«ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ» με τις πυρακτωμένες αλήθειες του

O Κώστας Λαλιώτης μας έστειλε το παρακάτω κείμενο για το Πολυτεχνείο και στην επιστολή που το συνοδεύει μας γράφει: 

Αγαπητέ  Φώτη,

Σου στέλνω ένα αναλυτικό και τεκμηριωμένο κείμενο που έχει ως τίτλο «ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ με τις πυρακτωμένες αλήθειές του» και υπότιτλο «Από τις ερπύστριες των αρμάτων μάχης, στις ερπύστριες της μετα-αλήθειας και της μετα-ιστορίας». Το κείμενο αυτό το έγραψα για να αναδειχθούν οι αλήθειες για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά και να απαντηθεί ουσιαστικά και τεκμηριωμένα μια ψευδέστατη, άθλια και νοσηρή «αφήγηση» ενός χουντικού Αξιωματικού. Δυστυχώς αυτή η «αφήγηση» του χουντικού Αξιωματικού περιλαμβάνεται σε ένα βιβλίο αναφοράς για την εξέγερση του Πολυτεχνείου με τίτλο «ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΕΔΩ» από τις «Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ» με επιμέλεια του Ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού. Πιστεύω ότι το κείμενό μου αποτελεί μια αξιόπιστη ιστορική μαρτυρία για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τις αδιαμφισβήτητες αλήθειες της εξέγερσης. Πιστεύω ότι αν και εσύ αξιολογήσεις την πολιτική και ιστορική αξία του κειμένου μπορείς να το αναρτήσεις στην ιστοσελίδα σου.
Φιλικά
Κώστας

---

1. Προβάλλει ως κοινή ομολογία και ως πολιτικό αξίωμα ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί την κορύφωση ενός ασίγαστου πολύμορφου 7χρονου αντιδικτατορικού αγώνα και τον καταλύτη για την πτώση της Δικτατορίας, για την αρχή του τέλους της.

Αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημο με άσβεστη φλόγα και μνήμη, με πυρακτωμένες αλήθειες γραμμένες με το αίμα 24 πιστοποιημένων νεκρών, με το αίμα και τον πόνο χιλιάδων τραυματιών, με τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια εκατοντάδων νέων ανθρώπων στα κρατητήρια της Αστυνομίας και του ΕΑΤ ΕΣΑ.

Αναμφίβολα ήταν ένας τεκτονικός σεισμός που συντάραξε συθέμελα το δικτατορικό καθεστώς και αμφισβήτησε ριζικά τις εξαρτημένες υποτελείς σχέσεις της χώρας. Ήταν ένα ηφαίστειο, που με τη λάβα του έκαψε το πρόσωπο και τα προσωπεία της Χούντας.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ως ορόσημο έχει ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά καταγραφεί, ως μια μαζική (με την αγωνιστική συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων νέων και δεκάδων χιλιάδων πολιτών) καταλυτική αποφασιστική αντιστασιακή ρήξη για την κατίσχυση της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, για την εδραίωση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Προόδου.

Μετά την πρωτοφανή παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων Δημοκρατικών και Προοδευτικών Πολιτών στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου το 1968, και στην κηδεία του Νομπελίστα Ποιητή Γιώργου Σεφέρη το 1971, το Πολυτεχνείο ως πρωτόγνωρο γεγονός εξέγερσης άνοιξε νέους δρόμους και έδωσε νόημα και προοπτική στο συμπυκνωμένο μήνυμα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Καθολικώς Διαμαρτυρομένων…»

2. Το «…ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ...» αδιαμφισβήτητα έχει ιστορικά καταγραφεί ως φωνή μιας επιβεβλημένης και δίκαιης εξέγερσης και ως στάση αντίστασης των νέων εναντίον μιας πολυπλόκαμης και πολυπρόσωπης 7χρονης Αμερικανόπνευστης στρατιωτικής δικτατορίας, μιας Χούντας - Μπάμπουσκας.

Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα», (Χούντα Στρατηγών με αρχηγό τον Σπαντιδάκη – Χούντα Συνταγματαρχών με αρχηγό τον Παπαδόπουλο – Χούντα Ταγματαρχών – Λοχαγών με αρχηγό τον Ιωαννίδη) ανεξάρτητα από τις εποχιακές εκφράσεις της και τις δευτερεύουσες αντιθέσεις της, ήταν ενιαία και αδιαίρετη, είχε τους ίδιους πάτρωνες και γεννήθηκε ως τέρας από την ίδια μήτρα. Αυτή η «Χούντα – Μπάμπουσκα» έχει ένα οικογενειακό δέντρο με βαθειές ρίζες, με ιστορική ταυτότητα και DNAϊκό πολιτικό αποτύπωμα.

Η δομή της, η δικτύωσή της και τα σημαίνοντα πρόσωπά της έλκουν την  καταγωγή  τους,  την  ισχύ  τους  και  τη  «νομιμότητά»  τους  στο  μετεμφυλιακό  Κράτος  και Παρακράτος της Βαθειάς Δεξιάς, στον ΙΔΕΑ, στη «βία και νοθεία» του 1961, στο «Σχέδιο Περικλής», στη συμμαχική «Κόκκινη Προβιά», στην έξαρση του Ψυχρού Πολέμου, στο Βασιλικό Πραξικόπημα της Αποστασίας, στην κινδυνολογική αντιδημοκρατική εμμονική ψύχωση εναντίον της Αριστεράς και των «Συνοδοιπόρων» της, στην εφαρμογή του «Σχεδίου Προμηθέας» για την βίαιη αποτροπή μιας αφυπνισμένης μεγάλης και δυναμικής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας, στην εκτέλεση του «Σχεδίου Ιέραξ» για τη βίαιη ανατροπή μιας σίγουρης συντριπτικής (λαϊκής και κοινοβουλευτικής) νίκης της Ένωσης Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, στις Εκλογές του Απριλίου του 1967.

