Πολιτικη & Οικονομια

Κορωνοϊός: μια προσωπική σχέση

Απορώ, γελάω, φοβάμαι, αδιαφορώ…

Βαγγέλης Περρής
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Βαγγέλης Περρής παρατηρεί την επικαιρότητα στην Ελλάδα του κορωνοϊού και γράφει για τον κίνδυνο του ομαδικού παραλογισμού.

Απορώ με εκείνους που κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες θεωρούν ότι το κοινωνικό τους χρέος εξαντλείται στο διαδικτυακό σχολιασμό της Χριστίνας Μπόμπα και του Σάκη Τανιμανίδη.

Εκπλήσσομαι με την λογική των στρατευμένων σχολιαστών που στη μία τους ανάρτηση διαβεβαιώνουν ότι ο κορωνοϊός είναι εντελώς ανώδυνος, «μία απλή εποχιακή γρίπη», την οποία διογκώνουν τα συμφέροντα για να βγάλει κέρδη ο καπιταλισμός και στο επόμενο εκνευρίζονται γιατί οι παπάδες δεν κλείνουν τις εκκλησίες και έτσι μεταδίδεται ο δολοφονικός ιός.

Θυμώνω με τους υψηλά ιστάμενους της εκκλησίας που πέρασαν τη ζωή τους ανάμεσα στα χριστιανικά βιβλία και το μόνο που συγκράτησαν είναι ότι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης σπέρνει ολέθρους για να τιμωρήσει αυτούς που το σώμα τους αμαρτάνει και δεν παντρεύονται στην ενορία τους με θρησκευτικό γάμο.

Εντυπωσιάζομαι –ενώ δεν θα έπρεπε– με τα αντανακλαστικά του τέως αναπληρωτή υπουργού υγείας Πολάκη ο οποίος θεωρεί ότι τώρα που κρατάμε την ανάσα μας, είναι η κατάλληλη στιγμή να βγάλει ανακοινώσεις για τους «ξεφτίλες της δημοσιογραφίας», τα «βοθροκάναλα», τα «βδελύγματα του ανθρώπινου είδους» και τα «σιχάματα του ανθρώπινου είδους».

Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν... Άσ’ το, είναι εφιάλτης.

Αδιαφορώ πλήρως για τα άρθρα που έχουν τίτλο «ποια ενημερωτική εκπομπή κέρδισε τη μάχη της τηλεθέασης για τον κορωνοϊό».

Με καθησυχάζουν οι ενημερώσεις του Σωτήρη Τσιόδρα.

Δεν μου λείπει η ενημέρωση του Σωτήρη Καψώχα.

Παρακολουθώ τους ανατολίτικους λογαριασμούς του Ερντογάν. Σύμφωνα με αυτούς, οι Έλληνες έχουν σκοτώσει τουλάχιστον πέντε ανθρώπους στον Έβρο και ο κορωνοϊός μόνο ένα άτομο στην Τουρκία.

Απορώ με το ύφος των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που πόζαραν χαρούμενοι κατά την κοινή τους έξοδο, την ώρα που θα έπρεπε να επιδείξουν την ατομική τους ευθύνη.

Κουνάω με κατανόηση το κεφάλι βλέποντας ότι φωτογραφία των προηγούμενων βουλευτών παρουσιάζεται σαν εντελώς πρόσφατη, ότι δηλαδή οι συγκεκριμένοι έσπασαν την απαγόρευση και με το έτσι θέλω άνοιξαν μια ταβέρνα για να γλεντήσουν.

Τρομάζω όποτε χτυπάει το κινητό με τον ήχο των ειδοποιήσεων της πολιτικής προστασίας. Αμέσως μετά ησυχάζω, γιατί νιώθω ότι κάποιοι με νοιάζονται.

Κατανοώ ότι κάποιος δεν θέλει να βγει στο μπαλκόνι για να χειροκροτήσει γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Ακατανόητη είναι η επίθεση σε όσους το κάνουν και η ξινίλα που θέτει εγκυκλοπαιδικές ερωτήσεις στην Μαρέβα Μητσοτάκη και μόνο σε περίπτωση που εκείνη απαντήσει σωστά, τότε θα καταδεχτούν να βαρέσουν και εκείνοι παλαμάκια.

Επιβεβαιώνω ότι οι επαγγελματίες της συμπόνιας αγαπούν μόνο τον εαυτό τους.

Μελαγχολώ στη σκέψη ότι ο Μπόρις Τζόνσον διαχειρίζεται μια τέτοια κρίση και θλίβομαι διαβάζοντας ότι ο συγκεκριμένος αποτελεί είδωλο της μερίδας των συμπατριωτών που πάντα αναζητούν ριζικές λύσεις. Πριν με την ευγονική της Χρυσής Αυγής και τώρα με την «ανοσία της αγέλης» του βρετανού πρωθυπουργού.

Θέλω να βουλώσω τα αυτιά μου ακούγοντας βρισιές στις ουρές έξω από το σουπερμάρκετ. Θέλω να βάλω τις φωνές όταν ηλικιωμένοι αντιμετωπίζονται με μίσος μόνο και μόνο γιατί θέλουν να εξασφαλίσουν τις επόμενες ημέρες τους.

Γελάω με τα κανάλια, τις εκπομπές και τους παραγωγούς οι οποίοι, αφού εξέθεσαν τους συνεργάτες τους σε υποχρεωτικό συγχρωτισμό, χορούς, αγκαλιές και πανηγύρια, μετά έβγαλαν ανακοινώσεις όπου επαίρονται γιατί «βάζουν τον εργαζόμενο πάνω απ’ όλα».

Δεν εξεπλάγην βλέποντας το βίντεο όπου ένας αγανακτισμένος πολίτης προπηλακίζει μία φαρμακοποιό. Την ίδια δουλειά έκανε το είδος και στις πλατείες μουντζώνοντας, στήνοντας κρεμάλες και σπάζοντας κεφάλια.

Σηκώνω τα χέρια διαβάζοντας άρθρα σύμφωνα με τα οποία η «ατομική ευθύνη αποτελεί φιλελεύθερη παγίδα» και η «απείθαρχοι καρναβαλιστές» απλώς επιβεβαιώνουν την «έλλειψη του κράτους».

Δεν γελάω με αυτούς που, αντιγράφοντας τους Κινέζους και τους Ιταλούς, βγαίνουν στα μπαλκόνια και επιλέγουν να τραγουδήσουν «ο Χάρος βγήκε παγανιά».

Αισιοδοξώ ότι μέσα από τον παραλογισμό της αρρώστιας υπάρχει περίπτωση να γεννηθεί ένας πιο λογικός κόσμος.

Ανησυχώ ότι η αρρώστια μπορεί να ρίξει νέα θεμέλια ομαδικού παραλογισμού.