Πολιτικη & Οικονομια

Εμμονικές καθηλώσεις ή καταναγκαστικές επαναλήψεις;

Για ποιο λόγο η δεξιά ή αριστερή λαϊκίστικη πολιτική αγνοεί συστηματικά την πραγματικότητα

Ανδρέας Βασιλιάς
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας αγνοούσαν συστηματικά την τρέχουσα πραγματικότητα και κάπως έτσι ήρθε η πτώχευση του κράτους.

Αναστοχαζόμενοι σήμερα, στα 2019, το τι ακριβώς επεδίωκε να κάνει ο Γ. Παπανδρέου κερδίζοντας τις εκλογές του 2009, για να βγει η χώρα από την κρίση στην οποία είχε μπει προ πολλού και για τα καλά, διατυμπανίζοντας την φράση: «λεφτά υπάρχουν!», διαπιστώνουμε δυστυχώς με θλίψη ότι για να απαντήσουμε χρειάζεται να καταφύγουμε στο χώρο του φαντασιακού. Γιατί για κάποιους πολύ σοβαρούς λόγους απουσίαζε από εκείνη την φράση, τελικά, η ουσία της πραγματικότητας. Γιατί όντως λεφτά υπήρχαν, αλλά θα έπρεπε να αλλάξουμε άρδην ως χώρα την πολιτική μας σε όλα τα επίπεδα, ώστε να μας τα δώσουν εκείνοι που μας δάνειζαν. Είχαμε πτωχεύσει. Εκεί, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, της συνειδητοποίησης και αποδοχής της κατάστασης της πτώχευσης και φυσικά των αιτίων, «κολλήσαμε». Όλοι! Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Χρειάστηκε να περάσουν 10 ολόκληρα χρόνια ώστε κάποιοι, ευτυχώς πολλοί, να αποδεχτούν ότι όντως «υπήρξε πτώχευση, έχουμε μερίδιο ευθύνης, πρέπει να αλλάξουν πολλά». Ωστόσο κάποιοι εξακολουθούν να παραμένουν εκεί, στην απάρνηση της πραγματικότητας, στο μύθο. Ποιος ήταν ο μύθος; Οι ιδεολογικές εμμονές.

Ένας βασικός τομέας ο οποίος θίχτηκε όλη αυτήν την περίοδο των 10 ετών, και όχι μόνο στην χώρα μας, είναι και εκείνος της ιδεολογίας, του ιδεολογικού ορθολογικού μύθου. Ειδικότερα του αυθαίρετου διαχωρισμού των εφαρμοζόμενων κυβερνητικών πολιτικών σε δεξιές και αριστερές ανάλογα με το πιο κόμμα κυβερνά, και όχι με βάση τις επιταγές που προκύπτουν από την τρέχουσα πραγματικότητα. Κάπως έτσι, αφ’ ενός ταυτίστηκε αυθαίρετα το όποιο κόμμα με την ιδεολογία που υποτίθεται ότι υπηρετούσε, αφ’ ετέρου, δομήθηκε ένα μαζικό φαντασιακό όπου κάθε τι το συντηρητικό ταυτίζεται με το «δεξιό» και κάθε τι το προοδευτικό με το «αριστερό». Αυτός ο μύθος αποτελεί το απόσταγμα μιας ολόκληρης εποχής, εκείνης της μεταπολίτευσης, όπου αντιδραστικές και προοδευτικές κυβερνητικές επιλογές και αντιπολιτευτικές προτάσεις, έπεφταν «φίρδειν-μίγδειν» στο μεγάλο «τσουβάλι» των μεταπολιτευτικών παροχών και υποσχέσεων, (βλέπε μεγάλες ΔΕΚΟ, δημόσιο, ειδικές συντεχνιακές ενώσεις), χαρακτηριζόμενες, προοδευτικές ή αντιδραστικές, μόνο από τον πολιτικό χώρο ο οποίος τις πρότεινε. Κάπως έτσι οι αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις αγνοούσαν συστηματικά την τρέχουσα πραγματικότητα και τις ανάγκες του κράτους. Και κάπως έτσι ήρθε η πτώχευση του κράτους. Μήπως όμως μαζί ήρθε και πτώχευση των μέχρι σήμερα κρατούντων ιδεολογιών; Η διάλυση του ΠΑΣΟΚ του μοναδικού σημαντικού εκπροσώπου της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς.

Είναι σαφές πια ότι για κανέναν από τους ενδιαφερόμενους πολιτικούς σχηματισμούς εκείνης της εποχής δεν είχε σημασία η τρέχουσα πραγματικότητα και σε καμία περίπτωση, βέβαια, η χώρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για κάποιους το τραύμα της ήττας του εμφυλίου παρέμενε ζωντανό ενισχυμένο κι από τη δικτατορία του 67-74. Ωστόσο η καθήλωση στο τραύμα ενίσχυε συστηματικά και μόνιμα κάθε είδους ψευδαισθήσεις και αντιπαραθέσεις σκιών. Βρισκόμασταν στο χώρο του φαντασιακού. Κυβερνούσε η ψευδαίσθηση. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που κανένας δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να καταλάβει το τι ακριβώς έγινε το 2009, είτε δεξιοί είτε αριστεροί είτε κεντρώοι. Μια ολόκληρη χώρα ταξίδευε στην ψευδαίσθηση, διχασμένη και κατακερματισμένη.

Νοέμβρης 2019, η ελληνική σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να βρει τα πατήματα της, ακροβατώντας μεταξύ ενός κομματιού του παλαιού λαϊκίστικου ΠΑΣΟΚ που ανθίσταται σθεναρά και των αναπάντητων ερωτημάτων που ταλανίζουν την ηγεσία του αναφορικά με το ποια είναι η τρέχουσα πραγματικότητα. Έτσι χάνεται η δυνατότητα χάραξης μιας καθαρής πολιτικής ανάλυσης και ερμηνείας. Κάπως έτσι το ΚΙΝΑΛ συντηρώντας έναν παλαιοκομματικό λόγο, χωρίς σοβαρή κομματική οργάνωση, ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια «αντιδεξιά» και «αριστερή» ρητορική αδυνατώντας να χαράξει το σύγχρονο φιλελεύθερο σοσιαλδημοκρατικό λόγο ώστε να αποτελέσει τον πραγματικό εναλλακτικό πολιτικό πόλο. Σαν να τους κυνηγούν τα φαντάσματα δεξιών και αριστερών ιδεοληψιών και καθηλώσεων, υποκαθιστώντας ασυνείδητα τη ρητορική ΣΥΡΙΖΑ εκεί που δεν υπάρχει, και η οποία σε τελευταία ανάλυση δεν έχει λόγο ύπαρξης, αγνοώντας το γεγονός της αναγκαιότητας της διπλής αποκατάστασης τόσο των απαξιωμένων δημοκρατικών αξιών όσο και των θεσμικών στρεβλώσεων, οι οποίες αναδείχτηκαν τόσο εξ αιτίας κάποιων ασύμβατων μνημονιακών υποχρεώσεων όσο και εξ αιτίας των αλλοπρόσαλλων πολιτικών του υβριδικού ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους το ΚΙΝΑΛ παραμένει κολλημένο στο 6% αφού η επιδίωξη της ηγεσίας του είναι «να φέρουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας», μέσω της πολιτικής των ίσων αποστάσεων. Αλλά δυστυχώς αυτή είναι η δεξιά ή αριστερή λαϊκίστικη πολιτική. Αυτή που αγνοεί συστηματικά την πραγματικότητα χάριν των τακτικισμών και προς χάριν καθηλωμένων στο χθες μειοψηφιών.