκων στο Ακροατήριο της Δημόσιας Σφαίρας, στη δημοκρατική πολιτική τάξη.

Κάθε τέσσερα χρόνια επιδοκιμάζεται ή αποδοκιμάζεται η εκάστοτε κυβέρνηση από το ευρύτατο σώμα ενόρκων, την κοινωνία, με βάση όσα έπραξε και παρέλειψε, σύμφωνα με την εισαγγελική κριτική της αντιπολίτευσης. Οποτεδήποτε συντρέξει σοβαρός λόγος, πάντα η αντιπολιτευόμενη εισαγγελία κατηγορεί. Και ενδεχομένως η κυβέρνηση να κριθεί «ένοχη», σε μια ενδιάμεση ευκαιρία εκλογικής προσφυγής πέραν του κοινοβουλευτικού κύκλου. Όπως τώρα, καλή ώρα στις αυτοδιοικητικές ή στις ευρωεκλογές, που θα λειτουργούσαν άτυπα ως υπό όρους οιονεί «ασφαλιστικά μέτρα».

Για να πιεστεί προς εκλογές η κυβέρνηση, χωρίς να έχει χάσει τη δεδηλωμένη, δεν αρκεί μόνο να μειωθεί η εκλογική της ισχύς στις δευτερεύουσες ενδιάμεσες εκλογές. Πρέπει και να αυξηθεί η δύναμη της αντιπολίτευσης. Να τα λέμε κι αυτά, γιατί στο καθ’ ημάς ισλάμ, είναι πολύ μπανάλ και τα ξεχνάμε. Δεν φτάνει, λοιπόν, μόνο η δραματική αποδοκιμασία κατά της κατηγορουμένης κυβέρνησης στη μέση της κοινοβουλευτικής περιόδου.

Απαιτείται και η ταυτόχρονη δραματική επιδοκιμασία προς την κατηγορούσα αντιπολίτευση. Και πάλι, βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι υποχρεώνεται η κατηγορούμενη κυβέρνηση σε εκλογική προσφυγή, παρά μόνο υπό ειδικές επί πλέον συνθήκες, εφόσον δεν ολοκληρώθηκε ο τετραετής κύκλος.

Ιστορικά, να σημειωθεί πως συχνά σε ενδιάμεσες εκλογές είχαμε κυβερνητικές ήττες, που δεν επηρέασαν την διατήρηση της δεδηλωμένης. Το 1992 είχαμε συντριπτική νίκη του ΠΑΣΟΚ (με αποχή της Ν.Δ.), κατά την επαναληπτική εκλογή για την έδρα που είχε χάσει από το Ειδικό Δικαστήριο ο Δημήτρης Τσοβόλας. Και όμως η κυβέρνηση Μητσοτάκη (151 βουλευτών) έπεσε ενάμιση χρόνο αργότερα από το άσχετο προνουντσιαμέντο Συμπιλίδη για τη χαρά του Σαμαρά. Ενώ το 1999 ο Σημίτης έχασε με αναπάντεχη διαφορά τις ευρωεκλογές, όπως είχε χάσει και τους Δήμους το 1998, αλλά ξαναπήρε τη δεδηλωμένη στις βουλευτικές του 2000.

Άλλωστε, η θέσμιση της τετραετίας δεν είναι τυχαία. Κάποιοι πολύ σοβαροί λόγοι οδήγησαν στην επιλογή της, αντί της διετίας ή της εξαετίας, με την έννοια του βέλτιστου χρόνου ωρίμανσης και ολοκλήρωσης μιας δημοκρατικής κυβερνητικής θητείας. Και μόνο πολύ σοβαροί λόγοι θα μπορούσαν να αλλάξουν εκτάκτως την εκλογική περιοδικότητα για ανασύνθεση του Κοινοβουλίου. Άλλωστε, τηρουμένων των αναλογιών, οι ΗΠΑ δεν έπαθαν τίποτε, που -δυόμιση αιώνες τώρα- κάθε τέταρτο Νοέμβρη κάνουνε πάντα την ίδια δουλειά αποτελεσματικά, χωρίς διόλου να βαριούνται μάλιστα.

