Πολιτικη & Οικονομια

Δικαστικοί εκ Θεσσαλονίκης

Μετά από δέκα χρόνια κρίσης, είναι η Πρόεδρος που μας αξίζει

Κώστας Γιαννακίδης
ΤΕΥΧΟΣ 731
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Κώστας Γιαννακίδης γράφει για τη νέα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Αικατερίνη Σακελλαροπούλου.

Το βράδυ που ανακοινώθηκε ότι ο Ανδρέας προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Χρήστο Σαρτζετάκη, έτρωγα, ως φοιτητής, σουβλάκια στον «Κόκκορα», στην Πρίγκηπος Νικολάου στη Θεσσαλονίκη, που σήμερα ονομάζεται Αλεξάνδρου Σβώλου. Δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο κύριος Χρήστος, με εντυπωσίασε μόνο που ο μεγάλος είπε να στείλει τον Καραμανλή στο σπίτι του στην Πολιτεία. Επίσης δεν είχα δει και το «Ζ» ώστε να γνωρίζω το αντίστοιχο, στην πραγματική ζωή, του ρόλου που απέδωσε ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν.

Μετά από κανένα δίωρο κυκλοφόρησε το έκτακτο παράρτημα της «Θεσσαλονίκης» και διάβασα για τον ανακριτή που δεν δίστασε να τα βάλει με το παρακράτος της Δεξιάς, διερευνώντας τη δολοφονία του Χρήστου Λαμπράκη. Μάλιστα. Θεσσαλονικιός και δικαστικός. Το βρήκα υπέροχο. Μετά ήρθε η ψηφοφορία με τα «ομοιόμορφα» και όχι «ομοιόχρωμα» ψηφοδέλτια που προκάλεσε ένα χαριτωμένο μπάχαλο και ανέδειξε την ευρηματικότητα του Μένιου του Κουτσόγιωργα και των άλλων της Αλλαγής. Βέβαια αυτά που θυμόμαστε σήμερα από τη θητεία του Κυρίου (με κεφαλαίο, όπως ήθελε) Χρήστου είναι το «έθνος ανάδελφον», η στράτευση του Λάκη Λαζόπουλου, μία μήνυση στον Χάρυ Κλυνν και η άρνηση απονομής χάριτος στον «Άγγελο» Χρήστο Ρούσο, επειδή, πέρα από φονιάς του ανθρώπου που τον κακοποιούσε, ήταν ομοφυλόφιλος και μάλιστα παθητικός.

Α, θυμόμαστε επίσης και ένα ταξίδι στην Κίνα όπου, κατά την επιστροφή, βγήκαν από το κήτος του αεροσκάφους όλα τα κλιματιστικά του Κωτσόβολου και της Media Markt μαζί, αλλά χωρίς να περάσουν από το τελωνείο – τότε ένα καλό ψυκτικό μηχάνημα κόστιζε κοντά στα 700 χιλιάρικα, κάπου 2.000 ευρώ, συνέφερε να το φέρεις από Κίνα. Μετά ήρθε ο Μητσοτάκης, επανέφερε τον Καραμανλή στην Προεδρία, ο Κύριος Χρήστος αποσύρθηκε στην κατοικία του και έκτοτε έχουν περάσει τριάντα χρόνια, είδε δύο από τους διαδόχους του να αποδημούν εις (τον άλλον) Κύριον και ο ίδιος σήμερα, στα 91 του, ενίοτε παρακολουθεί διά ζώσης εκδηλώσεις του δημοσίου βίου. Ζωή να έχει ο άνθρωπος. 

Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Δικαστικός από τη Θεσσαλονίκη και αυτή. Το βρίσκω υπέροχο. Και επειδή τη γνωρίζω προσωπικά, δύναμαι να καταθέσω ότι είναι και υπέροχος άνθρωπος. Εξ όσων πληροφορούμαι, ούτε η ίδια δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα αυτό που της συμβαίνει. Το βρίσκω λογικό. Τη μία στιγμή σε ξέρει μόνο ένας συγκεκριμένος κύκλος ανθρώπων και την άλλη είσαι σε κάθε οθόνη που υπάρχει στη χώρα ως η επόμενη αρχηγός του κράτους. Αυτό δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς, ειδικά αν έχεις μάθει να ζεις αλλιώς.

Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση από τον Μητσοτάκη εμφανίζονται στην πόρτα σου κάτι «ντουλάπες» από την ασφάλεια υψηλών προσώπων και σε ενημερώνουν ότι από εδώ και στο εξής δεν μπορείς να πας ούτε στο περίπτερο που είναι στα δεξιά, τριάντα μέτρα μόλις βγεις από το σπίτι σου. Το συγκρότημα που μένεις κυκλώνεται από την Αστυνομία, σου λένε διακριτικά ότι ίσως χρειαστεί να φυλάσσονται και οι δικοί σου άνθρωποι και αρχίζεις, δειλά, να καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα δεν είσαι αρχηγός του κράτους, αλλά δέσμιος και υπηρέτης μίας σειράς μηχανισμών και διαδικασιών. Μετά εμφανίζονται κάτι άλλοι τύποι, που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι, για να σου πουν ότι θα σε μπριφάρουν για μία σειρά θεμάτων, σε ρωτάνε αν θέλεις να διαλέξεις στελέχη για το διπλωματικό σου γραφείο, σκέφτεσαι τι θα κάνεις με συνεργάτες για θέματα Τύπου, αναρωτιέσαι αν πρέπει να πάρεις (και από πού) καινούργια ρούχα, τι θα πεις με τον Πούτιν, τον Τραμπ και τον Ερντογάν που θα σε πάρουν τηλέφωνο, ποια η θέση του συντρόφου σου στο πρωτόκολλο και αν θα μπορείς να έχεις γάτα στο Προεδρικό.

Για να το θέσω απλά, σε τέτοιες περιπτώσεις, η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει μπροστά του ένας άνθρωπος που δεν προέρχεται από την πολιτική, είναι να μη σαλτάρει. Να μην εκδηλώσει ούτε κρίση μεγαλομανίας, ούτε σύνδρομο ταπεινότητας. Η Σακελλαροπούλου ίσως να είναι από τους λίγους ανθρώπους για τους οποίους μπορείς να στοιχηματίσεις ότι δεν θα της συμβεί, ούτε θα κάνει κάτι ακραίο. Και αισθάνομαι ότι μετά από δέκα χρόνια κρίσης, είναι η Πρόεδρος που μας αξίζει.