O Κώστας Γιαννακίδης γράφει για την έλλειψη χιούμορ των ελλήνων πολιτικών.
Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα να γράφω προσπαθώντας να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα με κάτι που είπε Έλληνας πολιτικός. Πιθανότατα όταν επιχείρησε να πει κάτι πολύ σοβαρό. Ο πολιτικός λόγος στην Ελλάδα δεν αντιστρέφει μόνο την πραγματικότητα. Γυρίζει ανάποδα και τη συναισθηματική αντίδραση που προκαλεί. Και εγώ φαντάζομαι τις λέξεις να βγαίνουν από το στόμα του ανδρός μακριές σαν δάχτυλα με νύχια τέρατος. Βουτάνε στο μυαλό σου, όπως το χέρι στην άμμο, για να βγάλουν στην επιφάνεια ένα γέλιο τρανταχτό, σαρκαστικό, με κόκκινα κομμάτια τρέλας μέσα του. Πρόκειται για μία κραυγή που μεταμφιέζεται σε γέλιο για να μη σε εκθέσει. Μου συνέβη πριν από λίγες μέρες, διαβάζοντας τις δηλώσεις του Βενιζέλου που συνέδεσε τη σταθερότητα της χώρας με την πορεία του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές. Πήγα να αναρωτηθώ για πόσο καιρό θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε διατροφή στον Βενιζέλο, αλλά ήρθε το γέλιο και σκόρπισε όλα τα κουτιά που έβαζα στη σειρά.
Όταν καθόμουν να γράψω ήθελα να σας πω για το χιούμορ των πολιτικών. Το ξέρω, είναι περίπου σαν τη ζωή στον Άρη – ακόμα και αν υπάρχει, αποτελείται από μικροοργανισμούς. Χάζευα κανένα μισάωρο στο Youtube την ομιλία του Ομπάμα στο ετήσιο δείπνο των Ανταποκριτών. Είναι η εκδήλωση όπου, παραδοσιακά, ο πρόεδρος οφείλει να κάνει stand up comedy. Ακόμα και αν οι ατάκες δεν είναι δικές σου αποκλείεται να τις σερβίρεις καλά χωρίς προσωπική αίσθηση του χιούμορ. Και ο πολιτικός που διαθέτει χιούμορ, έχει και αυτογνωσία που επιβεβαιώνεται διά του αυτοσαρκασμού – δεν μπορείς να κάνεις χιούμορ, αν δεν ξεκινήσεις από τον εαυτό σου. Μετά είδα το βίντεο του αντιπροέδρου Μπάιντεν. Στην αρχή δεν πίστευα ότι είναι ο ίδιος. Όμως παίζει και η Μισέλ μέσα. Επτά λεπτά χιουμοριστικό βίντεο. Και τελειώνει με τη διευκρίνιση: «Κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν τραυματίστηκε στα γυρίσματα». Στην Ελλάδα θα πήγαινε πρώτα στο Ειδικό Δικαστήριο και μετά στον Λαζόπουλο – μπορεί και αντίστροφα.
Συχνά προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο οι Έλληνες πολιτικοί δεν κάνουν χιούμορ. Προφανώς επειδή δεν διαθέτουν, θα πείτε. Δεν νομίζω. Ανάμεσά τους υπάρχουν και ευφυείς άνθρωποι. Ο Βενιζέλος, ας πούμε, θα μπορούσε να βγάλει έξυπνο χιούμορ. Όμως, ο Βενιζέλος θα μαστίγωνε τον εαυτό του αν τολμούσε να αυτοσαρκαστεί. Άλλος; Δεν νομίζω. Έχω την αίσθηση ότι ίσως ο Βορίδης να πιάνει τόνους βρετανικού φλέγματος, αλλά και αυτός δυσφορεί, προφανώς, από τη γραβάτα. Ακούω καμιά φορά τον Τσίπρα που προσπαθεί να πει κανένα αστείο. Καταπιέζεται και αυτός, περισσότερο ιδεολογικά, με αποτέλεσμα το χιούμορ του να αντιστοιχεί σε ανέκδοτα του κατηχητικού, προσαρμοσμένα βέβαια στην αριστερή λαϊκή ορθότητα. Αυτό είναι που τρώει το χιούμορ και προσβάλλει την αισθητική μας: η ορθότητα.
Στην Ελλάδα του βαλκανικού δήθεν, ο πολιτικός λόγος οφείλει να εκφέρεται με βαρύτητα, με πομπώδη τρόπο, με τις λέξεις να πέφτουν βαριές, σαν χτύπος σε τύμπανο. Επίσης ο Έλληνες πολιτικός πρέπει πάντα να είναι θυμωμένος. Ο αυτοσαρκασμός θεωρείται επικίνδυνος. Και αν δεν τον καταλάβει η γιαγιά στην επαρχία; Μετά είναι και η δίκαιη, πάντα, οργή που υποχρεώνει τον άνδρα να υψώσει το δάχτυλο και τον τόνο της φωνής του. Κάπως έτσι, το γέλιο έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση. Παρακολουθώ τώρα καμπάνιες υποψηφίων. Γέλιο υπάρχει μόνο στο φυλλάδιο ή στο μπάνερ που δείχνει καμιά οικογένεια, ευτυχισμένη, στην πόλη του καλού δημάρχου. Δεν καταλαβαίνεις αν το φυλλάδιο είναι πολιτικό ή των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Κακόγουστες wannabe αμερικανιές που θεωρούνται σύγχρονο πολιτικό μάρκετινγκ. Κιτσάτες φωτογραφίες και δηλώσεις αισθητικά προσαρμοσμένες στη σκληρότητα της εποχής. Ο Τσίπρας έκανε tweet με «Go back, κυρία Μέρκελ» και δεν γκρεμίστηκε η χώρα από τα χάχανα για το γελοίο. Και έχεις τους δημοσιογράφους να το διαβάζουν απλώς ως «σκληρή επίθεση Τσίπρα κατά Μέρκελ». Αλλά εδώ οι δημοσιογράφοι θεωρούσαν ότι ο Σουφλιάς έκανε χιούμορ όταν έπιανε το αυτί του και έκανε πως δεν ακούει τις ερωτήσεις. «Πάντα χιουμορίστας ο Θεσσαλός…»
13°