Αυτή η Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα» ενιαία, αδιαίρετη και αλληλέγγυα, την 21η Απριλίου εγκαθίδρυσε το καθεστώς της Στρατιωτικής Δικτατορίας, έβαλε στο «γύψο» τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της με την κατάργηση των Κομμάτων, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των Πολιτών, με τη σύλληψη και την κράτηση, με την φυλάκιση, την εξορία, τον εκτοπισμό και τη δίωξη δεκάδων χιλιάδων Δημοκρατικών και Προοδευτικών Πολιτών, με τον εκφοβισμό και το φακέλωμα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.

Αυτές οι ιστορικές αλήθειες έχουν χαραχθεί, με όρους γνώσης, αυτογνωσίας, στοχασμού και αναστοχασμού, στις σκέψεις και τα συναισθήματα εκατομμυρίων Ελλήνων, που διαχρονικά δίνουν 46 συναπτά χρόνια το συγκλονιστικό παρόν τους σε όλες τις εκδηλώσεις και πορείες κατά την ημέρα μνήμης για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου.

 

3. Τα τελευταία χρόνια κλιμακώνεται μία προσπάθεια κυρίως από νοσταλγούς της Χούντας αλλά και από κάποιους «ρηξικέλευθους Φιλελεύθερους» Δημοσιογράφους και Διανοούμενους να συνδέσουν το Πολυτεχνείο με την τραγωδία της Κύπρου.

Πασχίζουν με κάθε τρόπο, έξω και πέρα από γεγονότα, αλήθειες, τεκμήρια, αποδείξεις και ντοκουμέντα, έξω και πέρα από κάθε αντικειμενική ιστορική καταγραφή, να διαμορφώσουν μία ανιστόρητη «άλλη αφήγηση», να γράψουν μια «μετα-ιστορία» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.

Περιγράφουν με «γραμμικό τρόπο» έωλες σοφιστείες και συνεπαγωγές, διάφορα εάν…, εάν…., εάν…., τα οποία παραγνωρίζουν και (ορισμένα εάν…) εξαγνίζουν την ενιαία, διαχρονική και αδιαίρετη Αμερικανόπνευστη «Χούντα – Μπάμπουσκα».

Έχουμε χρέος να υπενθυμίσουμε στους θιασώτες αυτών των θεωριών και μυθευμάτων ότι η προδοσία της Κύπρου από την ενιαία, διαχρονική και αδιαίρετη «Χούντα – Μπάμπουσκα» είναι διαρκής και όχι εποχιακή και στιγμιαία.

Αυτή η προδοσία της Κύπρου συνδέεται άρρηκτα βήμα με βήμα, απόφαση με απόφαση, δράση με δράση, επέμβαση με επέμβαση της «Χούντας – Μπάμπουσκα» από την εγκαθίδρυσή της την 21η Απριλίου του 1967 μέχρι την κατάρρευσή της την 24η Ιουλίου του 1974.

Το χρονολόγιο όλων αυτών των μελανών και μαύρων σελίδων και η εξόχως αρνητική, προδοτική και καταστροφική αποτίμησή τους έχουν καταγραφεί με σαφήνεια και αδιαμφισβήτητα στο «Φάκελο της Κύπρου» και στο επίσημο «Πόρισμα» για τη διαχρονική Χουντική Προδοσία και την Τραγωδία της Κύπρου.
Το Πόρισμα αυτό έχει εγκριθεί ομόφωνα από όλα τα Κόμματα και όλους τους Βουλευτές της Κυπριακής Βουλής και αποτελεί τον έγκυρο και αδιαπραγμάτευτο Λόγο της Κυπριακής Δημοκρατίας.  

Ενδεικτικά αναφέρω ορισμένα γεγονότα, τα οποία δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ και κανείς γιατί η «Χούντα – Μπάμπουσκα» με αποκλειστική της ευθύνη: προχώρησε στην απόσυρση από την Κύπρο της Ελληνικής Μεραρχίας στις 29/11/1967, σχεδίασε τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις 8/3/1970, έστειλε στην Κύπρο τον Γεώργιο Γρίβα τον Αύγουστο του 1971 για να ιδρύσει την ΕΟΚΑ Β, με όλα τα συνεπακόλουθα, προώθησε το Σχέδιο Πραξικοπήματος στις 15/2/1972, που ευτυχώς και εγκαίρως ματαίωσε ο Μακάριος και η Κυβέρνησή του, οργάνωσε και εκτέλεσε το προδοτικό Πραξικόπημα στις 15/7/1974, που άνοιξε την «κερκόπορτα» για την εισβολή και την κατοχή των Τούρκων. 

Το ομόφωνο Πόρισμα της Κυπριακής Βουλής για το Φάκελο της προδοσίας της Κύπρου και της τραγωδίας του Ελληνισμού οφείλουν να το διαβάσουν, (όπως και δεκάδες άλλα βιβλία ιστορικής τεκμηρίωσης), όλοι οι επίδοξοι «λοβοτομητές» της σύγχρονης ιστορίας του Ελληνισμού και όλοι οι αιρετικοί και επιλεκτικοί δήθεν «Φιλίστορες» με τον αφόρητο και ανιστόρητο διδακτισμό τους.

4. Η «Εξέγερση του Πολυτεχνείου» ως ιστορικό ορόσημο γεννήθηκε σε μια ρωγμή του χρόνου και σηματοδότησε μια γενιά-σύνορο ανάμεσα σε δύο ιστορικούς κύκλους.

