Στους αγώνες ταχύτητας (Γκραν Πρι) μονοθέσιων αυτοκινήτων τύπου Φόρμουλα 1, επειδή είναι σημαντικό κανείς να αποκτήσει πλεονέκτημα ξεκινώντας μπροστά από όλους τους υπόλοιπους, γίνονται κατατακτήριες δοκιμές την παραμονή του αγώνα. Η προνομιούχα πρώτη θέση εκκίνησης λέγεται pole position και εύλογα, σε αυτό τον σύντομο προκριματικό αγώνα κατάταξης για την κατοχύρωσή της, οι οδηγοί τα δίνουν όλα. Γιατί ισοδυναμεί με το να πάρεις τα λευκά και να παίξεις πρώτος (ανάμεσα σε δύο ισοδύναμους παίκτες) στο σκάκι.
Κάπως έτσι προδιαγράφονται και οι επικείμενες ευρωεκλογές. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τη θέση της χώρας στην Ε.Ε., για τις ευρωπαϊκές πολιτικές εξελίξεις και τους εκεί συσχετισμούς δυνάμεων. Το μείζον που βλέπουν οι περισσότεροι είναι οι εθνικές εκλογές, που έρχονται από πίσω. Και η θέση από την οποία θα ξεκινήσουν στη διεκδίκηση της εξουσίας. Δύσκολα, λοιπόν, κανείς θα ξεφύγει από την λειτουργία των ευρωεκλογών ως πασσαρέλλας για τις εθνικές εκλογές.
Όλοι πάνε να πιάσουν μια πολυπόθητη pole position, ο καθένας ανάλογα με κάποιο διακύβευμα που τον αφορά. Τόσο στο επίπεδο (της καρικατούρας) του δικομματισμού, όσο όμως και στους πιο κάτω ορόφους. Την pole position τη θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που (όπως έχουμε εξηγήσει παλιότερα, για να χτίσει παράσταση νίκης) υποκρίνεται ότι θεωρεί δεδομένη την επερχόμενη κυβέρνησή του. Και καίγεται να κερδίσει με πάνω από πέντε μονάδες τη Ν.Δ., ώστε να μπορεί να ξαναπεί «εκδρομές εδώ και τώρα!». Την θέλει και η Ν.Δ., που καίγεται να μην χάσει την επαφή με την κορυφή εν όψει των εθνικών εκλογών, αμυνόμενη στη σφοδρή επηρμένη επίθεση Τσίπρα.
Την θέλουν, όμως, στο επίπεδο της δικής τους κατηγορίας, επίσης και οι πιο μικροί. Οι ναζί θέλουν διψήφιο νούμερο, που αποτελεί τη δική τους pole position. Για να δείξουν πόσο άδικα η Χούντα των δημοκρατικών κομμάτων πάει να τους βγάλει από το παιγνίδι και να τους απαγορεύσει να λένε τον αρχαιοελληνικό χαιρετισμό ζιγκ χάιλ. Οι ψεκασμένοι επίσης θέλουν να μην μείνουν εκτός εξελίξεων, ως επίδοξος αναγκαίος κυβερνητικός εταίρος/κολαούζος του ΣΥΡΙΖΑ. Ανησυχούν μάλιστα, τώρα που το πολύ το τάκα τάκα της αγανάκτησης μπορεί και να αρχίζει να γίνεται βαρετό και να το πάρει το ποτάμι.
Κυρίως, όμως, τουλάχιστον σε ό, τι αφορά τα κόμματα της ευαίσθητης και ταλαιπωρημένης περιοχής της λεγόμενης μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς, θα δοθεί μεγάλη μάχη για την δική τους pole position. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να γίνει σαφές ότι τα τρία κόμματα της ΚΑ, η Ελιά/ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και Το Ποτάμι θα παλέψουν για το προβάδισμα που ίσως παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις πριν τις εθνικές εκλογές. Ου μην και για την ίδια την επιβίωσή τους, βεβαίως βεβαίως… Δεν θα διστάσουμε εδώ και από τώρα να προεικάσουμε ότι μια ευρεία εσωτερική νίκη του ενός έναντι των άλλων δύο, μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει σταθμό.
