Η πολιτική της Παναγιάς

Την περασμένη Παρασκευή, υπό τον τίτλο «Με ποια ιδιότητα ένας άθεος επιθυμεί να επισκεφθεί το Άγιο Όρος;», ένας αξιωματούχος της ελληνικής κυβέρνησης διέπραξε τη συνήθη απρέπεια του καθ’ ημάς λαϊκισμού. Ο κ. Ιωάννης Αντ. Παναγιωτόπουλος, υπογράφων ως «Λέκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γενικός Γραμματέας Μέσων Ενημέρωσης» αρθρογράφησε στο «Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων ΔΟΓΜΑ». Ένα έμπειρο μάτι θα διέβλεπε τη διπλή στόχευση του διαβήματος.

Από τη μια, με αμετροεπή και ανόητο τρόπο έδειχνε πόσο κακός είναι ο κ. Τσίπρας, ο οποίος «δεν ταυτίζεται με ότι νοηματοδοτεί την πατρίδα μας» (Μπρρρ… Και τι είν’ η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα άσπαρτα ψηλά βουνά;)… Και φυσικά προετοίμαζε το έδαφος για να αντιληφθεί το χριστεπώνυμον πλήθος, πόσο άξιος Έλληνας είναι ο νοικοκυραίος κ. Σαμαράς, που δύο μέρες μετά θα αποδείκνυε και πόσο ευσεβής είναι. Καπάκι στα κυριακάτικα δελτία με Σαμαρά να απαγγέλλει το «Πάτερ ημών», ήρθε και Η δήλωση «Με τη βοήθεια του Θεού στεκόμαστε όρθιοι».

Και όμως, τα πατήματα τα είχε δώσει προ μηνός ο κ. Τσίπρας που πήγε να ανταγωνιστεί την παραδοσιακή πτυχή του εθνικού μας ισλάμ, προξενώντας θυμό και στον ευσεβή κ. Ιωάννη Παναγιωτόπουλο. Αλήθεια χρειάζεται λίγο μέτρο στον πλάστικ επικοινωνισμό, γιατί δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Όχι ότι πρέπει να δίνει λογαριασμό, πού θα πάει και πού όχι, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε διάφορους επικοινωνιακά επιτήδειους θρησκόληπτους αξιωματούχους.

Αλλά γιατί υπάρχει και η κοινωνία που θα προτιμούσε να δει μια άλλη αντιπολίτευση. Που θα απαιτούσε αποθρησκευτικοποίηση της δημόσιας σφαίρας, από κάθε εθνικό ισλάμ, από κάθε δόγμα, από κάθε ροπή στον σκοταδισμό, από κάθε φρενάρισμα στη λογική του κοινού νου. Είτε αυτό το δόγμα είναι θεοκρατικό, είτε ιδεολογικό. Άλλως ειπείν, μια προοδευτική ηγεσία δεν παίζει με τους όρους του σκοταδισμού, αλλά απορρίπτει επιχειρηματολογημένα κάθε (με την ευρεία έννοια) Πολιτική της Παναγιάς. Δηλαδή, κάθε ανορθολογική (είτε «δεξιά» είτε «αριστερή») πολιτική, που κάνει το παιδί να λειτουργεί με το κάτω κεφάλι αντί για το πάνω.

Δεν θα κάνουμε εδώ αξιολόγηση του ποιο θρησκευτικό δόγμα είναι καλύτερο από το άλλο, το χριστιανικό ή το μαρξιστικολενινιστικό. Θα πούμε μόνο ότι βλάπτουν και τα δύο τη Συρία το ίδιο. Η ανοιχτή πολιτική ζωή πρέπει να διαβάζεται με ανοιχτούς όρους. Οι εξ αποκαλύψεως δοξασίες είναι σεβαστές για τον καθένα, αλλά δεν πρέπει να επιβάλλονται στη δημόσια σφαίρα, γιατί προκαλούν μεγάλες ανακατωσούρες.