Ξεπήδησε αυτόνομα και αυτοδύναμα ανάμεσα στον Μεταπολεμικό – Μετεμφυλιακό κύκλο, που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα με τη γέννησή της και στον Μεταπολιτευτικό κύκλο, που άρχισε να σκιαγραφείται πάλι με τη γέννησή της, με την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Όμως το οριστικό τέλος του Μεταπολεμικού – Μεταεμφυλιακού κύκλου, όπως και η αρχή του Μεταπολιτευτικού κύκλου έχει σημαδευτεί με το στίγμα μιας επαίσχυντης Εθνικής προδοσίας της Χούντας, με το στίγμα μιας τραγωδίας για τον Ελληνισμό. Αυτή η προδοσία και αυτή η Τραγωδία έχει συνδεθεί με τη χαίνουσα πληγή στην Κύπρο, με την εισβολή  των  Τούρκων και την επέλαση του Αττίλα Ι και του Αττίλα ΙΙ, με χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους, με εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους πρόσφυγες, με την κατοχή και τον εποικισμό του Βόρειου Τμήματος της Μεγαλονήσου.

 

5. Πριν λίγες ημέρες έχει κυκλοφορήσει από τις «Εκδόσεις Καστανιώτη» με την «Επιμέλεια και Εισαγωγή» του Ιστορικού Ιάσονα Χανδρινού ένα φιλόδοξο Βιβλίο αναφοράς για την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 με τίτλο: «ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΕΔΩ» και υπότιτλο: «Μία προφορική Ιστορία της Εξέγερσης».

Ανεξάρτητα όμως από τις όποιες καλές προθέσεις του Ιστορικού και του Εκδότη για το συγκεκριμένο συλλογικό Βιβλίο, εξ’ αντικειμένου τίθενται τρία ερωτήματα:

(α.) Είναι δυνατόν μια προφορική αφήγηση ενός αφηγητή είτε να σκιάσει, είτε να αλλοιώσει είτε να ακυρώσει την αδιαμφισβήτητη αλήθεια και την πραγματικότητα του Ιστορικού γεγονότος όπως αυτή έχει κατοχυρωθεί με τεκμήρια, ντοκουμέντα και αποδείξεις;

(β.) Είναι δυνατόν οι αφηγήσεις των συμμετεχόντων στην αντίσταση και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι μαρτυρίες και οι βιωματικές αλήθειες των θυμάτων της Χουντικής βαρβαρότητας να είναι ισοδύναμες και ισόκυρες με τις «ασχολίαστες αφηγήσεις» των νοσταλγών και των απολογητών μιας 7χρονης στυγνής Δικτατορίας, με τα μεταχρονολογημένα άθλια και ψευδέστατα σενάρια των Χουντικών θυτών;

(γ.) Είναι δυνατόν εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς τα προβοκατόρικα «μετα-ψέματα» ενός θρασύδειλου νοσταλγού της Χούντας να βαφτιστούν σε ασχολίαστες αφηγηματικές «μετα-αλήθειες» για τη συγγραφή ενός φιλο-Χουντικού σεναρίου «μετα-ιστορίας»;

6. Το Βιβλίο περιλαμβάνει 80 σημαντικές και συγκλονιστικές αφηγήσεις, με βιωματικές αλήθειες ανθρώπων που συμμετείχαν έντονα με πολλαπλή δράση στην Εξέγερση. Αυτές οι 80 αφηγήσεις ασφαλώς συμπυκνώνουν μία μνήμη και αποτελούν μία κατάθεση χρήσιμη για την ιστορία, τη γνώση, το στοχασμό και την αυτογνωσία του αντιδικτατορικού Κινήματος σε όλες τις μορφές του αγωνιστικές, πολιτικές, κομματικές, κοινωνικές, πολιτισμικές.  Οι αφηγήσεις και οι αλήθειες αυτές αποτελούν έναν ανεκτίμητο πλούτο που προσδίδουν μία πρόσθετη αξία σε ένα Βιβλίο αναφοράς, που αξίζει να υπάρχει και να διαβαστεί.

Το Βιβλίο περιλαμβάνει και 4 αφηγήσεις ανθρώπων, οι οποίοι ήταν πάνοπλοι έξω από το Πολυτεχνείο και εναντίον των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» με συμμετοχή στην εισβολή και τη βίαιη καταστολή, 2 Χουντικοί Αξιωματικοί (Κ.Βουλιέρης και Μ.Γουνελάς) και 2 Στρατιώτες.
Ο Δημήτρης Ψαρράς έγραψε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ένα εμπεριστατωμένο άρθρο εύστοχης κριτικής με επιχειρήματα και τεκμήρια προς τον Ιστορικό Ι.Χανδρινό, με αιχμή την ψευδέστατη και άθλια «αφήγηση»  του  Χουντικού  Αξιωματικού  Κ.Βουλιέρη,  με  τίτλο  «… Η «δικαίωση» των Τανκς…»  (Εφ.Συν 16-17/11/2019 και στο efsyn.gr). Το λάθος του Ιστορικού είναι πρόδηλο και ολέθριο.

Ο Ιστορικός Ι.Χανδρινός στην απάντησή του προς τον Δημήτρη Ψαρρά προσπάθησε να ανασκευάσει και ουσιαστικά να αναγνωρίσει το μεγάλο λάθος του. (Εφ.Συν 18/11/2019 και στο site efsyn.gr).     

7. Στο Βιβλίο υπάρχει η αφήγηση – μαρτυρία του Μιχάλη Γουνελά Υπίλαρχου Τεθωρακισμένων, που ήταν ο οδηγός στο «Τανκ της Εισβολής». Με την αφήγηση του Γουνελά έχουμε ασχοληθεί πολλές φορές και είναι περίπου η ίδια με την κατάθεσή του στη Δίκη του Πολυτεχνείου, στην οποία είχε καταδικαστεί ως αυτουργός της Εισβολής.

Θεωρώ ιστορικό και ηθικό μου χρέος στο όνομα της αλήθειας να κάνω ειδική μνεία στην «αφήγηση – μαρτυρία» του Κώστα Βουλιέρη, αξιωματικού των Καταδρομών με ενεργό ρόλο στην περίοδο της Χούντας αλλά και μετά.

