Για πρώτη φορά ο Μάνος Βουλαρίνος προσπάθησε να γράψει κάτι αισιόδοξο για την Ελλάδα και σχεδόν τα κατάφερε.
Οι τακτικοί αναγνώστες του «και μπράβο τους» όπως και οι ακροατές του «Οτινάναι» (ναι, είναι μια λέξη και ναι ξέρω ότι δεν είναι γραμματικά σωστό) θα ξέρετε πως δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για τη χώρα στην οποία έτυχε να γεννηθούμε, ούτε για τους ανθρώπους που, εκτός από τόπο γέννησης, έχουν την Ελλάδα και τόπο κατοικίας. Στην πραγματικότητα νομίζω πως το σωστό θα ήταν όλες οι εκπομπές και όλα τα κείμενά μου να τελειώνουν με την προτροπή «μεταναστεύστε», αλλά τον τελευταίο καιρό μού φαίνεται πως μπορεί και κάτι να αλλάζει και καμιά φορά νομίζω πως βλέπω λίγο φως στην άκρη του ελληνικού τούνελ.
Μη φανταστείτε τίποτα φοβερό. Ούτε κάτι που θα με έκανε να αλλάξω την προτροπή μου σε όσους συμπατριώτες έχουν την επαγγελματική ή οικογενειακή δυνατότητα να ζήσουν σε μια χώρα που η λέξη αξιοπρέπεια δεν θα είναι κακοποιημένη από «αγωνιστές» της μάχης για παραμονή στον 20ό αιώνα. Απλώς για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, μου φαίνεται πως υπάρχει μια κάποια, έστω και μικρή, πιθανότητα σε λίγα χρόνια η μετανάστευση να μην είναι η μόνη επιλογή των ανθρώπων που ονειρεύονται ποιότητα ζωής καλύτερη από αυτή μιας ηλιόλουστης Μόρντορ.
Στην αρχή ήταν οι εκλογές. Εκεί όπου πολλοί συμπολίτες κατάλαβαν επιτέλους πως με την ψήφο τους βγάζουν κυβέρνηση και όχι απωθημένα και ότι αφού κάποιος θα εκλεγεί να κυβερνήσει ας είναι ο λιγότερο κακός (καλό ακόμα το μαγαζί δεν έχει). Μπορεί να μπήκαν στη Βουλή και οι βαρουφοβελόπουλοι, αλλά σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα έδειξε πως όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν πως οι εκλογές είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα επιλογή κυβερνήτη. Και μάλιστα επιλογή που πρέπει να γίνει από συγκεκριμένες προτάσεις. Ακόμα και καμία να μην είναι του γούστου μας, καλά θα κάνουμε να διαλέξουμε τη λιγότερο κακή για να αποφύγουμε τη χειρότερη.
Φυσικά, από μόνο του το αποτέλεσμα των εκλογών δεν είναι αρκετό για συμπεράσματα. Αλλά ευτυχώς δεν είναι η μοναδική ένδειξη ότι υπάρχει ελπίδα ακόμα και για τη χώρα στην οποία ζουν άνθρωποι που πιστεύουν πως το παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο είναι δικαίωμά τους. Στην πραγματικότητα υπάρχουν άλλες τρεις ενδείξεις πολύ πιο σοβαρές από το αποτέλεσμα των εκλογών.
Για αρχή η δυσκολία να βρει κανείς εμβόλιο κατά της γρίπης. Αγνοώντας τους συνωμοσιολογικούς φόβους που σπέρνουν στην κοινωνία οι επικίνδυνοι αντιεμβολιαστές, οι συμπολίτες εμβολιάστηκαν με τρόπο τόσο μαζικό που έπιασε απροετοίμαστους τους πάντες. Φαρμακεία και φορείς αναγκάστηκαν να πουν «ελάτε πάλι σε μια-δυο εβδομάδες» κι αν αυτό δεν είναι ένα δείγμα ότι οι Έλληνες κουράστηκαν πια να ζουν στον 20ό αιώνα δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι δείγμα της επιθυμίας να συμβαδίσουν με το ημερολόγιο. Ή μάλλον ξέρω: η στάση τους απέναντι στον αντικαπνιστικό νόμο.
Αν κάποιος ακόμα δεν έχει καταλάβει πως στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης οι ανόητοι φαίνονται περισσότεροι γιατί κάνουν περισσότερη φασαρία, τότε το αποτέλεσμα της δημσοκόπησης της Pulse για τον ΣΚΑΪ μάλλον θα τους εξέπληξε: το 75% των συμπολιτών είναι υπέρ της εφαρμογής και του ελέγχου τήρησης των μέτρων που προβλέπει ο αντικαπνιστικός νόμος. 75% των συμπολιτών δεν είναι απλώς υπέρ ενός αντικαπνιστικού νόμου, αλλά και υπέρ της επιβολής του. Το ποσοστό των συμπολιτών που είναι κατά της επιβολής είναι μόλις 17% (8% δεν ξέρουν και δεν απαντούν) πράγμα που αποδεικνύει το πόσο συχνά πέφτουμε θύματα του (δυσανάλογου με το μέγεθός τους) θορύβου που κάνουν οι καταπιεστικές μειοψηφίες.
Και μετά έρχονται τα πανεπιστήμια. Εκεί που, παρά τους τραμπουκισμούς, οι φοιτητές της ΑΣΟΕΕ ψήφισαν και «όχι» στην κατάληψη και «ναι» στην ηλεκτρονική ψηφοφορία. Τα πανεπιστήμια για το άσυλο των οποίων το 66% των συμπολιτών συμφωνεί με τις αλλαγές που μπορεί να κάνουν τη ζωή των τραμπούκων λιγότερο εύκολη.
Για να μην παρεξηγηθώ, να ξαναπώ πως ακόμα πιστεύω ότι η μετανάστευση είναι μονόδρομος στην προσπάθεια για μια αξιοπρεπή ζωή. Η Ελλάδα παραμένει μια καθυστερημένη χώρα, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά για πρώτη φορά μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μοιάζει να μην ανέχεται άλλο την καθυστέρηση. Και μπράβο της.
Υ.Γ. Παρακαλώ μη μου αραδιάσετε τα προβλήματα της ζωής στην Ελλάδα και όλα αυτά που δείχνουν την καθυστέρησή της. Για όλα αυτά γραφω κάθε μέρα. Αφήστε με για αλλαγή να γράψω και κάτι αισιόδοξο και σας υπόσχομαι πως, με τη βοήθεια των συμπολιτών, θα αργήσω να το ξανάκανω.
«Βλέποντας τη σπουδαία δουλειά που γίνεται σε αυτές δομές, θα έλεγα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν για μένα ένα δώρο Χριστουγέννων» τόνισε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
17°
