Πολιτικη & Οικονομια

Οι αστυνομομάχοι, οι αστυνομολάτρες και ο φερετζές της ΕΛΑΣ

Η τρίτη μεγαλύτερη αστυνομία της Ευρώπης, φορώντας τον φερετζέ των επεμβάσεων, εξακολουθεί να μην κάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς της

Μάνος Βουλαρίνος
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις πολυδιαφημισμένες «αστυνομικές επιχειρήσεις» και γράφει για το παιχνίδι «Αστυνομομάχοι εναντίον αστυνομολατρών».

Λίγα πράγματα πρέπει να είναι τόσο βολικά και για τόσο πολλούς όσο οι αστυνομικές επιχειρήσεις για την εκκένωση των καταλήψεων. Και υπό αυτήν την έννοια πρέπει κανείς να βγάλει το καπέλο στον σύντροφο (μια φορά ΠΑΣΟΚ για πάντα ΠΑΣΟΚ) Χρυσοχοΐδη ο οποίος μπορεί να μην έχει καταφέρει απολύτως τίποτα σε επίπεδο καθημερινότητας, αλλά με τις επιχειρήσεις στις καταλήψεις έχει καταφέρει να τους έχει (σχεδόν) όλους ευχαριστημένους:

Οι κατά φαντασίαν (ή κατ’ επάγγελμα) αντιστασιακοί κάνουν παθιασμένες αναρτήσεις για τη χούντα η οποία τους έχει ταράξει στην καταπίεση, αλλά αυτούς τα Γκουαντάναμο και οι Βαγδάτες (ναι, η εφηβική φαντασία καλπάζει ακόμα κι όταν την έχουν μεσήλικες) δεν τους λυγάνε.

Οι κατά φαντασίαν (ή κατ’ επάγγελμα) εραστές της νομιμότητας πουλάνε το παραμύθι της κανονικότητας την ώρα που μετατρέπουν την επιβολή του νόμου σε τηλεοπτικό σόου με σκοπό να πεισθούν οι θεατές ότι «η αστυνομία επιτέλους κάνει τη δουλειά της».

Η τρίτη μεγαλύτερη (σε αναλογία κατοίκων/αστυνομικών) αστυνομία της Ευρώπης, φορώντας τον φερετζέ των επεμβάσεων, εξακολουθεί να μην κάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς της και να σφυρίζει με ξεχωριστή αδιαφορία στην αντικοινωνική και συχνά εγκληματική παραβατικότητα της καθημερινότητας.

Έτσι, την ώρα που οι αστυνομομάχοι και οι αστυνομολάτρες βρίσκουν νόημα στη βαρετή ζωή τους και δίνουν με ηρωισμό τις μάχες τους σε πάνελ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα χιλιάδες πεζοδρόμια της Αθήνας (και πιθανότατα όλων των πόλεων) συνεχίζουν να τελούν υπό κατάληψη με την οποία κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί. Την ώρα που στα δελτία παίζονται εναλλάξ τα σίριαλ «Νόμος και Τάξη» και «Αδούλωτοι Επαναστάτες», το χρώμα του φωτεινού σηματοδότη εξακολουθεί να είναι αδιάφορο, το τρικάβαλο με παιδί δεδομένο, το κράνος στις χαμηλού κυβισμού μηχανές προαιρετικό και η παραβίαση του ορίου ταχύτητας υποχρεωτική. Κι αυτά για να περιοριστώ στις οδικές παραβάσεις που όχι μόνο «δημιουργούν κινδύνους για τη δημόσια ασφάλεια», αλλά σκοτώνουν. Καθημερινά.  

Αλλά ακόμα και στη «μάχη» με τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο τα πράγματα δεν φαίνονται να πηγαίνουν και πολύ καλά. Μόλις λίγες μέρες πριν, 30 (σύμφωνα με την αστυνομία) συμπολίτες πήγαν μια βόλτα μέχρι το Κολωνάκι, δίπλα στην Αμερικάνικη πρεσβεία, έκαψαν 7 αυτοκίνητα και έφυγαν όσο ανενόχλητοι πήγαν. Όλα αυτά τα άνετα τα έκαναν σε μια περιοχή που υποτίθεται πως είναι μια από τις πιο καλά φυλασσόμενες της Αθήνας. Ίσως επειδή η φροντίδα της ΕΛΑΣ περιορίστηκε στις (τηλεοπτικά πιο ενδιαφέρουσες) ημέρες της 17ης Νοεμβρίου και της 6ης Δεκεμβρίου στος οποίες οι μολότοφ, όσο να ‘ναι, καίνε πιο πολύ από ότι τις υπόλοιπες 363 μέρες του χρόνου.  