Με τα Πατερημά και τις Παναγιές δεν σώζονται οι λαοί. Μπορεί να σώζεται η ανθρωπότητα μετά θάνατον, για κάθε πρόσωπο ξεχωριστά και εντός του, αλλά οι λαοί όχι. Γιατί τότε πάμε σε άλλα θεωρήματα, περί περιούσιων λαών και λοιπές πιπεριές, που μπορεί να ταιριάζουν στο καθ’ ημάς ισλάμ, αλλά κάποτε πρέπει να τελειώνουν… Μην ξεχνάμε ότι έχουμε και τη μύγα μιας θλιβερής παρεξήγησης, που έχουνε και άλλοι πυροβολημένοι, όπως αυτοί του πεφιλημένου από το Θεό λαού Ισραήλ. Εμείς την έχουμε ως εποποιία του Ακάθιστου Ύμνου, μεγάλη η χάρη της, που θα έρθει μετά το τριώδιο. Γιατί πιστεύαμε ότι η Παναγιά έχει εμάς για καλούς και τους άλλους για κακούς. Και έκανε -εξ ορισμού- ό, τι μπορούσε, για να σώσει εμάς τους καλούς από τους άλλους τους κακούς.

Βρε κουτά γατάκια, αν είστε χριστιανά ορθόδοξα, ο καλός Θεούλης δεν είναι εξ αποκαλύψεως αιώνιος και οικουμενικός για όλους τους ανθρώπους και για πάντα; Πώς τον θέλετε, βλάσφημα γατάκια, να πάρει θέση υπέρ ορισμένων «καλών» κατά ορισμένων άλλων «κακών», περιστασιακά, κατά το δοκούν της ιδιαίτερης δικής σας Μικρο-Ιστορίας; Γίνονται αυτά στον κόσμο του χριστιανικού δόγματος; Δεν γίνονται, αλλά η μικροπολιτική σκοπιμότητα των ποικίλων επιτήδειων είναι σαν τον καλό τον μύλο, που όλα τα αλέθει… Επιεικώς παραβαίνετε την δεκάτη εντολή, που ξεχνάτε τι λέει, τέτοια χριστιανά γατάκια που είστε… Ου λήψεσθε το όνομα Κυρίου του Θεού σας επί ματαίω, λοιπόν, λαμπεροί πολιτευτάκηδες. Εάν φυσικά είστε αληθινοί χριστιανοί και όχι Χριστοδουλόδουλοι. Τόσο εσείς, όσο και το εθνικό ισλάμ, που άνευ αιδούς επηρεάζετε, ευγενείς αδελφές ψυχές.

Το ίδιο ισχύει και εν ζωή, για το άλλο θρήσκευμα του καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ. Μπορεί να πιστεύω εγώ ότι θα έρθει μια μέρα επί γης, που θα τρώμε όλοι πιλάφι και μέλι. Και ότι ο άνθρωπος, με κάποια εξτρα-τερρέστρ μαγική τρίπλα, θα χάσει την φυσική αντιφατικότητα (που του έχει αναπόδραστα εμβάλει η αιώνια αντιφατική μαμά φύση, αφού είναι εσωτερικό της γέννημα και γνήσιο υποσύνολό της). Και θα είναι ευτυχής για πάντα και χαμογελαστός και θα θέλει μόνο το καλό του συνανθρώπου του και ποτέ δεν θα ξυπνήσει από αυτό το ωραίο όνειρο. Αυτό είναι μια εσωτερική δοξασία, για τον καθένα που θέλει να υποβληθεί σε αυτήν και μπράβο του. Δεν θα γίνει ποτέ δυνατόν, όμως, μια τέτοια δοξασία να επιβληθεί με το ζόρι από κάποιους σε όλους τους άλλους, είτε είναι ζιζεκίστας, είτε μπρεζνιεφίστας, είτε σταλινίστας. Είτε ακόμα είναι παραζαλισμένοι αναρχίστας, που έχουν φάει εσωτερική σταλινική τρικλοποδιά, χωρίς να το πάρουν χαμπάρι.

