Πολιτικη & Οικονομια

Μετρό. Μόνιμες θέσεις, μόνιμη ασυδοσία.

Μερικοί προνομιούχοι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα μπορούν να διαλύσουν μια πρωτεύουσα διεκδικώντας το δικαίωμα να «εργάζονται»

Μάνος Βουλαρίνος
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τη στάση των συνδικαλιστών στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Δεν ξέρω αν οι υπάλληλοι (το «εργαζόμενοι» με το οποίο συχνά αποκαλούνται μου φαίνεται καταχρηστικό) του μετρό οι οποίοι εμπόδισαν τη λειτουργία του χτες το πρωί και βασάνισαν εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους του λεκανοπεδίου ήταν 18 ή 108. Προφανώς και έχει σημασία αν μια τόσο μικρή μερίδα υπαλλήλων μπορεί να δημιουργήσει χάος στο λεκανοπέδιο, αλλά πιο σημαντικό μου φαίνεται το ότι υπάρχει νομικό πλαίσιο το οποίο τους δίνει τη δυνατότητα να το κάνουν. 

Πιο σημαντικό και πολύ πιο εξοργιστικό μου φαίνεται το ότι μερικοί προνομιούχοι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα μπορούν να διαλύσουν μια πρωτεύουσα διεκδικώντας το δικαίωμα να «εργάζονται» στις θέσεις που τους ευχαριστούν, ανεξαρτήτως των αναγκών του μέσου και των εκατομμυρίων που το χρησιμοποιούν, χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Πιο σημαντικό και πιο εξοργιστικό από το ότι ξαναβασάνισαν μια ολόκληρη πόλη μου φαίνεται το ότι έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Και το ότι παρά την γενική κατακραυγή το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει η κυβέρνηση είναι κάτι για προσωπικό ασφαλείας. 

Φυσικά η στάση της κυβέρνησης δεν είναι και τόσο περίεργη. Οι συνδικαλιστές των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς δεν μετατράπηκαν σε νταβατζήδες από μόνοι τους. Η μετατροπή αυτή είναι προϊόν της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων και είχε την ευλογία όλων των κομμάτων. Γι’ αυτό και ο «θυμός» της κυβέρνησης μοιάζει υποκριτικός. Όσο υποκριτικός είναι και ο «προβληματισμός» για τα εξωφρενικά προνόμια που απολαμβάνουν οι υπάλληλοι της ΣΤΑΣΥ. Γιατί, κανονικά, τη λίστα των εξωφρενικών προνομίων θα έπρεπε να συνοδεύει η λίστα των υπουργών και των πρωθυπουργών που παραχώρησαν στους υπαλλήλους της ΣΤΑΣΥ τα προνόμια αυτά. Και τις δύο αυτές λίστες να συνοδεύει κάτι ακόμα πιο σημαντικό: μια εξήγηση από την κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό του λόγου για τον οποίο τα προνόμια αυτά διατηρούνται. 

Επειδή η τελευταία υπογραφούλα που έχει μπει στα εξωφρενικά αυτά προνόμια είναι του Κώστα Αχ. Καραμανλη (ναι, αυτού που επειδή κυκλοφορούσε με την πατέντα για να μη φορα ζώνη στο αυτοκίνητο έγινε υπουργός Μεταφορών) τα παραπάνω είναι κάπως άβολα για τα γαλάζια παιδιά. Έτσι η κυβέρνηση υπόσχεται νόμο για προσωπικό ασφάλειας για την επόμενη φορά που οι υπάλληλοι του μετρό θα αποφασίσουν να πουλήσουν το νταβατζηλίκι τους. Ένας νόμος που όχι μόνο δεν θα εμποδίσει τους 18 ή τους 10 ή τους 5 ή τους 105 από το να απεργούν και να βασανίζουν τους επιβάτες, αλλά το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να κατασκευάσει για τους βασανιστές ένα πολύ βολικό άλλοθι: θα τους δίνει τη δυνατότητα να ισχυρίζονται ότι η απεργία τους δεν δημιουργεί πρόβλημα «αφού υπάρχει προσωπικό ασφαλείας». Κι ας περνάει ένας συρμός την ώρα. Κι ας βασανίζονται οι εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους και τις αποβάθρες.  

Φίλες, φιλοι και οι υπόλοιποι, οι υπάλληλοι του μετρό που σας βασάνισαν χτες το πρωί έχουν ένα δίκιο: οι μετατάξεις είναι κακή ιδέα και το μόνο που πραγματικά χρειάζεται για να λειτουργήσουν απρόσκοπτα τα ΜΜΜ είναι απολύσεις. Είναι η κατάργηση κάθε είδους μονιμότητας και η εμπέδωση μιας νοοτροπίας η οποία θα είναι συμβατή με τον ρόλο που παίζουν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (δηλαδή τα μέσα που μπορεί να μας διευκολύνουν όλους αλλά απολύτως απαραίτητα είναι για τους πιο αδύνατους από εμάς) σε μια κοινωνία που έχει τη φιλοδοξία να λέγεται κανονική. 

Ακόμα κι ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει πως αν δεν μπορείς να απαλλαγείς από τους υπαλλήλους που είναι απρόθυμοι να δουλέψουν δεν μπορείς να οργανώσεις σωστά ούτε καντίνα. Πόσο μάλλον μια τεράστια επιχείρηση όπως είναι οι επιχειρήσεις των ΜΜΜ. 

Και η κυβέρνηση μπορεί να μην έχει αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα (για πρόθεση ούτε συζήτηση) να αντικαταστήσει τους αργόμισθους υπαλλήλους με πραγματικούς εργαζόμενους, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να βρει το θάρρος τουλάχιστον να ανοίξει και επισήμως τη συζήτηση. Φυσικά πρόκειται για μια συζήτηση που στην κοινωνία έχει γίνει, αλλά δεν θα είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση είναι πολύ πιο καθυστερημένη από την κοινωνία.    

Το χτεσινό πρωινό δεν ήταν το πρώτο που εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών κακοποιούνται από ελάχιστους προνομιούχους. Και δεν ήταν το πρώτο στο οποίο κάποιοι ελάχιστοι υπάλληλοι των ΜΜΜ πουλάνε νταβατζηλίκι σε εκατοντάδες χιλιάδες πραγματικά εργαζόμενους. Αλλά πρέπει να είναι, αν όχι το τελευταίο, ένα από τα τελευταία. Και μπράβο του.