Πολιτικη & Οικονομια

Τα λιγότερο σημαντικά για τη Φινλανδή πρωθυπουργό είναι το φύλο και η ηλικία της

Ο σεξισμός (όπως και ο ρατσισμός) είναι ένα κοντάρι με δύο άκρες

Μάνος Βουλαρίνος
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό στη νέα πρωθυπουργό της Φινλανδίας.

Εδώ και λίγες ημέρες στο τάιμ το λάιν μου πέφτω συχνά πάνω σε συμπολίτες οι οποίοι χαίρονται πάρα πολύ που πρωθυπουργός στην Φινλανδία έγινε μια από τις πέντε γυναίκες που ηγούνται των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού. Και αυτή τους η χαρά δεν είναι τίποτα μπροστά στη ακόμα μεγαλύτερη χαρά που νιώθουν επειδή είναι μολις 34 ετών και αυτό την κάνει τη νεότερη πρωθυπουργό στον κόσμο, πραγμα το οποίο για κάποιον ακατανόητο (το ακατ- είναι προαιρετικό) λόγο θεωρείται πάρα πολύ καλό.

Το ότι ο σεξισμός (όπως και ο ρατσισμός) είναι ένα κοντάρι με δύο άκρες το έχουμε καταλάβει καλά, όπως έχουμε καταλάβει πως πολλοί και πολλές πολέμιοι και πολέμιες του σεξισμού στην πραγματικότητα όχι μονο δεν ενοχλούνται από όλων των ειδών τους σεξισμούς, αλλά το μόνο που θέλουν είναι να αντικαταστήσουν τον υφιστάμενο σεξισμό με κάποιον άλλο.

Η χαρά για μια γυναίκα που παίρνει την εξουσία σε μια χώρα είχε νόημα 53 χρόνια πρίν, το 1966, όταν η Ίντιρα η Γκάντι γίνοταν πρωθυπουργός της Ινδίας ή το 1969, όταν η Γκόλντα Μέιρ γίνοταν πρωθυπουργός του Ισραήλ ή το 1979 όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ γίνοταν πρωθυπουργός του Ηνωμένου του Βασιλείου. Αυτές οι γυναίκες ήταν στ’ αλήθεια πρωτοπόρες που διέλυσαν στερεότυπα αιώνων και απέδειξαν, ακόμα και στους πιο στενόμυαλους, ότι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στα πόδια σου δεν έχει καμία σχέση με την ικανότητα σου να ηγηθείς. Οι λίγοι που δεν το είχαν καταλάβει το κατάλαβαν μια και καλή με την Άνγκελα τη Μέρκελ και συνεπώς οι πανηγυρισμοί που στη Φινλανδία «κυβερνούν οι γυναίκες» δεν είναι πανηγυρισμοί γιατί επιτέλους αποδεικνύεται ότι και οι γυναίκες μπορεί να ηγηθούν, αλλά πανηγυρισμοί που κέρδισε η δικιά μας ομάδα. Είναι πανηγυρισμοί οπαδικοί.

Κι αν η διαπίστωση πως οι γυναίκες μπορούν να ηγηθούν το ίδιο καλά (ή κακά) με τους άντρες είναι διαπίστωση πολλών δεκαετιών, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να δείχνει πως το νεαρό της ηλικίας είναι προσόν για έναν ηγέτη χώρας. Ως εκ τούτου η χαρά για το νεαρό της ηλικίας της νεαρής πρωθυπουργού είναι εντελώς ακατανόητη (ξαναλέω πως το ακατ- είναι προαιρετικό).

Γίνεται κατανοητή μόνο αν ενταχθεί στην (εντελώς εμετική) τάση των τελευταίων δεκαετιών που επιβάλει την κολακεία στους νέους και έχει ορίσει το νεαρό της ηλικίας ως προσόν σε κάθε δραστηριότητα της ζωής. Είναι μια τάση που αργά ή γρήγορα θα κάνει τους αφελείς να χειροκροτήσουν τον πρώτο ανήλικο πρωθυπουργό ή το πρώτο νήπιο που διαδηλώνει για την κυβερνητική οικονομική πολιτική.

Φυσικά η ηγεσία χωρών δεν είναι αθλητισμός και ως εκ τούτου το νεαρό της ηλικίας μάλλον ανησυχία θα έπρεπε να προκαλεί παρά χαρά. Αισθάνομαι πως είναι χαμένος χρόνος να εξηγήσω γιατί στην διακυβέρνηση μιας χώρας δεν ισχύει το όσο πιο νεαρός/η τόσο πιο καλά (οι άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό δεν το πιστεύουν επειδή βασίζονται στη λογική) αλλά δεν μπορώ να μη θυμίσω πως ο Αλέκσης μας ήταν ο νεότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης και ένας από τους νεότερους στον κόσμο.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι που χαίρεστε για τη νεαρή γυναίκα που έγινε πρωθυπουργός της Φινλανδίας, αυτό που έχω να σας πω είναι πως το ότι είναι γυναίκα δεν έχει καμία απολύτως σημασία και το ότι είναι νεαρή μπορεί να μην είναι καν καλό. Αλλά, κυρίως, έχω να σας πω πως το μόνο που είναι στ’ αλήθεια αιτία χαράς για τη νέα πρωθυπουργό της Φινλανδίας, το μόνο που διαλύει στερεότυπα και φοβίες, είναι αυτό που δεν πολυτονίζουν ακόμα και οι «προοδευτικοί»  συμπολίτες που χαρούμενοι ποστάρουν φωτογραφίες της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το πιο σημαντικό για τη νέα πρωθυπουργό της Φινλανδίας είναι η οικογένειά της.

Γιατί η νέα πρωθυπουργός της Φινλανδίας μεγάλωσε με δύο μαμάδες. Και εκτός από τις δύο μαμάδες έχει άντρα σύντροφο, είναι μητέρα και κατόρθωσε να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί να φτάσει ένας πολιτικός.

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να μας κάνει να χαιρόμαστε για την Φινλανδή πρωθυπουργό είναι που το παράδειγμα της μετατρέπει την πραγματική ζωή στο πιο καλό επιχείρημα για όλους αυτούς που φοβίζουν και φοβούνται με αυθαίρετες υποθέσεις.

Προφανώς το ότι είναι παιδί ομόφυλου ζευγαριού δεν θα την κάνει καλή ή κακή πρωθυπουργό, αλλά το τι πρωθυπουργός θα είναι έχει σημασία κυρίως για τη Φινλανδία. Για τον υπόλοιπο κόσμο αυτό που έχει σημασία είναι το ότι στις ερωτήσεις του τύπου «τι θα απογίνει ένα παιδί που θα μεγαλώσει με γονείς του ίδιου φύλου;» η Φινλανδή πρωθυπουργός δίνει την απάντηση χωρίς να χρειαστεί καν να ν’ ανοίξει το στόμα της: Το παιδί που θα μεγαλώσει με γονείς του ίδιου φύλου μπορεί να γίνει οτιδήποτε μπορούν να γίνουν όλα τα παιδιά. Μπορεί να της αρέσουν οι άντρες, μπορεί να γίνει μητέρα και μπορεί να γίνει πρωθυπουργός. Μπορεί και τίποτα από όλα αυτά ή ακόμα περισσότερα. Γιατί αυτό που μετράει δεν είναι το τι έχουν οι γονείς ανάμεσα στα πόδια τους, αλλά το τι έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Και μπράβο τους.