Όλες αυτές οι ζημιές που μπορεί ο άνθρωπος να πάθει, ξεκινούν από την (πάντα με την ευρεία έννοια) Πολιτική της Παναγιάς. Εκείνη την πολιτική, ξαναλέμε, που την επεξεργάζεσαι όχι με το πάνω, αλλά με το κάτω κεφάλι. Όλες οι Πολιτικές της Παναγιάς είναι δεξιές. Είτε λένε «όξω οι αντίχριστοι από το Άγιον Όρος», όπως ο Γ.Γ. ΜΜΕ κ. Παναγιωτόπουλος. Είτε λένε «στου λαού την καρδιά δεν χωράει η Δεξιά», που έλεγε ο Αείμνηστος Μακαριστός Αντρέας, είτε ακόμα οι διαχρονικοί επίγονοί του, οι λέγε με σήμερα «Ή εμείς ή αυτοί!». Είτε φυσικά και οι αντικρατικοί μπάτσοι, που ορκίζονται με μάτι γουρλωμένο στη δικιά τους Παναγιά την Μισεροεχθρεύτρια…

Για να το κάνουμε λιανό και επί του πρακτέου, πάρτε καλή ώρα για παράδειγμα χτες βράδυ, που τα τηλεδικεία έψαχναν να βρούνε γιατί αντέχει η Χρυσή Αυγή. Και έθεταν το ερώτημα, γιατί υπάρχει στον πυρήνα της εθνικής ανάλυσης κάποιου τσιφτετέλληνα η στραβομάρα, που λέει, εντάξει, τα παιδιά είναι και λίγο ναζί, αλλά είναι και οι μόνοι πατριώτες…

Ε, το λοιπόν, ο Λαϊκισμός μας (και όσοι τον ανασκαλεύουν από καιρό) το ξέρει το γιατί, που ασφαλώς δεν μπορούν να το αγγίξουν τα τηλεδικεία. Όταν ο Κωστάκης ανγκαζέ με τον Μακαριστό μέτραγαν τρία εκατομμύρια υπογεγραμμένους, παρανοϊκά καθοδηγούμενους, εξαπατημένους τσιφτετέλληνες, τι συνέβαινε; Σκοπίμως τους απέκρυπταν ότι το αίτημα της εμφάνισης του θρησκεύματος στις ταυτότητες ήταν απαράδεκτο στη λογική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οποτεδήποτε ετίθετο ζήτημα, θα κατέπιπτε πάραυτα. Και όμως, προκειμένου να αλώσουν το Μέγαρο Μαξίμου, φούσκωναν τον ασκό του Αιόλου.

Τα έχουμε ξαναπεί, άλλωστε. Αυτός ο ασκός δεν έγινε τούμπανο μονομιάς, αλλά σταδιακά. Πρόκανε αρχικά η ανώδυνη ενσωμάτωση του Χουντισμού στον ριζοσπαστισμό του «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και «Βυθίσατε το Χόρα». Μετά αυριανιστήκαμε και μετά μακεδονιστήκαμε μέχρι πνιγμονής. Και αργότερα ήρθε ο Χριστοδουλισμός, που έφερε τον Κεντερισμό των νικηφόρων ελληνικών γονιδίων, και δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ αυτέ αυτέ, και κάτω τα σχέδια Ανάν και πολλά αβγά Τουρκίας.

Το ίδιο σκοταδιστικό ακροδεξιό φαινόμενο ήρθε και μας ξαναχάιδεψε κατά τα δεκεμβριανά του 2008. Ήταν τότε που ο επίδοξος χαλίφης της σήμερον, ως Νέρων μπροστά στην καιγόμενη Αθήνα, μας έλεγε με θαυμασμό τα λόγια του Μάο «Μεγάλη αναστάτωση, θαυμάσια κατάσταση!». Το 2011, ως άφρων Πανδώρα, πάλι ο κ. Τσίπρας, αυτή τη φορά για τα καλά, ξανάνοιξε το κουτί με τα σκουλήκια, ταυτίζοντας (δολίως και αθλίως) την οργή με τον βάρβαρο φασιστοτραμπουκισμό. Σε κάθε δολοφονική επίθεση, όπως κατά Κωστή Χατζηδάκη, έλεγε «Δεν θα λογοκρίνουμε την οργή του λαού!»…

Έτσι βγήκαν νομιμοποιημένοι οι σκελετοί από τις ντουλάπες και στέργιωσε για καλά το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο. Και ο αγώνας συνεχιζόταν: τους έλεγες «καταδικάστε τη βία» και σου έλεγαν «βία είναι τα μνημόνια». Αυτή ήταν η άλλη πλευρά του ακροδεξιού φαινομένου, που νόμιζε ότι ο ριζοσπαστισμός είναι εξ ορισμού προοδευτικός… Εμ, δεν είναι. Και με ελάχιστη ιστορική γνώση κάποιος ξέρει να φυλαχτεί από επικίνδυνα τοξικά ακροδεξιά φαινόμενα. Και η άφρων Πανδώρα δεν ήξερε, δεν ρώταγε, έτσι εμβρυούλκησε τους ναζί και τώρα ενοχοποιεί τους Χρυσανθίστας, βγάζοντας την ουρά της απόξω. Ντροπή. Όλοι μαζί οι κάθε είδους Παναγίστας έβλαψαν τη Συρία το ίδιο και ας μην κρύβονται.