Αυτός ο «αφηγητής» μετά από 46 χρόνια αποπειράται, με καταγέλαστο και προκλητικό τρόπο, με ψέματα και συκοφαντικές αθλιότητες, να αλλάξει την αλήθεια και την πραγματικότητα της ύστατης στιγμής της εξέγερσης σε σχέση με την βαρβαρότητα της «Εισβολής του Τανκ», με τη βία και την άγρια καταστολή της «εκκενώσεως του Πολυτεχνείου».

8. Έχει ζωτική σημασία 46 χρόνια μετά να απαριθμήσουμε ορισμένα  ψέματα του κ. Βουλιέρη κατ’ αντιπαράθεση, με τεκμήρια, στοιχεία και ντοκουμέντα για την ανάδειξη μιας κατοχυρωμένης ιστορικής αλήθειας.

Σύμφωνα με την αφήγησή του ο Κ. Βουλιέρης ξεφουρνίζει το πρώτο ψέμα του. Λέει:

«Εμείς θέλαμε να ανοίξουμε την Πύλη. Παίρνει, λοιπόν, ο Μακρυγιώργος τον τηλεβόα και λέει: Παιδιά πήραμε εντολή να επιβάλουμε την τάξη και θα την επιβάλλουμε…» «Ας πηδήσουν 3-4 να το κουβεντιάσουμε»… «Ναι, ναι φώναζαν από μέσα… Διαδηλώσεις υπέρ του Στρατού κατά κάποιο τρόπο… και βγήκαν τρεις…»

Η ιστορική αλήθεια όμως είναι άλλη και ριζικά διαφορετική. Δεν υπήρξε ποτέ και σε καμμιά στιγμή «καμμιά διαδήλωση υπέρ του Στρατού». Αδιάψευστη μαρτυρία αποτελεί ο σθεναρός «Λόγος» των Εκφωνητών του Σταθμού «Εδώ Πολυτεχνείο» με κορύφωση τον σπαρακτικό Λόγο του Δημήτρη Παπαχρήστου λίγα λεπτά πριν από την Εισβολή.

Η αναγκαιότητα για διαπραγμάτευση των «Άοπλων Ελεύθερων Πολιορκημένων» ήταν αποκλειστική και αυτόνομη απόφαση της Συντονιστικής Επιτροπής. Δεν έγινε ποτέ και σε καμμία περίπτωση, μετά από πρόσκληση του Στρατού.
Από την Πύλη του Πολυτεχνείου πήδηξαν έξω υψώνοντας μία Ελληνική Σημαία και μία Λευκή Σημαία με δική τους απόφαση και με δική τους ευθύνη δύο (και όχι τρεις) Εκπρόσωποι της Συντονιστικής Επιτροπής ο Κυριάκος Σταμέλος και ο Κώστας Λαλιώτης.  

Εμείς οι δύο ως Εκπρόσωποι των Φοιτητών δεν βγήκαμε για να «καλωσορίσουμε» το Στρατό και την Αστυνομία της Χούντας, για να  τους «υποδεχτούμε» ως σωτήρες και λυτρωτές και πολύ περισσότερο να «κουβεντιάσουμε» μαζί τους σαν φιλαράκια.

Αντιθέτως επιλέξαμε, με ευψυχία και κίνδυνο της ζωής μας, «το σάλτο μορτάλε» για να διαμαρτυρηθούμε και να διαπραγματευτούμε με όρους αντίστασης και αξιοπρέπειας, για να αποτρέψουμε την Εισβολή, τη βία και την καταστολή, για να επιβάλλουμε με την ηθική υπεροχή μας τους καλύτερους δυνατούς όρους μιας συντεταγμένης και αναίμακτης εξόδου.

 

9. Σύμφωνα με την αφήγησή του ο Κ. Βουλιέρης ξεφουρνίζει το δεύτερο ψέμα του. Λέει:

«… Και βγήκαν απ’ έξω τρεις. Ο ένας ήταν το λεγόμενο «Θείο Βρέφος» του Ανδρέα, ο Λαλιώτης, ο οποίος τότε είχε στρατευθεί νομίζω γιατί ήταν κουρεμένος με την ψιλή μηχανή…» «… Τους άλλους δυο δεν τους θυμάμαι…». Η ιστορική αλήθεια είναι άλλη και ριζικά διαφορετική. Ο Κώστας Λαλιώτης δεν είχε στρατευθεί. Αρκεί να διαβάσει κανείς τον επίσημο κατάλογο των στρατευμένων με τα ονόματα των Φοιτητών. Ο Κώστας Λαλιώτης δεν ήταν κουρεμένος με την ψιλή μηχανή.

Αντιθέτως είχα πολλά και σγουρά μαλλιά σύμφωνα με τις φωτογραφίες και τις μαρτυρίες της εποχής.

Αυτή την εικόνα θα όφειλε και θα μπορούσε να την θυμάται καλά ο «αφηγητής» χουντικός αξιωματικός, αφού «θυμάται» να περιγράψει γλαφυρά (46 χρόνια μετά) μία συνάντηση και μία συζήτηση που δεν έγινε ποτέ και με κανέναν είτε με εμένα είτε με τον αείμνηστο και πάντα γενναίο Φίλο μου Κυριάκο Σταμέλο.

Σε κάθε περίπτωση αυτή η αλήθεια αποδεικνύεται γρήγορα και αδιάψευστα αν ανατρέξει σε φωτογραφίες της εποχής και σε επώνυμες μαρτυρίες εκατοντάδων Φοιτητών και Φοιτητριών.

