Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τον σκεπτικισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση με αφορμή την κρίση στα ελληνοτουρκικά σύνορα από το οργανωμένο σχέδιο Ερντογάν.
Χωρίς καμία απολύτως έκπληξη διαπιστώνω πως η οργανωμένη από τον Ερντογάν μεταναστευτική εισβολή είναι η καινούργια αφορμή για να εκφράσουν οι αδούλωτοι συμπατριώτες μου τα αντιευρωπαϊκά τους απωθημένα και να προπαγανδίσουν για την τάχα αχρηστία της τάχα αναποτελεσματικής και τάχα εχθρικής προς τα ελληνικά συμφέροντα Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για αρχή να πω πως βρίσκω κάπως οξύμωρο το ότι οι συγκεκριμένοι αδούλωτοι συμπατριώτες αυτοαποκαλούνται «ευρωσκεπτικιστές». Η λέξη «ευρωσκεπτικισμός» περιέχει ως συνθετικό τον όρο «σκέψη» και ως εκ τούτου καθόλου δεν ταιριάζει στους συμπολίτες που στενάζουν κάτω από τη βαριά μπότα των Βρυξελλών. Νομίζω πως πιο ταιριαστός είναι ο όρος «ευρωφοβικοί» καθώς έχουμε φανερά να κάνουμε με ανθρώπους που εμπιστεύονται περισσότερο τα συναισθήματα παρά τη λογική (πρακτική που ίσως και να είναι αναπόφευκτη για όσους δεν είναι σε θέση να σκεφτούν λογικά).
Οι υπόλοιποι φυσικά καταλαβαίνουμε πως ο εχθρικός τρόπος με τον οποίο οι ευρωφοβικοί συμπολίτες αντιμετωπίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αντίστοιχος με την εχθρική αντιμετώπιση του κράνους από όχι ιδιαιτέρως ευφυή μοτοσικλετιστή που σε ένα ατύχημα έσπασε το πόδι του: ο ίδιος πιστεύει πως το σπάσιμο του ποδιού είναι απόδειξη πως το κράνος δεν προστατεύει και πολύ, ενώ η πραγματικότητα είναι πως χωρίς το κράνος είναι πολύ πιθανό να μην ήταν μόνο το πόδι του σπασμένο ή ακόμα και να μην έχει σημασία αν το πόδι είναι σπασμένο γιατί στον άλλο κόσμο δεν υπάρχουν σπασμένα πόδια.
Αυτό, προφανώς, δεν σημαίνει πως το κράνος του παραδείγματος είναι άψογο, όπως δεν σημαίνει πως η Ευρωπαϊκή η Ένωση δεν έχει προβλήματα. Μόνο που, όπως η κριτική για το κράνος έχει αξία και είναι χρήσιμη μόνο όταν γίνεται από ανθρώπους που είναι σε θέση να καταλάβουν τις συνέπειες του να μη φορά κανείς καθόλου κράνος, έτσι και η κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αξία και είναι χρήσιμη μόνο όταν γίνεται από συμπολίτες που μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θα περίμενε κανείς τουλάχιστον από Έλληνες, που ο μόνος λόγος που σήμερα δεν τρέφονται με ρίζες και βότσαλα είναι το ότι όταν η χώρα τους χτυπήθηκε από την κρίση ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να είναι πιο προσεκτικοί στις επιθέσεις που εξαπολύουν αλλά αυτό θα σήμαινε επίκληση στη λογική τους. Και όπως όλοι ξέρουμε οι φοβίες είναι φόβοι που δεν έχουν καμία απολύτως λογική. Το ίδιο παράλογη είναι και η ευρωφοβία (μιλάω πάντα για τους ειλικρινείς και όχι για τους συμπολίτες που βγάζουν λεφτά και αποκτούν εξουσία εκμεταλλευόμενοι την ευρωφοβία).
Παράλογη επειδή δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της τι θα συνέβαινε στην οικονομία, το μεταναστευτικό, τις υποδομές, τη δικαιοσύνη και στα πάντα όλα αυτής της χώρας χωρίς την Ένωση. Επειδή δεν καταλαβαίνει πως αυτά που τώρα μπορεί να είναι προβληματικά θα ήταν ολοσχερώς κατεστραμμένα ή εντελώς ανύπαρκτα.
Και εκτός από παράλογη είναι και κάπως εκνευριστική, αν κανείς σκεφτεί πως όλα αυτά για τα οποία μπορεί κανείς να κατηγορήσει την ΕΕ, η ασυνενοησία, η έλλειψη αποφασιστικότητας, η αργοπορία στη λήψη αποφάσεων κ.λπ. είναι αποτέλεσμα της απροθυμίας για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (ή όπως αλλιώς λέγεται η ιδέα να ενωθούν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα ομοσπονδιακό κράτος).
Φυσικά και είναι αργή, δυσκίνητη, με πολλές και αντικρουόμενες απόψεις η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή τι περιμένατε από μια ένωση 27 ανεξάρτητων κρατών; Ταχύτητα, ευκινησία και ομοφωνία με το καλημέρα;
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι προφανώς η Ένωση έχει πολλά και ενοχλητικά ελαττώματα. Αλλά η ύπαρξή της και μόνο είναι, όπως καλά καταλάβαμε την περίοδο της κρίσης, ένα προτέρημα μεγαλύτερο από όλα τα ελαττώματά της μαζί. Και ο μόνος τρόπος αυτά τα ελαττώματα να περιοριστούν είναι η ολοκλήρωση της Ένωσης. Είναι να αφήσουμε κατά μέρος τις φοβίες και να αγκαλιάσουμε τη λογική. Και μπράβο μας.
12°
