Όταν ήμουν μαθήτρια, στην κλασική ερώτηση που όλοι δεχόμαστε «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», απαντούσα «πολιτικός», χωρίς φυσικά να έχω την παραμικρή ιδέα τι μπορεί αυτό να σημαίνει... Υποθέτω ότι θαύμαζα την αναγνωρισιμότητα - τη φήμη των πολιτικών. Αργότερα,στην ίδια ερώτηση απαντούσα «δημοσιογράφος». Τελικά δεν έγινα τίποτε από τα δύο - και δεν το μετανιώνω...
Παρέμεινα όμως ερωτευμένη με την πολιτική. Όχι τη συνηθισμένη «κομματική» πολιτική, αλλά αυτό που ονομάζω πολιτική της καθημερινότητας, πολιτική των πολιτών!
«Πολιτική της καθημερινότητας» γιατί πρόκειται για μια συνεχή άσκηση συνεννόησης και συνεργασίας με τους συμπολίτες μας για να βελτιώσουμε τα μικρά και τα μεγάλα: τη γειτονιά, την πόλη, το σχολείο των παιδιών μας, τη ζωή όλων μας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι ο καθένας από μας θα χάσει (λίγα ή πολλά) προνόμια.
«Πολιτική των πολιτών» γιατί στηρίζεται στην ευθύνη και στη συνδρομή του καθενός και καθεμίας από μας και όχι στους «επαγγελματίες» της πολιτικής.
Η πολιτική της καθημερινότητας είναι μια δύσκολη επιλογή. Είναι μια άσκηση δημοκρατίας. Σημαίνει ότι θα πρέπει να δώσεις χώρο στους άλλους, να αποδεχθείς ότι οι απόψεις σου ακόμα κι όταν είναι «οι σωστές» δεν είναι πάντα οι κατάλληλες. Θα πρέπει να αποδεχθείς ότι το κοινό καλό προκύπτει σχεδόν πάντα μέσα από συμβιβασμούς με το «σωστό» των άλλων. Είναι ο αγώνας για την εύρεση κοινών τόπων, ο αγώνας για την κατανόηση και την άμβλυνση των διαφορών.
Η ελληνική κοινωνία, το έχει αποδείξει σε όλα τα επίπεδα, είναι ελάχιστα συνεργατική, δίνει προτεραιότητα στο «εγώ» και όχι στο «εμείς». Οι περισσότερες αγκυλώσεις για αλλαγές που θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη ζωή όλων μας, οφείλονται στο παραπάνω.
Η έλλειψη συνεργατικής διάθεσης σε επίπεδο κοινωνίας αλλά και το σοβαρό έλλειμμα συνεργασιών σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, είναι περισσότερο εμφανή σήμερα, στην εποχή της κρίσης (όχι δεν αναφέρομαι στην οικονομική κρίση αλλά στην κρίση του πολιτικού μας συστήματος). Παρά την τεράστια δυσαρέσκεια και οργή της κοινωνίας για το πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στην παρακμή, ελάχιστα έχουν σήμερα αλλάξει.
Οποιαδήποτε άλλη κοινωνία, οποιοδήποτε άλλο δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, θα έθετε σε εφαρμογή τους μηχανισμούς αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας - όχι όμως η δική μας!
Τα τελευταία έξι χρόνια έχουν γραφτεί άρθρα, δοκίμια, βιβλία για τις αιτίες της κρίσης και για το πως θα την ξεπεράσουμε, όμως το παλαιοκομματικό σύστημα παραμένει αμετακίνητο στη θέση του – αυτό έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη διαιώνιση της πολιτικής κρίσης.
Η πρόσφατη αποτυχία του εγχειρήματος της ελληνικής «ελιάς» το αποδεικνύει περίτρανα. Σε οποιαδήποτε άλλη (δημοκρατική) χώρα το εγχείρημα θα είχε προχωρήσει γιατί (πολύ απλά) είναι θέμα επιβίωσης της δημοκρατίας, είναι θέμα κοινής λογικής.
Τα πολιτικά κόμματα που (υποτίθεται ότι) εκπροσωπούν τον χώρο του κέντρου, της δημοκρατικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, τορπίλισαν την προσπάθεια των 58 και τα κατάφεραν να ναυαγήσει. Ωστόσο, όταν πριονίζεις το κλαδί που σε στηρίζει, θα πρέπει να περιμένεις και τις ανάλογες συνέπειες.
Όσο για εμάς τους (πολιτικά ανέστιους) πολίτες αυτού του χώρου, μια επιλογή υπάρχει, να συνεχίσουμε να ασκούμε την πολιτική της καθημερινότητας: να εργαζόμαστε δίνοντας τον καλύτερο μας εαυτό, να δημιουργούμε συναινέσεις και να χτίζουμε συνεργασίες για τα μικρά και τα μεγάλα, να αλλάζουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο, όσο και όπου μπορούμε. Αυτό θα κάνουμε!
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
15°