10. Σύμφωνα με την αφήγησή του ο Κ. Βουλιέρης ξεφουρνίζει το τρίτο ψέμα του. Λέει:

«…… Ήμασταν, λοιπόν, ο Μακρυγιώργος, ο Μπεκιάρης, εγώ, αυτοί οι Τρεις (δηλ. οι Εκπρόσωποι των Φοιτητών) και ο Συνταγματάρχης με την κούρσα Γιοβάνης. Πώς θα ανοίξουμε την πόρτα…. Κουβέντα με τον Λαλιώτη…. Μερικοί λέγανε να έρθει μια μπουλτόζα αλλά θα έκανε πέντε ώρες μέχρι να έρθει, οπότε ρίχνει την ιδέα ο Λαλιώτης…. «Κύριε Συνταγματάρχα εδώ παρακάτω έχετε τα άρματα μάχης (ήταν πράγματι εκατό (100) μέτρα δεξιά και αριστερά από το Πολυτεχνείο).   «…. Ήρθε το τανκ – νεκρική σιγή μέσα – είχε γυρίσει τον πυργίσκο ανάποδα… «... Εν πάση περιπτώσει, χτυπώντας το άρμα την πόρτα, μπήκε το μισό άρμα μέσα – ίσως και λίγο παραπάνω – πλάκωσε όλα τα πράγματα και μετά έκανε όπισθεν…»  Η ιδέα υλοποιήθηκε…»

Και αυτό το ψέμα του «αφηγητή» είναι προκλητικό, πολύ φθηνό και γελοίο.
Η ιστορική αλήθεια είναι άλλη και ριζικά διαφορετική.

Όλοι  γνωρίζουν  ότι  το  «Άρμα  Μάχης»  της  Εισβολής ήταν μόλις 5-7 μέτρα (και όχι σε απόσταση 100 μέτρα). Είχε παραταχθεί μπροστά από την Πύλη του Πολυτεχνείου. Τα άλλα άρματα ήταν και αυτά σε πλήρη διάταξη σε απόσταση αναπνοής μαζί με τις δυνάμεις καταστολής του Στρατού και της Αστυνομίας.

Όλοι γνωρίζουν ότι την «ύστατη στιγμή» πήδηξαν από την Κεντρική Πύλη, ο Κώστας Λαλιώτης και ο Κυριάκος Σταμέλος ως διαπραγματευτές των «Εξεγερμένων».

Όταν βγήκαμε έξω στη Πατησίων το «Τανκ της Εισβολής» ήταν ακριβώς μπροστά στην πύλη.

Υπάρχουν ως ντοκουμέντα της Εισβολής, όχι μόνο οι μαρτυρίες των Φοιτητών, οι σχετικές φωτογραφίες αλλά και τα τηλεοπτικά πλάνα.

Όλοι γνωρίζουν ότι η Εισβολή του Τανκ ήταν δεδομένη και προηλειμμένη από την ηγεσία της Χούντας, τους επιτελείς της και τους εκτελεστές της επιχείρησης.

Η καινοφανής θεωρία «της…μπουλντόζας» είναι ένα ακόμη καταγέλαστο και πρωτοεμφανιζόμενο ψέμα μετά από 46 χρόνια.

Η αναφορά του Κ.Βουλιέρη στο όνομά μου, του «...κουρεμένου με την ψιλή μηχανή Κώστα Λαλιώτη», για την «ιδέα» της εισβολής του Τανκ είναι ένα ψέμα νοσηρό, αδιανόητο και άθλιο.

Όλοι γνωρίζουν ότι έγινε η «Δίκη του Πολυτεχνείου» με συγκεκριμένες καταδικαστικές αποφάσεις της Ελληνικής Δικαιοσύνης για τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της Φασιστικής Βαρβαρότητας της Χούντας κατά τις 4 ημέρες της Εξέγερσης με δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και χιλιάδες κρατούμενους, καταζητούμενους και διωκόμενους.

Σε αυτή τη Δίκη για το Πολυτεχνείο τον Οκτώβριο του 1975 κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Κυριάκος Σταμέλος και ο Κώστας Λαλιώτης ήταν Βασικοί μάρτυρες. 

Σε αυτή τη Δίκη ο Κυριάκος και εγώ ως βασικοί μάρτυρες κατηγορίας ονοματίσαμε και αναγνωρίσαμε στο Δικαστήριο τους Στρατηγούς και τους υψηλόβαθμους Αξιωματικούς της Αστυνομίας, με τους οποίους διαπραγματευτήκαμε για 15-20 περίπου λεπτά.

Σε αυτή την πολύκροτη Δίκη κανένας από τους κατηγορούμενους και καταδικασθέντες Στρατηγούς και Αξιωματικούς της Χούντας (Παπαδόπουλος, Ιωαννίδης, Ντερτιλής, Ραφαηλάκης, Μαυροειδής, Γιοβάνης, Γουνελάς, Χριστολούκας και άλλοι) δεν τόλμησε να κάνει αναφορά στο γελοίο και κατάπτυστο μεταχρονολογημένο ψέμα του Κ.Βουλιέρη  είτε  για τη «μεταφορά μιας μπουλντόζας» είτε ότι ο «….η ιδέα του Λαλιώτη υλοποιήθηκε…», είτε ότι «… μόνο το μισό τανκ μπήκε στο Πολυτεχνείο…».

(Βλέπε στην Εφημερίδα των Συντακτών την έρευνα του Δημήτρη Ψαρρά με τίτλο: «11 τεκμήρια για το Πολυτεχνείο». Αυτά τα «11 τεκμήρια» είναι από τις ίδιες τις απολογίες των Χουντικών. Τα VIDEO των απολογιών των Χουντικών έχουν αναρτηθεί στην efsyn.gr.)

 

11. Όλοι γνωρίζουν από τα πρακτικά της Δίκης τις καταθέσεις του Κώστα Λαλιώτη και του Κυριάκου Σταμέλου για τη Διαταγή των Χουντικών Αξιωματικών μετά την παρέλευση του 10λεπτου Τελεσίγραφου:

«… Τσογλάνια, ο Στρατός δεν ξευτελίζεται…»,
«Τσογλάνια ο Στρατός δεν διαπραγματεύεται…»,
«… Και μετά από αυτές τις λέξεις η Διαταγή ήταν ένα νεύμα για την Εισβολή…».

