Ο φόβος του θανάτου και οι εξουσίες

Από την εποχή του Αδάμ οι άνθρωποι υποφέρουν από δύο αδυναμίες, μια σωματική και μια ψυχική. Η σωματική είναι ότι αργά ή γρήγορα θα πεθάνουν, η ψυχική διάσταση είναι ότι το αντιλαμβάνονται και αυτό τους δυσαρεστεί σφόδρα.

Για να εκδικηθούν αυτή τη σωματική αδυναμία όπου ο θάνατος βγαίνει αργά ή γρήγορα νικητής, προσπαθούν αιώνες τώρα να νικήσουν σε ψυχικό επίπεδο με το ερώτημα της μεταθανάτιας ζωής που τους μοιάζει ευφυές και αναπάντητο, παίρνοντας έτσι το αίμα τους πίσω από τις συνεχόμενες ήττες όπου η ομάδα του θανάτου κατατροπώνει την ομάδα της ζωής σε όλα τα γήπεδα και με όλους τους διαιτητές αγορασμένους αλλά και τους οπαδούς φανατικά δικούς τους, αφού στην ομάδα ζωή ποντάρουν όλοι ανεπιφύλακτα. Στο ερώτημα αυτό οι άνθρωποι για να είναι σίγουροι για την σωστή απάντηση έβαλαν τρεις πιθανότητες όπως και στο ΠΡΟ-ΠΟ,  1-2-Χ και μοίρασαν τα ερωτήματα σε τρεις ανθρώπινες νοητικές συλλήψεις, στην φιλοσοφία, στην θρησκεία και στη μεταφυσική-μαγική σκέψη που θα καλύπτει τα κενά των δύο θεωρητικά σωστών αντιπάλων, της φιλοσοφίας που μοιάζει πιο επιστημονική και της θρησκείας που μοιάζει αποκαλυπτική και ανακουφιστική.

Αν η επιστήμη φιλοσοφία δεν δίνει απαντήσεις, τότε τρέχω στη θρησκεία που έχει βεβαιότητες που δεν σηκώνουν αντιρρήσεις σε μια πρώτη εντύπωση, ενώ και η κόλαση και ο παράδεισος γίνονται εύκολα αβεβαιότητες ακόμα και στις πιο απλές ερωτήσεις του τύπου αφού στη Γη υπάρχουν και τα δύο είδη εμπειρίας και που συνυπάρχουν ως σιαμαία στην ανθρώπινη ζωή, πότε κόλαση και πότε παράδεισος είναι η ζωή ενός ατόμου (ποιoς δεν έχει ζήσει αυτά τα δύο;) γιατί πρέπει να τα ξαναζήσω μετά θάνατον είτε ως τιμωρία είτε ως ευκαιρία...;

Εκεί σηκώνει τα χέρια ψηλά τόσο η φιλοσοφία, όσο και η θρησκεία, αλλά επιτυχώς έρχεται η τρίτη πιο μυθική και μυστηριακή απάντηση για τις ανατολικές κυρίως πεποιθήσεις που ανακουφίζουν με τη μετενσάρκωση όπου κάποιος πεθαίνει ως φίλος αλλά ξαναγεννιέται ψύλλος (στην Ινδία θεωρείται αμάρτημα να πατάς αυτά τα μικρά έντομα γιατί μπορεί να ’ναι και οι φίλοι σου που έγιναν ψύλλοι).

Η ανθρώπινη όμως πονηριά έχει κι άλλες ερωτήσεις-παγίδες που κάνουν δύσκολη τη ζωή των κατά τα άλλα κοινών θνητών παπάδων και φιλοσόφων που πάλι δεν απαντάνε στα απλά ερωτήματα: αν εγώ πεθάνω, ποιoς θα πάρει όλη αυτή τη μνήμη ζωής που έζησα και π;vς θα το ξέρω εγώ πως δεν θα βγάλει τα άπλυτά μου στη φόρα, που με τόση προσοχή τα είχα κρυμμένα είτε μέσα μου, είτε στον ύπνο μου, στα όνειρα και στους εφιάλτες μου.