Μπράβο, λοιπόν, στο Ποτάμι που τολμάει να μιλήσει και σε μας για το Ρεξόνα και θέλει να επιβάλει αυστηρά τηρούμενη τετραετία. Το σύστημα τουρμπιγιόν με γενικό σύνθημα «Εκδρομές, εδώ και τώρα!», συχνά ανθεί στο καθ’ ημάς ισλάμ. Όχι μόνο για τους ευνόητους λόγους που γεννάει η ανορθολογική Δικτατορία του Κατιναριάτου, όσο και για λόγους ιστορικούς. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε το σινιάλο λίγους μήνες μετά την μεγάλη νίκη Μητσοτάκη το 1990 και τρεις φορές την εβδομάδα ζήταγε εκλογές. Από κει πήρε το μάθημα και ο κ. Τσίπρας.

Συμπέρασμα: Είτε χειμερινές ή θερινές, οι πανσέληνες (άμα οι αχινοί δεν είναι γεμάτοι αβγά) επιθέσεις στα ανάκτορα σπάνια τελεσφορούν. Αντίθετα με τα άκρα του σεληνιακού κύκλου, που αβγώνουν τους αχινούς. Κατηγορείται λοιπόν η κυβέρνηση. Ποιος την κατηγορεί; Ο τρισδιάστατος αντιμνημονιακός Ανεξυριζαυγιτισμός. Ποια η κατηγορία; Η «μνημονιακή πολιτική». Όλοι οι «αντιμνημονιακοί» δεν χάνουν ευκαιρία στα «πάννελ». Μόλις τα βρούνε σκούρα, αμολάνε στον αντίπαλο την πανάκεια, την άχαστη, τη μοναδική σωστή ερώτηση «Για πείτε μας ευθέως, είστε υπέρ ή κατά των μνημονίων;»…

Ποια τα γενικά επιχειρήματά των κατηγόρων; Τα «μνημόνια, Μέρκελ, τοκογλύφοι, γκόου μπακ» (Γιες, Άι γκόουζ), «Οι 6.000 αυτοκτονίες είναι νεκροί πολέμου!» (καλέ μήπως είναι 600.000, τι μας κρύβουν;;;) και «Ή εμείς, ή αυτοί!». Ήρεμα, παιδιά! Επαναλαμβάνουμε ότι δεν έχουν ιδεολογική συγγένεια μεταξύ τους τα κόμματα του Ανεξυριζαυγιτισμού. Έχουν όμως την προαναφερθείσα κοινή ρητορική, λογική και πολιτική στόχευση, όπου βασικά έχει αυτοεγκλωβισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από το τραγικά λαθεμένο και επικίνδυνο αντιμνημονιακό πρόταγμα. Εφόσον συλλέξουν κάποιο υπολογίσιμο ποσοστό και τα λοιπά κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, προσμετρώνται στο μπλοκ του κατήγορου Ανεξυριζαυγιτισμού.

Από αυτή τη ρητορική αυτοεξαιρείται το ΚΚΕ. Αφού και ρητά και πολιτικά δεν ενδιαφέρεται για την μνημονιολογία, αλλά για τον «ευρωμονόδρομο» (που περιέργως όλοι τους προφέρουν με το γνωστό χαρακτηριστικό αξάν του Χαρίλαου, που πλέον έχουν υποτιμήσει). Το ΚΚΕ, άλλωστε, πάντα βρέθηκε απέναντι και στο αντιπολιτικό ξεσάλωμα της αγανάκτησης, ενώ έκανε και περιφρούρηση απέναντι στους ψεκαζμένους φασιστοτραμπούκους που επιδίωξαν να καεί, να καεί…