Όλοι γνωρίζουν το βράδυ της Παρασκευής ότι ο Κ.Σταμέλος και ο Κ.Λαλιώτης συνελήφθησαν αμέσως και με βίαιο τρόπο. Κατά την πολύμηνη κράτησή τους στο ανακριτικό κολαστήριο του ΕΑΤ – ΕΣΑ υπέστησαν ειδικά, σκληρά και πολλαπλά βασανιστήρια με βαρύτατες συνέπειες στην υγεία τους.

12. Σύμφωνα με την αφήγηση ο Κ. Βουλιέρης ξεφουρνίζει το τέταρτο ψέμα του. Λέει:

«…. Φύγαν όλοι εκτός από μία φανατική (που φώναζε) Φασίστες δεν φεύγουμε, Φασίστες, δεν φεύγω…..»
«…. Η κοπέλλα τραυματίστηκε…. Της έσπασε το πόδι, νομίζω…». Η ιστορική αλήθεια είναι άλλη και ριζικά διαφορετική.

Ασφαλώς περιγράφει ένα υπαρκτό πρόσωπο, την Πέπη Ρηγοπούλου.  Όμως η Πέπη Ρηγοπούλου δεν ήταν μια «Φανατική», ήταν ένα θύμα της Βαρβαρότητας και της Βίας. Στάθηκε όρθια και γενναιόψυχα στην έπαλξη του Πολυτεχνείου.

Η «Φανατική» Πέπη δεν «….έσπασε το πόδι της…», παραπατώντας σε κάποια λακούβα!!!  Αντιθέτως τα πόδια της τα καταπλάκωσε η πεσμένη και διαλυμένη πόρτα του Πολυτεχνείου μετά την Εισβολή του Τανκ.  Η κατάθεσή της και η φωτογραφία της στη Δίκη του Πολυτεχνείου ισοδυναμεί με μία αφοπλιστική και αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

13. Υπάρχουν και πολλά άλλα ψέματα στην αφήγηση του Κ.Βουλιέρη, που πρέπει να σχολιαστούν κατ’ αντίστιξη με τις αλήθειες της εξέγερσης. (Δεν έχω το χρόνο να το κάνω και κυρίως δεν θέλω να γίνει πιο μακρόσυρτο το κείμενό μου…)

Όμως παραθέτω για τους αναγνώστες, άνευ σχολιασμού, ορισμένες ενδεικτικές ακόμη περιγραφές της «αφήγησης» του Κ.Βουλιέρη.

«….. Ρε κοριτσάκια μου τι κάνετε εδώ; Κύριε Αξιωματικέ, δεν ξέρω, ήρθαμε εδώ για να διασκεδάσουμε λιγάκι…. Μη μας σκοτώσετε….».

«…. Μερικές κοπέλλες με αγκάλιαζαν και με φιλούσαν…. Και μάλιστα οι φαντάροι με δουλεύανε: «….Άντε κύριε Διοικητά, τα κονόμησες….».

«…. Βρήκα εκεί μέσα (…στην Αρχιτεκτονική…) ολίγα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά και δύο – τρία κουτιά αχρησιμοποίητα. Τα έδωσα στους Φαντάρους: Ρε λεβέντες εσείς έχετε και γκόμενες….». 

14. Μετά από όλες τις παραπάνω αναφορές και περιγραφές σαφέστατα και αδιαμφισβήτητα η «αφήγηση» του Κ.Βουλιέρη αποδεικνύεται ότι είναι αποκύημα νοσηρής φαντασίας και καταρρέει σαν χάρτινος πύργος.

Μέσα από τεκμηριωμένα στοιχεία, αποδείξεις, ντοκουμέντα και αδιαμφισβήτητες αλήθειες προκύπτει ότι είναι ένας άθλιος μεταχρονολογημένος ψεύτης και συκοφάντης (46 χρόνια μετά…), ένας αμετανόητος απολογητής και «νοσταλγός» της Φασιστικής Χούντας.

Είναι όμως δυνατόν ο Ιστορικός και Επιμελητής του Βιβλίου να μην διασταυρώσει, να μην σχολιάσει και να μην αντικρούσει τα ψέματα του Χουντικού «αφηγητή» του με τις ιστορικές αδιαμφισβήτητες αλήθειες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου;

Αλήθειες όπως αυτές τεκμηριώνονται τόσο στα πρακτικά της «Δίκης του Πολυτεχνείου» και στις μαρτυρίες των Κ.Λαλιώτη και Κ.Σταμέλου, της Πέπης Ρηγοπούλου, όπως και άλλων στελεχών του Φοιτητικού Κινήματος, όσο και σε 100δες αδιάψευστα φωτογραφικά, ηχητικά και τηλεοπτικά ντοκουμέντα;  

Με μεγαθυμία και επιείκια μόνο μια λογική εξήγηση μπορεί να δοθεί.

Ο ιστορικός ναρκισσισμός με τις συνεπακόλουθες εμμονές του παγίδευσε τον Ερευνητή σε έναν ρόλο «επιτήδειου – ουδέτερου».

Ίσως γι’ αυτό κρατούσε μία «αφήγηση» εξόφθαλμα ψευδέστατη και άθλια, ως επτασφράγιστο μυστικό, στα ερμητικά κλειστά συρτάρια του από το 2011, δηλαδή 8 ολόκληρα χρόνια.

Είναι άξιο απορίας γιατί δεν μπήκε στον κόπο να διασταυρώσει τη μεταχρονολογημένη «αφήγηση», χωρίς να πιστοποιήσει την αξιοπιστία της, χωρίς να ρωτήσει έστω και έναν από τους 80 «αφηγητές» του Βιβλίου, που ήταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» μέσα από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου.

