Μπορείτε να μου πείτε γρήγορα και με απλά λόγια υπέρ ποιου να φτιάξω group στο Facebook, τώρα με αφορμή την κρίση στη Λωρίδα της Γάζας; Γιατί με όλα αυτά τα γεγονότα, έχω μείνει πίσω στο Farmville.
Είναι πολύ απλό: Σε κάθε παρόμοια περίπτωση που περιλαμβάνει διπλωματικά επεισόδια, θα αποφεύγεις τις πολλές αναλύσεις και θα ψάχνεις να βρεις την απάντηση σε ένα απλό ερώτημα: Αν όλο αυτό ήταν ταινία, ποιοι θα ταίριαζε περισσότερο να είναι οι Ινδιάνοι; Οι Παλαιστίνιοι απάντησες; Σωστά! Άρα τώρα ξέρεις ποιοι είναι οι καλοί (οι Ινδιάνοι) και το κυριότερο ποιοι είναι οι κακοί (οι άλλοι). Οπότε θα αποκαλείς «φασίστα» και «προβοκάτορα» όποιον εκφράζει κάποια διαφορετική γνώμη. Όσο για το group, θα φροντίσεις απαραίτητα να περιλαμβάνει τη λέξη «παιδιά», ώστε να μην μπορεί να σου κουνηθεί κανείς. Με απλά λόγια, λοιπόν: Στην προκειμένη περίπτωση, θα φτιάξεις ένα group υπέρ των παιδιών της Παλαιστίνης. Έτσι, όχι μόνο καταγγέλλεις το Ισραήλ που τα κρατάει αποκλεισμένα στη Γάζα, αλλά αποφεύγεις και τον επιπλέον μπελά, να πάρεις θέση υπέρ της Φατάχ ή της Χαμάς. Διότι αυτές οι δύο παλαιστινιακές οργανώσεις, όταν τσακώνονται μεταξύ τους, επίσης δολοφονούν παιδάκια, αλλά αυτά δεν τα μετράμε γιατί είναι δικά τους και, σύμφωνα με τον ανθρωπιστικό νόμο του internet, τα παιδιά τα λυπόμαστε μόνο όταν τα σκοτώνουν οι κακοί. Επίσης, το να παίρνεις θέση υπέρ των «καλών», σε κάνει να αισθάνεσαι ότι αγωνίζεσαι υπέρ της ελευθερίας τους. Οπότε αν ποτέ σου κουβαληθούν εδώ ως πρόσφυγες και τραυματιστούν από καμιά βόμβα στα σκουπίδια, δεν θα χρειάζεται να ξαναδιαδηλώνεις υπέρ τους γιατί θα πεις ότι «εσύ τα έλεγες» και να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη. Πράγμα απαραίτητο για να συνεχίσεις το Farmville.
Δεν καταλαβαίνω: Πότε άρχισαν να συγκρίνουν τον Σημίτη με τον Καραμανλή και να ανταγωνίζονται ποια παράταξη θα αποκηρύξει πρώτη το δικό της πρώην πρωθυπουργό;
Από τότε που δεν είναι κανείς τελείως σίγουρος τι είναι χειρότερο: Το να έχεις ψευδώνυμο (και μάλιστα πονηρό, σαν το «Ρόκο» που είναι το όνομα του Αλέν Ντελόν σε ταινία) και να μιλάς, ή να παίζεις τον μουγκό, αλλά χωρίς ενοχοποιητικά κωδικά ονόματα; Είναι πολύ πιθανό το κοινό να προτιμήσει τον δεύτερο, γιατί πάντα ο ανίκανος μοιάζει πιο αθώος από τον ικανό.
Συγνώμη, αλλά η Ρούλα Κορομηλά μεταμφιέζεται κάθε εβδομάδα σε «80s μπεμπέκα» με τη θέλησή της ή την παρασύρουν;
Μάλλον πρέπει να υπάρχει σε χαρτί η υπογραφή της. Αλλιώς θα είχε ήδη παρέμβει κάποια οργάνωση για την προστασία των ανθρώπων που απαγορεύεται να φοράνε μίνι.
Τι επικρατεί σε έναν «Τούρκο ακτιβιστή»; Το «Τούρκος» ή το «Ακτιβιστής»;
Εξαρτάται από το αν αυτό που κάνει στρέφεται εναντίον μας ή εναντίον κάποιου άλλου. Αν στρέφεται εναντίον μας, είναι «τούρκικο», άρα προβοκατόρικο και εχθρικό. Οπότε αν δεν το αναχαιτίσουμε είναι εθνική μειοδοσία. Αν όμως στρέφεται εναντίον κάποιων που αντιπαθούμε, όπως π.χ. των Εβραίων γενικά, τότε είναι «ακτιβιστικό» και καταγγέλλουμε αυτούς που το αναχαίτισαν ως «ναζιστές».
Αμάν! Τώρα που απομακρύνθηκαν οι παράνομες πινακίδες, ποιος θα φταίει όταν τρακάρουμε επειδή αποσπάται η προσοχή μας;
Η θέα. Γιατί το ανεύθυνο κράτος έχει φτιάξει πολλούς δρόμους σε μεγάλο υψόμετρο ώστε να μπορείς να δεις ολόκληρη την πόλη από κάτω. Και όπως είναι φυσικό, όταν αφήνεις τη θέα ακάλυπτη, χωρίς ούτε ένα προστατευτικό γύρω από το δρόμο να την εμποδίζει, οι οδηγοί θα παρασυρθούν και θα κοιτάξουν, ρεμβάζοντας τα φωτάκια μακριά. Με αποτέλεσμα να τρακάρουν. Και όλα αυτά, χάρη στην εγκληματική αδιαφορία των αρμοδίων που δεν έχουν φροντίσει να ενημερώσουν ότι το να τρέχεις και να κοιτάζεις αλλού είναι επικίνδυνο.
Συγνώμη, αλλά το πρόβλημα με τη συμμετοχή της Ισπανίας στη Eurovision ήταν ότι μπήκε στη χορογραφία ο Jimmy Jump ή ότι κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι μπήκε ένας άσχετος την ώρα του show;
Το πρόβλημα ήταν ότι αφού ούτε ο Jimmy Jump δεν κατάφερε να προσέξουμε το τραγούδι, τότε, για πρώτη φορά στην ιστορία, νικήθηκε από έναν αξιότερο αντίπαλο: τη βαρεμάρα.
Μόνο εγώ έχω την εντύπωση ότι η Ευγενία Μανωλίδου ευχαριστιέται να την αντιπαθούν;
Μα το κάνει για να βοηθήσει το σύζυγό της: Διότι μόνο προκαλώντας μας βίαια συναισθήματα και ακατανίκητη επιθυμία να τη δείρουμε μπορούμε να καταλάβουμε πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Και μόνο τότε μπορούμε να δείξουμε κατανόηση και στον άνδρα της που θέλει να κάνει το ίδιο με τους μελαμψούς εχθρούς της πατρίδας.
10°
