Πολιτικη & Οικονομια

Στην πλάτη του Ινδαρέ

Σε ένα καθεστώς φιλελεύθερης δημοκρατίας, όταν ασκείς ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά σου δεν έχεις την παραμικρή υποχρέωση να δικαιολογηθείς

Παντελής Καψής
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Στο πλαίσιο μιας τάσης να δικαιολογηθεί κάθε ενέργεια της αστυνομίας, στο όνομα της μάχης για την επιβολή του νόμου, θεωρούνται παράπλευρες απώλειες περιστατικά όπως του Ινδαρέ

Αν σας χτυπήσει την πόρτα η αστυνομία και σας ζητήσει να περάσει μέσα από το σπίτι σας για να συλλάβει έναν εγκληματία θα της το επιτρέψετε ή θα ζητήσετε χαρτί εισαγγελέα; Προσέξτε πώς θα απαντήσετε γιατί κατά τα φαινόμενα η στάση σας μπορεί να σας κατατάξει στους εχθρούς του πολιτεύματος. Αυτό τουλάχιστον υποστήριξαν διακεκριμένοι εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας, της Αστικής Δημοκρατίας και του Δυτικού Πολιτισμού εν γένει. Πρωτοστάτησε ο Άδωνις Γεωργιάδης ο οποίος ως νέος Κλουζώ έθεσε το ερώτημα: αν ήταν αθώος ο Ινδαρές δεν θα επέτρεπε να περάσει η αστυνομία; Ακολούθησαν ωστόσο και σοβαροί αρθρογράφοι όπως ο Τάκης Θεοδωρόπουλος ο οποίος έβαλε μάλιστα το θέμα στις σωστές ιδεολογικές του διαστάσεις. Η στάση του Ινδαρέ είναι προϊόν της «θολοκουλτούρας» της μεταπολίτευσης εξ αιτίας της οποίας αντιμετωπίζουμε, αντιμετωπίζουν οι «κουλτουριάρηδες» δηλαδή, την αστυνομία ως εχθρό.

Νομικός δεν είμαι, υποθέτω ωστόσο ότι χαρτί εισαγγελέα δεν υπήρχε επειδή κανείς εισαγγελέας δεν θα διανοείτο να διατάξει την παραβίαση του οικογενειακού ασύλου προκειμένου να κάνει μια οικογένεια ακούσιο συνεργό της αστυνομίας και να την εκθέσει στους κινδύνους μιας τέτοιας επιχείρησης. Βρείτε άλλο τρόπο να κάνετε τη δουλειά σας, φαντάζομαι ότι θα τους έλεγε. Για να δούμε το ίδιο ζήτημα από την πλευρά της οικογένειας, πολλοί ασφαλώς θα δίσταζαν να συνεργαστούν φοβούμενοι ότι κάτι τέτοιο θα τους εξέθετε σε ενδεχόμενα αντίποινα από τους αναρχικούς καταληψίες και τους «αλληλέγγυους». Με άλλα λόγια, ο συλλογισμός των αυτόκλητων Κλουζώ πάσχει λογικά.

Υπάρχει ωστόσο και η ιδεολογική διάσταση η οποία ενδεχομένως είναι πιο σοβαρή. Σε ένα καθεστώς φιλελεύθερης δημοκρατίας, αυτή την οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύουν οι Κλουζώ, υποτίθεται ότι όταν ασκείς ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά σου δεν έχεις την παραμικρή υποχρέωση να δικαιολογηθείς. Αντιθέτως μπορεί να υποστηριχθεί ότι ακόμα και αν συμφωνείς μέσα σου με την επιχείρηση της αστυνομίας, όπως πολλοί εξ ημών, το να επιμείνεις σε μια θεσμικά σωστή διαδικασία είναι υποχρέωσή σου ως πολίτη. Αν μη τι άλλο προκειμένου να μη δημιουργηθεί προηγούμενο, που θα ενθάρρυνε την αστυνομική αυθαιρεσία.

Εκεί όμως που τα πράγματα ξεφεύγουν τελείως είναι να θεωρηθεί ότι η στάση σου σε καθιστά αυτομάτως ύποπτο, είτε συμμετοχής στην κατάληψη, όπως υποστήριξε ο κ. Γεωργιάδης, είτε συμπαθούντα των καταληψιών, όπως έγραψε ο κ. Θεοδωρόπουλος. Ο σταλινισμός σε ντεμέκ φιλελεύθερη εκδοχή. Όποιος δεν είναι ανοιχτά, με πράξεις και δηλωμένα μαζί μας, είναι εξ ορισμού ύποπτος. Σταλινισμός οποίος βέβαια δικαιολογεί την αστυνομική επιχείρηση και τις συλλήψεις, ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε τα πραγματικά περιστατικά, ακόμα και αν δεχθούμε «τον ισχυρισμό του σκηνοθέτη», όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Θεοδωρόπουλος.

Ο Δημήτρης Ινδαρές κατηγορήθηκε όμως και για κάτι ακόμα. Για το ότι ευρισκόμενος υπό το κράτος ακραίας έντασης, με χειροπέδες στην ταράτσα του σπιτιού του, μίλησε για έναν «διαρκή εμφύλιο». Θεωρήθηκε και αυτό δηλωτικό της αντίληψής του, οι αριστεροί δεν ήταν αυτοί που ξαναθυμούνται τα δεκεμβριανά και μιλούν για τρίτο γύρο; Να όμως που ο όρος «ψυχρός εμφύλιος» δεν προήλθε από την αριστερά, αλλά από ακραιφνώς αντι-ΣΥΡΙΖΑ αναλυτές, ούτε ήταν αριστερός σχολιαστής αυτός που χαρακτήρισε την Αθήνα «Καμπούλ».

Πρόκειται ενδεχομένως για φραστικές υπερβολές στα πλαίσια μιας πολεμικής αρθρογραφίας. Η οποία ωστόσο εκφράζει μια τάση να δικαιολογηθεί κάθε ενέργεια της κυβέρνησης και της αστυνομίας, στο όνομα ακριβώς αυτής της υποτίθεται υπέρτερης μάχης για την καταπολέμηση των αναρχο-καταληψιών και την επιβολή του νόμου. Μιας αντίληψης που αντιμετωπίζει περίπου ως παράπλευρες απώλειες περιστατικά όπως του Ινδαρέ ή της κοπέλας που τα ΜΑΤ την κλωτσούσαν καθώς ήταν πεσμένη στον δρόμο. Καλύτερο δώρο στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσαν να βρουν. Για να μη μιλήσουμε για την ηθική ή τον νόμο.