Ίσως να είχε την ψευδαίσθηση και την αυταπάτη ότι η μεταχρονολογημένη ψευδέστατη και άθλια «αφήγηση» του Χουντικού Κ.Βουλιέρη μπορούσε να αναδειχτεί σε έναν «άσσο» για μια άλλη «θέαση» της ιστορίας και της αλήθειας της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου.  …. Ίσως…. Ίσως  …. Ίσως …..  

Πριν μερικές μέρες ένας αγαπητός μου Φίλος, ο Ποιητής Γιώργος Κακουλίδης, διαφωνώντας με την ψυχραιμία μου, μού χάρισε ένα διδακτικό στίχο της στιγμής :
«…. Φίλε μου Κώστα στην Ιστορία με αυτά τα Ίσως, Ίσως, Ίσως, μας χωρίζει μία Ά-βυ-σσος..…»

15. Αφήνω ως τελευταία αναφορά μου τον τρόπο που σχολιάζει και αξιολογεί ο Ιστορικός και Επιμελητής, στην Εισαγωγή του Βιβλίου, την «αφήγηση» του Κ.Βουλιέρη με τα αποδεδειγμένα αυταπόδεικτα και καταγέλαστα χουντικά ψεύδη του.

Παραθέτω αυτολεξεί το σχόλιο και την αξιολόγηση του κ. Ιάσονα Χανδρινού για την «αφήγηση» του Χουντικού Κ.Βουλιέρη:

«… Στο πλαίσιο του παρόντος βιβλίου, συλλέχθηκαν τέσσερις μαρτυρίες μελών των στρατιωτικών δυνάμεων. 

Η σημαντικότερη ανήκει σε έναν από τους Διοικητές της «Επιχείρησης Πολυτεχνείο» (της εκκένωσης τα ξημερώματα του Σαββάτου), ο οποίος αφηγείται τα γεγονότα με βάση συγκεκριμένους – και άκρως ενδιαφέροντες – θεματικούς/μνημονικούς άξονες:
έμφαση στο αναίμακτο της εισβολής,
τονισμό στοιχείων, που καταδεικνύουν την επιχειρησιακή αλλά και ηθική ανωτερότητα του στρατού απέναντι στην αστυνομία,
σεξουαλικά υπονοούμενα και υπαινιγμούς για τον νεολαιίστικο (άρα μη ιδεολογικό) χαρακτήρα των γεγονότων και άλλα». 

Με άλλα λόγια τόσο ο πασίγνωστος Μιχάλης Γουνελάς όσο κυρίως ο «πρωτοεμφανιζόμενος» σωτήρας και λυτρωτής του Πολυτεχνείου, και πάνω απ’ όλα «προστάτης» και «συμπαραστάτης» των Φοιτητών και των Φοιτητριών Κώστας Βουλιέρης δεν είναι εκφραστές και φορείς της Χούντας. Δεν είναι πολιορκητές και αυτουργοί μιας βίαιης Εισβολής και «εκκένωσης» του Πολυτεχνείου αλλά ουδέτεροι παρατηρητές και «αφηγητές».  Δεν είναι Χουντικοί Αξιωματικοί και σιδερένιοι βραχίονες της Δικτατορίας αλλά απλώς είναι γενικά, αόριστα και αφηρημένα «μέλη των στρατιωτικών δυνάμεων».
Αυτό το σχόλιο του Επιμελητή δεν είναι μόνον ανεξήγητο αλλά είναι και ασυγχώρητο. Αφήνει τους πάντες ενεούς.

 

16. Ο Ιάσονας Χανδρινός στην απάντησή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (18/11/2019) στον Δημήτρη Ψαρρά και το άρθρο του (16/11/2019) με τίτλο «… Η Δικαίωση των Τανκς…» προσπάθησε να αναγνωρίσει το λάθος του και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Στις δύο ακροτελεύτιες παραγράφους αυτής της απάντησής του αναφέρεται τιμητικά και με σεβασμό στο όνομά μου και στο όνομα του Κυριάκου Σταμέλου ως εξής:

«…..Η εννιάχρονη ενασχόλησή μου με την προφορική, βιωματική ιστορία του Πολυτεχνείου δεν είναι ένα ψυχρό ακαδημαϊκό εγχείρημα.  Αντλείται από έναν βαθύ, ειλικρινή και ανυπόκριτο σεβασμό σε ανθρώπους που εκείνη την εποχή έπαιξαν κυριολεκτικά το κεφάλι τους, μεταξύ των οποίων ο Κυριάκος Σταμέλος (που πριν φύγει από τη ζωή μού έκανε την τιμή να μου δώσει τη μαρτυρία του) και φυσικά ο Κώστας Λαλιώτης.
«…. Ο Κώστας Λαλιώτης για μένα θα είναι για πάντα ο άνθρωπος που περιγράφουν τα δύο παρακάτω αποσπάσματα που επίσης περιλαμβάνονται στο βιβλίο:
«…. Ήτανε κάτω ο Λαλιώτης και κάποιοι άλλοι στο θυρωρείο της Πατησίων.  Είχανε έρθει τα τανκς κι είχαν σταθεί μπροστά (…).  Πήδηξε τα κάγκελα και βγήκε.  Και τον συλλάβανε.  Δεν ήταν εύκολο να το κάνεις αυτό, ήθελε αρχίδια μεγάλα. Έδειξε μεγάλη παλληκαριά, κι αυτός  και ο Κυριάκος ο Σταμέλος» (Σταύρος Λυγερός, σ.391 του Βιβλίου).»
«.… Ο Κώστας Λαλιώτης στο Πολυτεχνείο απέδειξε έναν ηρωισμό εκπληκτικό, έκανε τη διαπραγμάτευση μαζί με τον Κυριάκο τον Σταμέλο. Συνελήφθη και βασανίστηκε πολύ (ΕΣΑ πήγε κι αυτός), έπαθε ολική αμνησία απ’ τα βασανιστήρια, νοσηλεύτηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο….