Πώς να τους ψέξεις όμως, όταν χαρά γεμάτοι βγαίνουν και επικαλούνται διεθνείς Πολιτικές της Παναγιάς; Αφού τα πιστεύει και τα είπε ο κ. Τσίπρας στην Süddeutsche Zeitung: «Η Ελλάδα ήταν πειραματόζωο - Ήθελαν να δουν πόσα αντέχει ένας λαός». Ο αφελής σκοταδισμός είναι εδώ ενωμένος δυνατός. Οι περισσότεροι Έλληνες, διάφορων ειδών λάτρεις της Πολιτικής της Παναγιάς, πιστεύουν ότι κάποια συνωμοσία εξυφαίνεται κάπου στον πλανήτη και καλούν τους πιστούς σε εγρήγορση και επιφυλακή. Και με το όπλο παρά πόδα, γιατί ΙΜΑΣΤΑΙ ΣΑΙ ΠΩΛΑΙΜΩ!!!

Εδώ τι μπορεί να κάνει κανείς πέρα από το να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να παραδοθεί; Και όμως υπάρχει και μια αντιστεκόμενη ελάχιστη μειονότητα που δεν εμπίπτει στην εμβέλεια του εθνικού μας ισλάμ και λέει να μείνει όρθια έξω από την επιρροή του και να το παλέψει. Σε αυτήν διακρίνονται διάφοροι που απορρίπτουν την Πολιτική της Παναγιάς. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τέτοιοι χαρακτήρες είναι πέντε έξη και οι απόψεις τους εφτά οχτώ. Δύσκολα μονιάζουν, γιατί όλα τους ξινίζουν. Κανείς δεν τους έχει εξηγήσει «Μάγκεsh, συνεννοηθείτε, γιατί χωρίς αποισλαμοποίηση, ο τόπος δεν πάει γρι». Και αφήνουν την πρωτοβουλία πάντα στους θεράποντες της Πολιτικής της Παναγιάς. Όλα δείχνουν ότι και τώρα έτσι θα πάμε και νέα ήττα, ως τόπος, θα φάμε.

---

Υ.Γ.

Γιωργάκη πεσόντος πας ανήρ ξυλεύεται. Εν τάξει, είπαμε ότι ο πρώην ήταν λίγο ανεπαρκής εξ αφελείας, αλλά δόλιος δεν ήταν. Αφήστε τώρα, που θα τον φάτε λόγω Άλεξ Ρόντος. Πόσες φορές θα πούμε ότι η διαφθορά δεν αφήνει κανέναν ήσυχο, άντε το πολύ τον Ιησού Χριστό; Όλοι οι λοιποί κοινοί θνητοί προσβάλλονται από τη θεά διαφθορά. Γι αυτό, επινοήθηκε η δημοκρατία και οι ελεγκτικές διαδικασίες που εμπεριέχει.

Άλλως ειπείν, μην εγκαλείτε τον Γιωργάκη, αλλά τον Θεσμό των Μυστικών Κονδυλίων, που πρωτάνθησε και εκτινάχθηκε στη στρατόσφαιρα επί ΥΠΕΞ Αντωνίου Σαμαρά. Και έκτοτε περιέργως η δημοσιογραφία μας όλο λαβές κάνει στα μυστικά κονδύλια, αλλά της γλιστράνε και της ξεφεύγουνε τα άτιμα. Εμ, μυστικά είναι, σιγά μην της κάτσουνε. Από κει και πέρα, τα Μυστικά Κονδύλια, ένας ακόμα μικρός γόρδιος δεσμός είναι (από τους χιλιάδες του πελατειακού λαϊκισμού, που ταλανίζουν το έθνος). Και περιμένει κι αυτός τον Μεγαλέξανδρό του.