Για τη λίστα Λαγκάρντ στη Βουλή, μάλιστα, το ΚΚΕ δεν έριξε ψήφους στις κάλπες των ναζί. Εκεί, όμως, βρέθηκαν υπερεκατόν ψήφοι, όταν ναζί και ψεκαζμένοι μαζί ήταν κάτω από σαράντα. Και αυτό αποτελεί διαρκή ντροπή αξέπλυντη και ατιμωτικό άγος για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπε σχετική προσφυή ανάλυση του Δ. Ψυχογιού). Αν μάλιστα ληφθεί υπ’ όψη πόσο εγκαλούν άλλους για φιλοναζί συμπεριφορές... Να τα λέμε κι αυτά. Εξαιρείται και η ΔΗΜΑΡ που έχει μια ασαφή στάση, τύπου δεν ψηφίσαμε μνημόνια, αλλά τα στηρίξαμε με προοδευτικό πρόσημο μηδέν εις το πηλίκον.

Το Ποτάμι και οι Γέφυρες εξαιρούνται φυσικά, γιατί δεν έχουν πρόβλημα με τα μνημόνια, αλλά με την άθλια εφαρμογή τους εις βάρος των αδύναμων μη πελατών. Άρα, η κομματόσφαιρα διχάζεται σε δύο στρατηγικά μπλοκ. Στους κατηγορούντες του «αντιμνημονιακού» Ανεξυριζαυγιτισμού και τους κατηγορούμενους της ευρύτερης συγκυβέρνησης επί τη βάσει της κατηγορίας για μνημονιακότητα. Μνημονιασμένες καταστάσεις.

Ο ηγούμενος του κατήγορου μπλοκ, ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητεί εκλογές υπό διάφορα σενάρια, λοιπόν. Εάν κερδίσει με μία ψήφο τη Ν.Δ., αν κερδίσει με μια ψήφο το άθροισμα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, αν κερδίσει πολύ δυνατά την Ν.Δ. κτλ. Ένα μόνο δεν σκέφτηκαν τα παιδιά. Το τεκμήριο της κυβερνητικότητας, που πρέπει να απολέσει η κυβέρνηση, όπως λέγαμε προηγουμένως. Τι δύναμη είχατε, παιδιά, στις εθνικές εκλογές; Πρέπει να την ξεπεράσετε τώρα. Αλλιώς; Πέφτει η Ν.Δ., πέφτετε κι εσείς, σιωπή εδώ και τώρα!

Μάλιστα, επειδή πλέον δεν υπάρχουν μονοκομματικές κυβερνήσεις, αλλά στρατηγικά μπλοκ που συγκυβερνούν, τι δύναμη είχε το πολυδιαφημισμένο στρατηγικό σας μπλοκ, που θα κυβερνήσει (χε, χε);… Εννοούμε ότι, επειδή από τους τρεις του Ανεξυριζαυγιτισμού, αυτομάτως αποκλείονται οι ναζί, μένει η κραταιά τιμημένη ψεκαζμένη ανεξύριζη συμμαχία (τιμή και καμάρι της «Αριστεράς»).

Τι επιτάσσει, λοιπόν, εδώ το τεκμήριο της κυβερνητικότητας; Δύο κυβερνητικές λογικές συγκρούονται, η αντιμνημονιακή και η μνημονιακή (κακώς γίνεται αυτός ο ανυπόστατος διαχωρισμός, αλλά αφού ο λαός αποδέχτηκε αυτή την ατζέντα…). Αυτές και θα αξιολογηθούν εκλογικά. Και δεν φτάνει μόνο η κατηγορία πως η συγκυβέρνηση πέφτει, χρειάζεται και η οιονεί απόδειξη της ενοχής, ότι δηλαδή η αντιπολίτευση ανεβαίνει. Τόσο απλό. Δεν φτάνει να πέφτει λιγότερο η αντιπολίτευση…