….. Ανακρινότανε και για εμένα, επειδή ήξερε πού θα κρυφτώ γιατί ήμασταν κολλητοί φίλοι (εγώ άλλαξα 22 σπίτια μετά το Πολυτεχνείο μέχρι τη Μεταπολίτευση, ο Κώστας τα ήξερε τα σπίτια). Θα είχα συλληφθεί αν με είχε πει. Αλλά δεν είπε τίποτα….»

(Μιχάλης Σαμπατακάκης, σ.583 του Βιβλίου).

Νοιώθω αυτονόητη υποχρέωσή μου πολύ ευγενικά και με ειλικρίνεια να ευχαριστήσω έναν νέο Ιστορικό – Ερευνητή για το σεβασμό του και για τις πολύ τιμητικές αναφορές του στο πρόσωπό μου και κατ’ επέκταση στο πρόσωπο τού αξέχαστου, αείμνηστου και πάντα γενναιόψυχου Φίλου μου Κυριάκου Σταμέλου.

Θέλω όμως να καταλάβει ο Ιάσονας Χανδρινός ως Ιστορικός - Ερευνητής μια ιδιαίτερη στάση και συμπεριφορά όλων μας.

Δεν επιζητούμε «ούτε εγώ», «ούτε κανείς άλλος» από μια «Γενιά χωρίς Γενάρχες» από το Βιβλίο του προσωπικές αντιστασιακές περγαμηνές, συμψηφιστικές κολακείες και δαφνοστεφανώματα.

Η αγανάκτηση για την ψευδέστατη, νοσηρή και καταγέλαστη «αφήγηση» του Χουντικού Κ.Βουλιέρη δεν είναι ένα προσωπικό θέμα, αλλά θέμα μιας συλλογικής μνήμης, ευαισθησίας και αλήθειας.     

Για τους λόγους αυτούς, οι θέσεις και οι κριτικές παρεμβάσεις για το Βιβλίο τόσο οι δικές μου όσο και εκατοντάδες άλλων σχετικά με την προκλητική και ανιστόρητη αφήγηση του «ξεχασμένου» Κ.Βουλιέρη αφορούν ένα «συλλογικό και βιωματικό ΕΜΕΙΣ μιας αφυπνισμένης, αντιστασιακής και εξεγερμένης Γενιάς». Αφορούν κυρίως και μοναδικά το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ως ιστορικό ορόσημο με τις αδιαμφισβήτητες πυρακτωμένες και ματωμένες αλήθειές του.

17. Τον Ιάσονα Χανδρινό τον γνωρίζω, τον συμπαθούσα και τον εκτιμούσα ως νέο Ιστορικό. Γι’ αυτό και εγώ, όπως και τόσοι άλλοι παρόντες στην Εξέγερση, τον βοήθησα για να αντλήσει στοιχεία για το φιλόδοξο Βιβλίο του.

Στον Ιάσονα Χανδρινό δεν καταλογίζω κακές προθέσεις και κακόβουλα σχέδια. Όμως έχει διαπράξει ένα ολέθριο λάθος, ένα τραγικό λάθος.

Τον Ιάσονα Χανδρινό για λόγους αρχής δεν τον στοχοποιώ και δεν τον «πυροβολώ» γιατί είμαι συνειδητά άοπλος όπως στις 17 Νοεμβρίου του 1973.

Με το αναλυτικό, εκτεταμένο και τεκμηριωμένο κείμενό μου, στο όνομα μίας ιστορικής αλήθειας γραμμένης με αίμα, απλώς αποκαλύπτω, κρίνω και κατακρίνω αυτό το ολέθριο λάθος του.

Αυτό το ολέθριο λάθος του Ιάσονα Χανδρινού έγκειται τόσο στην ασχολίαστη και αδιασταύρωτη «αφήγηση» του Χουντικού Κ.Βουλιέρη όσο και για το αξιολογικό σχολιασμό αυτής της «αφήγησης» στην Εισαγωγή του Βιβλίου.

Δυστυχώς αυτό το ολέθριο και τραγικό λάθος του αδικεί μία πολύχρονη και πολύμοχθη ερευνητική δουλειά του και κυρίως στιγματίζει ένα αξιόλογο Βιβλίο αναφοράς.  
Όμως επιμένω για μία ακόμη φορά ότι το «Βιβλίο αναφοράς» με τίτλο «ΟΛΗ ΝΥΧΤΑ ΕΔΩ» αξίζει να υπάρχει και αξίζει να διαβαστεί γιατί οι 80 βιωματικές «αφηγήσεις» των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» είναι σημαντικές και συγκλονιστικές μαρτυρίες.

Υ/Γ1. Για έναν Ιστορικό Ερευνητή «…θέλει αρετή και τόλμη…», απαιτεί θάρρος η καθαρή αναγνώριση ενός ολέθριου ιστορικού λάθους.
Για τον Ιάσονα Χανδρινό η δραστική αποκατάσταση της αλήθειας, χωρίς μισόλογα και δίχως περιστροφές, προβάλλει ως η μοναδική και λυτρωτική οφειλή του.

Υ/Γ2. Το σχόλιο του προηγούμενου Υστερόγραφου για τον Ιστορικό Ιάσονα Χανδρινό αφορά και ισχύει κατ’ αντιστοιχία και εις το ακέραιο τόσο για τις «Εκδόσεις Καστανιώτη», έναν οργανισμό με διαχρονικότητα, κύρος και αξιοπιστία όσο κυρίως για τον αγαπητό Φίλο μου, σαρανταπέντε χρόνια συναγωνιστή και συνοδοιπόρο, Θανάση Καστανιώτη.