Δηλαδή, να γίνει κριτήριο και πρόκριμα για κάποιες ενωτικές διαδικασίες σύνθεσης του Ενιαίου Τρίτου Κεντροαριστερού Αστερισμού, για τον οποίο μιλάμε από τον Σεπτέμβριο. Την σχετική πρωτοβουλία των κινήσεων ασφαλώς θα έχει όποιος εξασφαλίσει την «εσωτερική» pole position της ΚΑ. Το πρώτο από τα τρία κόμματα στις ευρωεκλογές θα μπορέσει, αν έχει ισχυρό προβάδισμα, να δημιουργήσει τη δυναμική του ενιαίου τρίτου Αστερισμού. Και όποιο από τα άλλα δύο επινοήσει νέα φαιδρά προσχήματα, για να διατηρήσει την ιδιοτελή διασπαστική αυτονομία του χωρίς επαρκή πολιτικά επιχειρήματα, θα συρρικνωθεί έτι περαιτέρω.
Η κοινωνία δείχνει ότι της είναι απωθητική η πολυδιάσπαση και την τιμωρεί. Έτσι φτάσαμε σε αυτό τον κουτσό δικομματισμό. Γιατί, ελλείψει δοχείου όπου να πιάνει τόπο η ψήφος, καταλήγαμε να επιλέγουμε μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης, μεταξύ Μουρούτη και Σκουρλέτη. Αυτό θα είχε αποφευχθεί στις προηγούμενες δίδυμες εκλογές αν υπήρχε κάποιο στιβαρό και «καθαρό» ενιαίο κόμμα ανάμεσα στους δύο του μικρομέγαλου δικομματισμού. Και όλα αυτά παρά το πάγιο δεδομένο ότι η απόλυτη πλειονότητα του εκλογικού σώματος αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερή, άρα ξένη προς τους δύο μονομάχους. Γι αυτό είναι αυτοκτονικό κάθε σενάριο πολυδιάσπασης στον ΚΑ χώρο. Και δευτερογενώς και κυρίως καταστροφικό για τον τόπο.
Ας μην παραλείψουμε, για την πληρότητα της ανάλυσης να αναφέρουμε και τους μικρούς του ευρύτερου χώρου, που δεν έχουν ακόμα ενταχθεί σε ευρύτερα σχήματα. Δημιουργία Ξανά, Δράση - ΦΙΣ, Οικολόγοι Πράσινοι, Ευρώπη Οικολογία, κλπ. Και στο δικό τους πεδίο θα υπάρξει μια εσωτερική pole position. Όποιος πετύχει μεταξύ τους ένα προβάδισμα, θα μπορέσει να μπει με επιδραστικές αξιώσεις σε κάποιο ενιαίο σχήμα του Αστερισμού. Οι άλλοι λογικά θα συμπιεσθούν διαλυτικά και θα απορροφηθούν από τα μεγάλα ψάρια.
Όπως προσφυώς αναπτύχθηκε στο κείμενό του «Εμφυλιοπολεμικός λόγος και ρητορική του μίσους», ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος μας θύμισε στην κατακλείδα του τον Ιστορικό Συμβιβασμό του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Στο ίδιο πνεύμα το επόμενο λογικό βήμα αυτής της ανάλυσης, η οποία επωάζεται και συντίθεται σε πολλές διάσπαρτες μικρές εστίες από καιρό, είναι το εξής για τις εθνικές εκλογές. Εφόσον έχει επιβληθεί από τους μονομάχους του δικομματισμού η άθλια διχαστική αντι-ανασυγκροτησιακή κουλτούρα «Ή εμείς, ή αυτοί», ας υπάρξει μια αντίσταση απέναντί της. Ένας ισχυρός τρίτος παίκτης, που θα σπάσει αυτό το αντεθνικό και αντικοινωνικό κλίμα, θα αναλάβει την ευθύνη να τιθασεύσει την πολωτική ένταση, που επιτέλους πρέπει να πάψει να διαλύει τον τόπο.
