Στις λίστες των συνδυασμών βρίσκονται δεκάδες υποψήφιοι, αγόρια και κορίτσια, δημοτικοί ή τοπικοί σύμβουλοι, γεννημένοι ακόμη και στις αρχές του ’90.
Πώς είναι λοιπόν να είσαι ένας νέος υποψήφιος σήμερα; Τι οδηγεί έναν νέο άνθρωπο, παρά την γενικότερη απαξίωση της πολιτικής και της αντιπροσώπευσης στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, να συμμετάσχει στις εκλογές; Πώς είναι να μπαίνεις ξαφνικά σε μια προεκλογική διαδικασία που παίζεται ακόμη με τους παλιούς όρους; Τι σκέφτεσαι; Ποια συναισθήματα αναδύονται;
Καταρχάς, μαθαίνεις νέους όρους όπως «σκληρό οργανωτικό», «φράξια» ενώ ακούς εκφράσεις όπως «Πόσους ψήφους θα μου δώσεις;» και «Αυτός θα με ψηφίσει γιατί μου χρωστάει» και εσύ αναρωτιέσαι αν πήρες τη σωστή απόφαση ή αν πρέπει να κάνεις μεταβολή και να γυρίσεις πίσω στη δουλειά σου. Ακόμη, ντρέπεσαι να το πεις στους ίδιους σου τους φίλους γιατί η συμμετοχή στις εκλογές είναι ταμπού και το δικαίωμα του «πολιτεύεσθαι» αντιμετωπίζεται με ειρωνεία, με θυμηδία, ίσως και με δυσπιστία.
Όταν όμως δεις τα πράγματα από πιο κοντά, αντιλαμβάνεσαι την αναποτελεσματικότητα των κομματικών μηχανισμών που κάποτε έχρηζαν υποψηφίους. Αντιλαμβάνεσαι ότι το παράδειγμα καταρρέει και αλλάζει. Ο υποψήφιος κρίνεται πλέον όχι από το ποιον γνωρίζει ή σε ποιο χώρο ανήκει αλλά από το ποιος είναι, τι έχει να προτείνει και τι έχει κάνει.
Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι, με ανησυχίες παίρνουν την απόφαση να κατέβουν, να ξοδέψουν ό,τι οικονομίες έχουν (ή μάλλον δεν έχουν), και να εκτεθούν. Πιστεύουν ότι μπορούν να προσφέρουν στην πόλη που γεννήθηκαν, που ζουν και εργάζονται, γιατί έχουν ιδέες, γιατί έχουν τα δικά τους όνειρα. Γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να αφήσουν άλλους να παίρνουν αποφάσεις για αυτούς.
Αυταπάτες; Έχω την εντύπωση, κοιτάζοντας γύρω μου, πως δεν είναι μεμονωμένες κινήσεις, αλλά είναι ένα κύμα, ίσως ακόμη κυματάκι, που θέλει να αλλάξει το παράδειγμα σύμφωνα με το οποίο παίζεται το παιχνίδι των εκλογών και στη συνέχεια τον τρόπο που γίνετε η διαχείριση της πόλης.
Είμαστε νέοι άνθρωποι που ενηλικιωθήκαμε μέσα σε αυτό το περιβάλλον οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Σπουδάσαμε, μάθαμε γλώσσες, αλλά δεν γνωρίσαμε καμιά σταθερότητα, ψάχνουμε συνεχώς για δουλειά, αλλάζοντας πόλεις και χώρες. Το μόνο σταθερό; Το λάπτοπ.
Το πορτοφόλι μας σπανίως το επισκέπτονται χαρτονομίσματα. Αυτή η γενιά δεν έχει οράματα μεγαλοσύνης, αλλά έχει θράσος, πιστεύει στα δικά της ιδανικά, στο να μοιράζεσαι: ιδέες, σπίτια, αντικείμενα. Στόχος δεν είναι να «βγάλεις λεφτά». Γιατί δεν θα βγάλεις, και γιατί σιχαίνεσαι αυτούς που το προβάλλουν. Είμαστε παιδιά που ανέπτυξαν την κοινωνική τους υπόσταση μέσω διαδικτύου, και όπου ο κόσμος τους είναι πολύ μεγαλύτερος από τα όρια ενός κράτους. Παιδιά που ακούν τη λέξη μετανάστης, ξένος ή γκέι και δεν τραβάνε πιστόλι.
Λεφτά δεν υπάρχουν, γνωστό αυτό. Ήρθε η ώρα για εφευρετικότητα. Επιστρατεύεις όλα τα τρικ και εργαλεία που χρόνια τώρα παρακολουθείς από τους bloggers: video blogs, hashtags, newsletters, shares, likes, selfies. Με ένα σκοπό και μόνο να περάσεις το μήνυμα σου. Το μήνυμα για σένα και όσους εκπροσωπείς. Γιατί καλά τα στέκια, καλά τα μπαράκια, αλλά η δύναμη του facebook, του twitter έγκειται στο ότι λίγες λέξεις, μια εικόνα, ή ένα βίντεο μπορούν να κάνουν το γύρω όχι μιας πόλης μόνο, αλλά του κόσμου όλου.
Η πρόκληση δεν είναι τα shares και τα likes, αλλά το πώς επικοινωνείς αυτό που είσαι, αυτό που πρεσβεύεις ώστε να κάνεις τους άλλους να σε ακούσουν, να σε υποστηρίξουν και εν τέλει να επενδύσουν πάνω σου τις δικιές τους προσδοκίες για την πόλη.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
12°