Όσο για τις επιχειρήσεις στους δρόμους γύρω από την ΑΣΟΕΕ (που τώρα ονομάζεται ΟΠΑ πιθανότατα για τα τιμηθεί το αλέγκρο της φυλής των Ελλήνων), όσοι μένουν στην περιοχή ξέρουν καλά πως οι πρεζέμποροι και οι πελάτες τους «εκδιώχθηκαν» μόνο για δυο τρεις μέρες. Όσο το θέμα ήταν στην επικαιρότητα και τα δελτία. Με το που έφυγαν οι κάμερες, πρεζέμποροι και πελάτες επέστρεψαν. Στο κάτω-κάτω δεν είχαν πάει και πολύ μακριά. Οι πολυδιαφημισμένες «αστυνομικές επιχειρήσεις» τους είχαν απλώς μεταφέρει 2-3 στενά πιο πέρα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ ώρα να γράφω για όλα τα (μικρά ή μεγάλα) εγκλήματα της καθημερινότητας για τα οποία η αστυνομία αδιαφορεί πλήρως παρότι επηρεάζουν (όταν δεν στοιχίζουν) πολύ περισσότερες ζωές από ό,τι οι καταλήψεις. Όμως το κυνήγι αυτών των εγκλημάτων και αυτής της παραβατικότητας θα σήμαινε μια αστυνομία που κάνει τη δουλειά της 24ώρες το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο. Θα σήμαινε μια αστυνομία στην οποία και οι 50.000 υπάλληλοι της εργάζονται κανονικά. Και δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί που να θέλουν αστυνομία που να κάνει τη δουλειά της και να ιεραρχεί τις προτεραιότητές της ανάλογα με τον πραγματικό αντίκτυπο που έχει το κάθε έγκλημα στην κοινωνία. Μια τέτοια αστυνομία δεν θα ικανοποιούσε ούτε την ανάγκη για αντίσταση εκ του ασφαλούς, ούτε την ανάγκη για νόμο και τάξη κατ’ επιλογήν. Δεν θα ήταν μια αστυνομία βολική.

Επειδή το πρόβλημα κατανόησης κειμένου είναι μεγάλο (όπως έχει δείξει και ο διαγωνισμός της PISA) να διευκρινήσω πως δεν λέω ότι η αστυνομία πρέπει να αφήσει τους καταληψίες στην ησυχία τους. Λέω πως οι επιχειρήσεις στις καταλήψεις είναι ένα πολύ μικρό, τόσο δα, μέρος της δουλειάς που πρέπει να κάνει η αστυνομία. Βλέπω πως η αστυνομία εξακολουθεί να μην έχει καμία πρόθεση να κάνει το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της δουλειάς της και διαπιστώνω πως ελάχιστοι ενοχλούνται από αυτό. Σε αντίθεση με τους πολλούς που βολεύονται με το να παίζουν το παιχνίδι «Αστυνομομάχοι εναντίον αστυνομολατρών». Και μπράβο τους.

Υ.Γ. Με αφορμή τα περιστατικά (όποια κι αν ειναι αυτά) στο Κουκάκι, άκουσα υπουργό της κυβέρνησης να ισχυρίζεται ότι η ευαισθησία που έχει να κάνει με την τήρηση των τύπων και της νομιμότητας από τη μεριά της αστυνομίας, είναι αποτέλεσμα της «ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς». Νομίζω πως κάποιος πρέπει να τον ενημερώσει ότι το δικαίωμα να μπορείς (υπό προϋποθέσεις) να λες «όχι» στην αστυνομία, είναι κατάκτηση της αστικής δημοκρατίας και ότι όπου πήρε την εξουσία η κομμουνιστογενής αριστερά, αυτό είναι το δικαίωμα που καταργήθηκε πρώτο. Κι ας του εξηγήσει, αν έχει υπομονή, ότι αυτή η κομμουνιστογενής αριστερά αποκτά ιδεολογική ηγεμονία μόνο όταν τέτοιου είδους ανοησίες της παραχωρούν ιδέες και αντιλήψεις απέναντι στις οποίες είναι, στην πραγματικότητα, εχθρική.