Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται πως το αποφάσισε. Η πραγματική Κεντροαριστερά κατά τον ηγεμόνα της Κουμουνδούρου δεν εφάπτεται ούτε του ΠΑΣΟΚ ούτε της ΔΗΜΑΡ ούτε των «58». Η Κεντροαριστερά οφείλει να εκπροσωπείται από τη βασική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τον «Συνασπισμό», με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να διαδραματίζει το ρόλο της πάλαι ποτέ «Σοσιαλιστικής Πορείας» και των ευδοκίμως διαγραφέντων τροτσκιστών επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου.
Mε λίγα λόγια η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου προετοιμάζει την ποιοτική και ποσοτική προσαρμογή της με γνώμονα και βασικό στόχο τη μάζα των ψηφοφόρων του Κεντροαριστερού χώρου, που το 2009 εμπιστεύτηκαν τον Γ. Παπανδρέου και του έδωσαν το περίφημο και εν πολλοίς απίστευτο 44% για να «τα αλλάξει όλα». Ο Παπανδρέου αρκέστηκε απλώς να αλλάξει… τον Κίμωνα Κουλούρη. Αυτή η μάζα των κεντροαριστερών ψηφοφόρων δεν έχει τοποθετηθεί μέχρι στιγμής. Οι δημοσκόποι επιδιώκουν να εντοπίσουν την εκλογική συμπεριφορά μιας δεξαμενής της τάξης των 700.000 εκλογέων κεντροαριστερής προέλευσης που δεν εμφανίζεται ενεργή στα δείγματα των δημοσκοπήσεων. Για τις ηγετικές ομάδες των χώρων της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς το ποσοστό τελικής εκλογικής επιρροής επί του αποτελέσματος των εκλογών αυτής της δεξαμενής ψηφοφόρων κυμαίνεται 20-30%. Ποσοστό καταλυτικό και μάλιστα σε μία περίοδο βαθιάς πόλωσης. Αυτό το ποσοστό θα κρίνει τελικά το εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαβεί τον εκλογικό Ρουβίκωνα ή όχι.
Η δεξαμενή αυτή έχει κατά παράδοση αντιδεξιά ανακλαστικά αλλά και αντικομουνιστικά γονίδια. Ένα μέρος της (το μικρότερο) ακολούθησε τα στελέχη του βαθέος ΠΑΣΟΚ που εγκαταστάθηκαν (στρογγυλοκάθισαν επί της ουσίας) στην Κουμουνδούρου και συνεισέφεραν στο εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Εναπομένει να προσδιοριστεί η εκλογική συμπεριφορά των υπολοίπων.
Στην Κουμουνδούρου γνωρίζουν με λεπτομέρειες όλα τα παραπάνω, όπως αισθάνονται πως πρέπει να εκμεταλλευτούν στο έπακρο το πολιτικό momentum. Ο προσανατολισμός είναι σαφής. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αφαιρέσει το δικαίωμα από κάθε πολιτική δύναμη να αναφέρεται στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Οι «εκτελεστές» αυτής της νέας τακτικής είναι οι κ.κ. Σταθάκης, Δραγασάκης, Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης, Παππάς βεβαίως, Δούρου και όλα εκείνα τα παιδιά που αποζητούν την ψήφο του βαθέος και λαϊκού ΠΑΣΟΚ στο Περιστέρι, το Αιγάλεω, την Καλαμαριά και τους Αμπελοκήπους Θεσσαλονίκης. Η «μπάλα» έτυχε να κάτσει στην Πελοπόννησο, αφού όλα τα σοβαρά πράγματα αρχίζουν και τελειώνουν στη χώρα του Πέλοπα, από το αλισβερίσι της Ωραίας Ελένης έως τη δολοφονία του Καποδίστρια. Η συνειδητή επιλογή του Βουδούρη ως υποψηφίου περιφερειάρχη ήταν στρατηγικού βάθους αλλά και βεληνεκούς. Σηματοδότησε την κεντροαριστερή ενηλικίωση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και την προσωπική μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα από το καθεστώς του επαναστατημένου νέου της διπλανής πόρτας σε διεκδικητή της εξουσίας με προδιαγραφές ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80.
Τι έκανε στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας. Πήρε ένα βουλευτή του Γιώργου Παπανδρέου από την Καλαμάτα, στη συνέχεια βουλευτή της ΔΗΜΑΡ στη Β΄ Αθηνών. Ο Βουδούρης αποχώρησε για αντιμνημονιακούς λόγους από τη ΔΗΜΑΡ, αν και είχε ψηφίσει το Μνημόνιο, και κατέληξε ανεξάρτητος βουλευτής για μερικές εβδομάδες. Εισήλθε στον ΣΥΡΙΖΑ από το μισάνοιχτο παράθυρο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου με ανάλογες κινήσεις διέλυσε την Ένωση Κέντρου. Αλλιώς ο Απόστολος Κακλαμάνης και οι κεντρώοι συνοδοιπόροι του δεν θα βρίσκονταν εξαρχής στα ρετιρέ του ΠΑΣΟΚ. Όταν τα κατάφερε, εξοστράκισε με συνοπτικές διαδικασίες τους «αριστερούς» από το κόμμα του. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Ακόμη και ο πλέον αφελής θα στοιχημάτιζε πως το πολιτικό μέλλον του Παναγιώτη Λαφαζάνη προδιαγράφεται με χαρακτηριστικά ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ως μέλος του πολιτικού του γραφείου, όταν και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να φλερτάρει στα σοβαρά και αυτοδύναμα με την εξουσία. Εδώ θα είμαστε. (Στην Κουμουνδούρου εξηγούν πως η πραγματική εκλογική επιρροή της Αριστερής Πλατφόρμας στην κοινωνία δεν ξεπερνά συνολικά το 2,5% και μάλλον έχουν δίκιο, έστω και εάν αυτή η πολιτική άλγεβρα φαίνεται αλλόκοτη.)
Βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτής της τακτικής κίνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συστηματική ηθική και πολιτική αποδόμηση του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ και η προσωπική απαξίωση κάθε στελέχους της κίνησης των «58», καθώς και εκείνων που διαφωνούν εντός ΔΗΜΑΡ με τον Φώτη Κουβέλη. Το εγχείρημα κεντροαριστερής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ ως βασικής πρότασης για τη διεκδίκηση της εξουσίας προϋποθέτει την τελεσίδικη απονομιμοποίηση κάθε πολιτικού χώρου που ιστορικά ή πολιτικά αναφέρεται στη Σοσιαλδημοκρατία, τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό, τη «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη». Προς στιγμήν και για λόγους τακτικισμού θέτουν στο απυρόβλητο τον ίδιο τον Κουβέλη και το μικρό πυρήνα της νέας ηγετικής ομάδας της Αγίου Κωνσταντίνου. Ο λόγος είναι απλός. Να διατηρηθεί ως αντιπερισπασμός η δυνατότητα της ΔΗΜΑΡ να διαδραματίζει ρόλο «αντάρτη» στις κινήσεις ενοποίησης ενός τμήματος της Κεντροαριστεράς με την έστω ομιχλώδη και εν πολλοίς αμφιλεγόμενη κίνηση των «58». Οι επίγονοι του Παρτσαλίδη ξέρουν από φράξιες καλύτερα και από τους γερασμένους φαντάρους της Β΄ Πανελλαδικής. Τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ ας απευθυνθούν στην Κουμουνδούρου για να θυμηθούν πρόσωπα και πράγματα, όταν τότε με τη διάσπαση στο ΚΚΕ Εσωτερικού σημερινές ηγετικές προσωπικότητες του ΣΥΡΙΖΑ έψαχναν τα συρτάρια των στελεχών της Β΄ Πανελλαδικής στο Παρίσι για να στοιχειοθετήσουν το «φραξιονισμό» και να εξοστρακίσουν τους «φραξιονιστές». Βλέπετε, κάθε συνεπής αριστερός εκτρέφει ένα μικρό Στάλιν μέσα του, όπως ένας συνεπής δεξιός εκκολάπτει πάντα διακριτικά ένα μικρό Μουσολίνι.
Αν ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μονοπωλήσει τον πολιτικό χώρο που κάλυπτε ιστορικά το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ Εσωτερικού κατά τη δεκαετία του ’80 , τότε μάλλον τα καταφέρνει τουλάχιστον στα χαρτιά και μάλιστα με τη μικρή μεν αλλά δυναμική συνεισφορά δεξιών, ναι δεξιών, ψηφοφόρων. Οι δημοσκόποι έχουν εντοπίσει αυτό το φαινόμενο στην Αττική και μάλιστα και στις τρεις εκλογικές περιφέρειες του Λεκανοπεδίου. Το φαινόμενο εξελίσσεται κατά τους δημοσκόπους ομαλά από το Λαύριο και την Ελευσίνα έως το Αιγάλεω τον Κορυδαλλό, το Περιστέρι και τον Γέρακα. Για τους παλαιότερους θυμίζει συμπεριφορές δεξιών ψηφοφόρων μητσοτακικής προέλευσης κυρίως, της αριστερής πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας, που ψήφιζαν την εκσυγχρονιστική Αριστερά μετά το βρώμικο ’89 και που στο τέλος ενσωματώθηκαν στο εκσυγχρονιστικό μπλοκ του Κώστα Σημίτη για να μεταναστεύσουν στη συνέχεια προς τον Κώστα Καραμανλή.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες ποια είναι τα πραγματικά περιθώρια της αυτοπροσδιοριζόμενης από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τους «58» Κεντροαριστεράς; Είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένα. Πολύ περιορισμένα, όσο μάλιστα περνούν οι ώρες και οι ημέρες. Τόσο που το όλο εγχείρημα πιθανότατα να εξαντληθεί στη διαμόρφωση συνθηκών για την εκλογή ενός ευρωβουλευτή (δύσκολα) από το χώρο του Ευρωσοσιαλιστικού Ψηφοδελτίου (ΠΑΣΟΚ, «58») και της μικρής, ακόμη και μη ορατής προοπτικής εκλογής ενός ευρωβουλευτή από τη ΔΗΜΑΡ, που αν συμβεί θα πρέπει να εκληφθεί ως θαύμα. Όσο για τον εξορθολογισμό του πολιτικού μας βίου, ας τον αφήσουμε για τις ρωμαϊκές καλένδες. Θα βρεθεί στο μέλλον κάποιος Πλούταρχος από τη Βοιωτία για να καταγράψει τα «θαύματα» της ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Έχουμε καιρό.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
12°