Καθεαυτόν είμαι ανά πάσα στιγμή ένα τεράστιο συμβάν αναμνήσεων, λέει ο Valery. Αυτές τις αναμνήσεις ποιoς θα μου τις κλέψει όταν πεθάνω και πώς θα τις διαχειριστεί άραγε αυτός ο άλλος; Σε αυτό το ερώτημα η θρησκεία έχει την πιο ευφυή απάντηση: ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά και την αιώνια άφεση αμαρτιών που πληρώνεται με την κόλαση σε μια κολασμένη ψυχή που ούτως ή άλλως την αμαρτία την είχε γραμμένη εν ζωή ως αρετή με δικό του δικαστήριο και όλους τους ενόρκους πληρωμένους από τον ίδιο για την αθώωσή του.

Σε αυτή την περίοδο που η απειλή του θανάτου είναι πιο ορατή λόγω της πανδημίας και του «αόρατου εχθρού» όπως πολιτογραφήθηκε η φράση-σλόγκαν πλέον, οι άνθρωποι ξέχασαν πως πιο αόρατη απειλή διαχρονικά είναι η ανοησία που σκοτώνει και η άγνοια που την συμπληρώνει.

Μια θρησκεία που θα βόλευε την ανθρώπινη φύση θα ήταν μια ιδυοφυής σύνθεση των τριών, δηλαδή της φιλοσοφίας, της θρησκείας και της μεταφυσικής, όπου τις αμαρτίες των ανθρώπων θα εξηγούσε η φιλοσοφία, θα τις συγχωρούσε η θρησκεία και θα τις μεταμόρφωνε σε άστρα η αστρολογία.

Πιο ηρωική και φαινομενικά πιο ειλικρινής όμως είναι η πολιτική εξουσία, που απαντά με ρεαλισμό στον φόβο του θανάτου από αρρώστιες «όχι, δεν σας επιτρέπω να πεθάνετε, ούτε να αρωστήσετε, ούτε να υμνήσετε τον θάνατό σας στις εκκλησίες, αφού μετά θα τον ξεγελάσετε με την ανάστασή σας όπως έγινε και με τον υιό του Θεού που σας έκανε να νιώθετε και οι ίδιοι θεοί». Όταν η πολιτική εξουσία κλέβει τη δύναμη από τη θρησκευτική, αντιλαμβάνεστε ότι τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά· τώρα αυτοί που ανακουφίζουν από τον πόνο της απώλειας είναι οι γιατροί και οι πολιτικοί που δίνουν μάχη για να κλέψουν από τον θάνατο ό,τι μέχρι πριν του άνηκε δικαιωματικά. Η θρησκεία μένει τότε ξεκρέμαστη με τον ύμνο «θανάτω θάνατον πατήσας» και υποψιάζομαι πως αυτό θα γίνει το τέταρτο συλλογικό τραύμα της ανθρωπότητας.

Τα πρώτα τρία τραύματα σύμφωνα με τον Foucault ήταν τα εξής: Πρώτο, η ανακάλυψη του Κοπέρνικου ότι η Γη είναι ένας πλανήτης όπως πολλοί άλλοι γύρω από τον ήλιο. Το δεύτερο η ανακάλυψη του νόμου της εξέλιξης του Δαρβίνου που υπονοεί πως καταγόμαστε από τα ζώα και το τρίτο η σεξουαλική θεωρία του Freud που λέει ξεκάθαρα πως οι άλογες δυνάμεις μας εξουσιάζουν μέσω του ασυνείδητου και όχι το υπεραξιωμένο άγιο πνεύμα του πολιτισμού.

Νομίζω πως με τον κορωνοϊό τη μάχη την δίνουν οι κοινοί θνητοί, επιστήμονες μαζί με την πολιτεία, κλείνοντας τη θρησκεία σε σκοτεινούς ναούς θα καθιερωθεί και το τέταρτο τραύμα που ήταν η ρήση του Marx πως ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία και όχι η θρησκεία τον άνθρωπο.

Το τελευταίο αυτό τραύμα που είναι και πιο φρέσκο δεν θα το συγχωρέσει ούτε η θρησκεία, ούτε οι πιστοί, ούτε καν οι ψεκασμένοι γιατί κανείς αστρολόγος δεν προέβλεψε την πανδημία, οπότε διακαιωματικά κανένας πλέον δε θα τους ρωτά αν το στεφάνι τους και ο έρωτάς τους τους κερατώνει...