Συνεπώς, σε σχέση με τις εκλογές 2012, πρέπει κατά πολύ να υπερβεί το 27% ο ΣΥΡΙΖΑ, το 8% ο εταίρος του ΑΝΕΞΕΛ και το 7% οι ναζί, δηλαδή το αντιμνημονιακό μπλοκ πρέπει να πάρει περισσότερο από το 42% των τελευταίων εκλογών. Ανεξάρτητα από το τι θα κάνει το άλλο στρατηγικό μπλοκ, που προαναφέραμε… Και φυσικά, όπως εξηγήσαμε στο προηγούμενο, δεν χρειάζεται διψήφια δύναμη της Ελιάς για την κυβερνητική σταθερότητα…

Ας επισημάνουμε εδώ ότι αυτό το «αντιμνημονιακό» συγκολλητικό υλικό, που διατηρεί όλο τον ετερόκλητο ψεκαζμένο Ανεξυριζαυγιτισμό ενωμένο σαν γροθιά, είναι η δύναμη, αλλά εξ ίσου και η αδυναμία του κ. Τσίπρα. Γιατί του φέρνει μεν μια φούντωση μια φλόγα από ακροατήριο οχλοπολτού. Αλλά και του στερεί την παράκλητη κυβερνητικότητα, τη δυνατότητα να αναποδογυρίσει το κάρο της Συμπολίτευσης. Για τέσσερις λόγους.

Γιατί η μόνη δύναμη, που θα μπορούσε ευλόγως να του ταιριάξει βάσει της κοινής τους ρητορικής, είναι οι ψεκαζμένοι, αφού οι ναζί απορρίπτονται ασυζητητί. Γιατί, επίσης, του ανεβάζει ψηλά τον πήχυ και η πτωτική τάση του ψεκαζμένου στρατηγικού εταίρου. Κυρίως, όμως, γιατί είναι ολοφάνερη η αναξιοπιστία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ως παιδικής χαράς, όπου βαράνε πολλά βιολιά ξεκούρδιστα (και μετά ακούγεται το γραφικό «παρεξηγήθηκαν σκοπίμως οι δηλώσεις μας»…). Και βγαίνει τέτοιος παράφωνος ήχος, που κάνει την κοινωνία να προβάλλει στην οθόνη της τα πιθανά πολιτικά αποτελέσματα και να κουμπώνεται...

Εσχάτως όμως, προέκυψε και ένας ακόμα φοβερός λόγος. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει απέναντι, υιοθετώντας απροκάλυπτα την φοβική εθνολαϊκιστική ψεκαζμένη ρητορική και λογική. Η ανεπανάληπτη διεθνούς εμβέλειας δήλωση (χωρίς αιδώ) στον Γκάρντιαν «Το μνημόνιο δεν επιβλήθηκε για να σωθεί η Ελλάδα, αλλά αποτελεί ένα πολιτικό σχέδιο της ίδιας της καγκελαρίου Μέρκελ», τον κατατάσσει με τα τσαρούχια στις δυνάμεις των ψεκαζμένων. Έτσι πλέον ενοποιείται υπό την αιγίδα του και ολοκληρώνεται ο Ενιαίος Ψεκαζμένος Αντιμνημονιακός Ανεξυριζαυγιτισμός.

Τζάμπα σκούζει ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν. Πρέπει να συμβούν δραματικές τεκτονικές ανακατατάξεις υπέρ του Ανεξυριζαυγιτισμού στο πολιτικό στερέωμα, ώστε να χάσει η κυβέρνηση το τεκμήριο της κυβερνητικότητας και να τεθεί ζήτημα εκλογών. Και κάτι τέτοιο χλωμό φαίνεται. Πάντως να το πείτε στα παιδιά, να μην ταράζονται αδίκως. Όλα τα παιδιά. Και κυρίως στις δύο πλευρές του πελατειακού τόξου, που είναι πιο ανήσυχες, τόσο αυτήν του αντιμνημονιακού ανεξυριζαυγιτισμού όσο και εκείνην της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Χαλαρά. Βρείτε άλλο θέμα για να ξεκατινιαστείτε.