Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος εξηγεί γιατί ο Μητσοτάκης ήταν ο μοναδικός βουλευτής της ΝΔ που δεν ψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ως απλός βουλευτής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε το προφίλ ενός επιμελή κοινοβουλευτικού, που γνωρίζει τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται. Η παρουσία του ήταν χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, καθώς απέφευγε τους υψηλούς τόνους, για αυτό και δεν ήταν ένα φορτισμένο πολιτικά πρόσωπο. Με μπασκετικούς όρους, θα λέγαμε πως ήταν ένας καλός ρολίστας. Ένα γεγονός, ωστόσο, μπορεί να αλλάξει τη μοίρα ενός παίχτη ή και ενός πολιτικού.
Στην περίπτωση του κ. Μητσοτάκη, το γεγονός αυτό δεν ήταν άλλο από την επιλογή που έκανε στις 18 Φεβρουαρίου 2015 να μην ψηφίσει –ο μοναδικός βουλευτής της ΝΔ– τον Προκόπη Παυλόπουλο. Η κίνηση αυτή του έδωσε πάρα πολλούς πόντους, καθώς συνέβαλε καταλυτικά στο να χτίσει ηγετικό και συνάμα μεταρρυθμιστικό προφίλ και να του ανοίξει τις πόρτες σε ακροατήρια και πρόσωπα που τον έβλεπαν με καχυποψία.
Επέλεξε να καταψηφίσει ένα από τα πιο εμβληματικά πρόσωπα της, κατά Γιάννη Βούλγαρη, μοιραίας πενταετίας του Κώστα Καραμανλή. Επικαλούμενος τα υπουργικά πεπραγμένα του, ανέπτυξε το (βαθιά) πολιτικό σκεπτικό με το οποίο δεν θα υπερψήφιζε τον κ. Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μέσω της μη ψήφισης, ο κ. Μητσοτάκης εμμέσως αποκήρυξε τη διακυβέρνηση Καραμανλή, με την καταστροφική πολιτική στην οικονομία και στη λειτουργία του δημοσίου τομέα, που κατ’ ουσίαν οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.
Ήταν μια κίνηση ματ από την πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη, πάνω στην οποία έχτισε ουσιαστικά λίγους μήνες μετά την καμπάνια του για να κατακτήσει την ηγεσία της ΝΔ. Η εκλογή του ήρθε να «κουμπώσει» με την ανάγκη που υπήρχε τότε σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας για να εκφραστεί το «αντισύριζα» μέτωπο και να τελειώσουν οι υπόγειες συνεννοήσεις ενός τμήματος της ΝΔ με την Κουμουνδούρου. Καρπός, άλλωστε, του «έρωτα» αυτού ήταν και η επιλογή που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας το 2015 για τον ένοικο της Ηρώδου του Αττικού.
Από το 2016, όταν και ανέλαβε την προεδρία της ΝΔ, ως και τον Ιούλιο του 2019 που κέρδισε την αυτοδυναμία και έγινε πρωθυπουργός, ο κ. Μητσοτάκης χάραξε μια στρατηγική, από την οποία ελάχιστα παρέκλινε. Ποια ήταν αυτή; Να αποτελέσει τον αυθεντικό εκφραστή του αντισύριζα ρεύματος που συνεχώς διευρυνόταν. Η απόφαση αυτή συνδυάστηκε με γενναία ανοίγματα σε πρόσωπα από το κέντρο και την κεντροαριστερά, που σταδιακά έβλεπαν τον Μητσοτάκη ως το πρόσωπο εκείνο που θα απαλλάξει τη χώρα από τον Τσίπρα. Πρόσωπα που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα συστρατευόντουσαν με τη ΝΔ, έστω και αν πολλοί από αυτούς λένε ακόμα και σήμερα «είμαστε με τον Κυριάκο και όχι με την ΝΔ». Πολλά από αυτά, άλλωστε, μετέχουν στην κυβέρνηση, στον κρατικό μηχανισμό ή στηρίζουν με το δημόσιο λόγο τους τον πρωθυπουργό. Κατάφερε, έτσι, μέσω όλων αυτών των ανοιγμάτων, αλλά και, για να λέμε τον πόνο μας, των μεγάλων αστοχιών στην ευρύτερη κεντροαριστερά, να κυριαρχήσει στα πιο δυναμικά κοινά της ελληνικής κοινωνίας, στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους, στους κεντρώους πολίτες, αλλά και σε πολλούς που είχαν αναφορές στην ανανεωτική αριστερά και όχι μόνο.
Στον αντίποδα της στρατηγικής αυτής, ο κ. Τσίπρας είχε στήσει στέρεες γέφυρες με στελέχη της δεξιάς που είχαν αναφορές στον Κώστα Καραμανλή και τη διακυβέρνησή του. Όπως προαναφέραμε, κάπως έτσι επιλέχθηκε για Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο κ. Παυλόπουλος, τον οποίο ως και σήμερα σθεναρά υποστηρίζει ο κ. Τσίπρας. Και είναι πολύ λογικό από την πλευρά του, καθώς ο κ. Παυλόπουλος είναι πλέον εμβληματικό πρόσωπο όχι μόνο της περιόδου Καραμανλή, αλλά και της εποχής Τσίπρα. Στο πρόσωπό του, όπως και σε αυτά του Καμμένου, του Μίμη -κατά κόσμον Ρασπουτίν- και πολλών άλλων, αποτυπώνεται η Ελλάδα που η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών θέλει να αφήσει πίσω. Που η πλειονότητα των πολιτών θέλει να ξεχάσει και να βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, καθώς παραπέμπουν στην πιο ανερμάτιστη περίοδο της μεταπολίτευσης, όπου οικοδομήθηκαν οι πιο ανίερες συμμαχίες και οι οποίες έφτασαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Ως εκ τούτου, μόνο αν ήθελε να αυτοκτονήσει πολιτικά ο κ. Μητσοτάκης θα πρότεινε την ανανέωση της θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου.