Και φυσικά, ως προς το καθαρά ουσιώδες διακύβευμα των Ευρωεκλογών, που κατά τον μείζονα λόγο της δεινής κρίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ας πούμε λίγα. Ότι είναι δραματικό λάθος να κοιτάμε μόνο προς τα μέσα και όχι συνάμα προς το κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Επ’ ουδενί πρέπει, ως εξαθλιωμένοι παρίες και επαρχιώτες πάλι να αφεθούμε στην διάθεση των άσχετων περί το ελληνικό ζήτημα ισχυρών εταίρων. Συνεπώς, αν και θα βλέπουμε εσωτερικά, για τον προαναφερθέντα λόγο, προς την pole position έναντι των εθνικών εκλογών, ας έχουμε στο νου και την ευρωπαϊκή διάσταση του εθνικού μας ζητήματος. Γι αυτό θα είναι σημαντικό και τα κόμματα να την «βλέπουν» επίσης και να μην την υποτιμήσουν.
Όσοι δεν έχουν καλά προεπεξεργασμένες σχετικές θέσεις για αυτό το σύνθετο και δύσκολο ζήτημα, τόσο της εσωτερικής μας ανασυγκρότησης όσο και της ευρωπαϊκής μας ολοκλήρωσης, έχουν λύση. Δεν έχουν παρά να αναζητήσουν έτοιμες σημαντικές βοήθειες. Ιδιαίτερα τα νεόδμητα σχήματα, όπως Το Ποτάμι, μπορούν να προσφύγουν στην εμπειρία και τη γνώση του κορυφαίου διανοούμενου μάνατζερ που διαθέτει ο τόπος. Διαβάστε το πλήρες κείμενο του Κώστα Σημίτη: «Η χώρα χρειάζεται ρεαλισμό» και θα μας εννοήσετε. Ξεκάθαρες προτάσεις που καλύπτουν όλα τα πεδία του εθνικού προβλήματος, τόσο της εσωτερικής ανασυγκρότησης, όσο και της ευρωπαϊκής. Όποιος δεν έχει κολλήματα, προσφεύγει, επωφελείται και ωφελεί.
Κι από την άλλη, ας παραμένει ανοιχτό το θέμα των διάφορων pole positions, που θα παίξει καθοριστικό ρόλο για τις εξελίξεις των κρίσιμων εθνικών εκλογών. Και που ελπίζουμε να δρομολογήσει λύσεις για το ζήτημα που ακόμα ΤΟ Σύστημα αρνείται να ανοίξει. Ξέρετε ποιο είναι αυτό. Το κορυφαίο θέμα που έφερε τη χρεωκοπία, το αντικοινωνικό Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος. Αυτό που ο δικομματισμός, δεξιός και «αριστερός», κάνει πως δεν βλέπει, κανακεύοντας τα προνομιούχα δικά μας παιδιά στη βάση του δόγματος «Νόμος είναι το δίκιο του πελάτη».
Για το λόγο που προαναφέραμε, λοιπόν, μπορεί αυτές οι ευρωεκλογές να προκαλέσουν μια ακόμα δραματική και δομική αλλαγή ατζέντας, από αυτές τις πολλές που λογικά λαμβάνουν χώρα σε τέτοια εποχή τεκτονικής κατάρρευσης του παλαιού. Ας περιμένουμε και νέα δεδομένα που πλέον διαχέονται χειμαρρωδώς. Επίκειται οσονούπω και υλικό από τη Διακήρυξη του Ποταμιού, που ίσως καταφέρει να επιταχύνει τις σχετικές ανασυνθετικές εξελίξεις περί τον Ενιαίο Τρίτο Αστερισμό. Για να δούμε τι θα δούμε.
