Ξανά πίσω στον Παπαφλέσσα

«Αν πηγαίνεις προς τα μπρος κοιτώντας στο παρελθόν, σέρνεις μαζί σου τις αλυσίδες του κατάδικου» - H. Miller

Οι πατριώτες της χώρας αποφάσισαν να φοράμε φουστανέλες και να ξαναπάμε κατηχητικό με ιερομόναχους δασκάλους για να γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από το ένδοξο ʼ21 σε δυο έτη από σήμερα. Ξύπνησαν οι ιερομόναχοι μαζί με τους νοικοκυραίους με την ευτυχία της νίκης κατά των ξορκισμένων και των άθεων της αριστεράς και παρέα με τα φιλαράκια του της ένδοξης παράταξης που κυβερνά τη χώρα ως νόμιμος και μόνιμος ιδιοκτήτης από το Βυζάντιο και εντεύθεν, να μας θυμίσει πως οι Έλληνες είναι περιούσιος λαός που τον ξέχασαν οι αχάριστοι του κόσμου τούτου Ευρωπαίοι και άλλοι, που ενώ τους έδωσε τα φώτα της δημοκρατίας και της επιστήμης, αυτοί τους γράφουν κανονικά και ούτε δανεικά κι αγύριστα δεν τους δίνουν.

Η παράσταση αυτή έχει ανέβει στο παρελθόν πολλάκις, με τελευταίους καλλιτέχνες τους στρατόκαυλους της χούντας που αντέγραψαν το άλλο «δημοκρατικό» καθεστώς του Μεταξά, ο οποίος έντυνε τα παιδάκια σαν στρατιωτάκια με μπλε και λευκά παντελονάκια. Στο ίδρυμα Μαξίμου πια θα φοράνε εθνόσημα με τη γαλανόλευκη για να ανεβαίνει το θερμόμετρο του πατριωτικού πυρετού, που έπεσε με τους άθεους που μπήκαν με τα σώβρακα από τα παράθυρα και βγήκαν ξεβράκωτοι από την πόρτα με την θέληση του λαού, του παραπλανημένου από τα μνημόνια τα ευρωπαϊκα και τα μνήματα της σκέψης... Γιατί όσο πιο απολιθωμένη, ακίνητη και ακούνητη είναι η σκέψη, τόση ευφορία παράγει στην ανάμνησή της.

Οι αναμνήσεις είναι το μόνο κτήμα που δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει και ιδιαίτερα αν το νοσταλγούμε ως ηρωικό και ένδοξο σε ένα παρόν που μας φτύνει και το φτύνουμε. Το παρελθόν έχουμε δικαίωμα να το παραμορφώνουμε για να φορτίζουμε τις μπαταρίες του ναρκισσισμού, του μόνου δαρβινικού ενστίκτου επιβίωσης.

Η ζωή του ανθρώπου μέσα στο παρελθόν αφυπνίζεται ως απεραντοσύνη, αποκτά έτη φωτός διάρκεια και σταματά τους χτύπους του ρολογιού που του υπενθυμίζουν το μετρημένο διάστημα ύπαρξης που του αναλογεί στη μάταια τούτη ζωή. Δεν αισθάνεται σαν θανατοποινίτης που μετρά μέρες και ώρες ζωής και ξυπνά την θεϊκή του διάσταση, ιδιαίτερα αν οι θρησκείες ευφυώς του υπόσχονται αιωνιότητα, παραδείσους και άφεση αμαρτιών.

Υποψιάζομαι πως οι νέοι ένοικοι της εξουσίας είναι και αυτοί υποψιασμένοι για τις δυσκολίες του μέλλοντος στα πρακτικά της διαχείρισης ενός κράτους που την ανικανότητά του να γίνει ευρωπαϊκό στην πράξη την φορτώνει ως ενοχή στον οθωμανικό ζυγό και τα τετρακόσια χρόνια δουλείας, που ηρωικώς ανέτρεψαν οι πρόγονοι του ʼ21, βέβαια διαγράφοντας σκοπίμως τις ιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες γεννήθηκε η επανάσταση τότε: τον Διαφωτισμό της Ευρώπης και την κατάρρευση της απαρχαιωμένης φεδουαρχίας της Οθωμανίας, που αδυνατούσε να ελέγξει τους υποτελείς λαούς σε μια απέραντη αυτοκρατορία απο την Αυστρία μέχρι και την Ασία. 

Στον Καζαντζάκη η ανθρώπινη κατάσταση (the human condition) περιγράφεται ως πόρνη με σάπια μπούτια (rotten thighed whore) και στον Camus στην «Πτωση» για το πόση επιείκεια χρειάζεται ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει τον φόβο και την ελπίδα ταυτόχρονα, δηλαδή να αποκτήσει η ανθρώπινη υπόσταση έναν ηρωικό χαρακτήρα αυθεντικό, για να αποφύγει τους δαίμονες και τις προκαταλήψεις, να γκρεμίσει τους ψεύτικους θεούς του παρελθόντος και να ξαναδεί την πραγματική ζωή χωρίς τις παραμορφώσεις μιας δόξας που δεν την έζησε, δεν την δημιούργησε και που ποτέ δεν θα του ανήκει.

Η ζωή του ανθρώπου γίνεται στιγμή, όχι επειδή καταργεί την διάρκεια, αλλά επειδή περιπίπτει στο μηδέν και αφυπνίζεται μέσα της η επίγνωση της ματαιότητας ενόψει της κακής απεραντοσύνης του ίδιου του χρόνου (T. Adorno). Ίσως μόνο ένα μυαλό σαν του Einstein θα μπορούσε να περιγράψει αυτή την καμπυλότητα του χρόνου δίνοντας διάσταση ευκλείδεια, καταγράφοντας τα δευτερόλεπτα και τα έτη φωτός που χλευάζουν το μετρημένο διάστημα της δικής του ύπαρξης.

Για αυτούς τους πολύ σοβαρούς λόγους ας παρακαλέσουμε τους κυβερνώντες να σεβαστούν το λίγο μυαλό που μας έχει απομείνει απο τις υστερίες και μυθιστορίες μιας χώρας που σε κάθε κρίση ταυτότητας και πολιτισμού επικαλείται πάντα ένα ένδοξο παρελθον, χωρίς παρόν και μέλλον.

Σεμνά και ταπεινά καλοί μου πατριώτες, γιατί για να δει η χώρα μέλλον δεν φτάνουν οι φουστανέλες, ούτε οι μακεδονομάχοι, ούτε οι γιορτές και τα πανηγύρια, ούτε οι ρητορείες των υποτακτικών της χούντας που φόρεσαν βουλευτικά κουστούμια, ενώ θα προτιμούσαν στρατιωτικά άρβυλα (ίσως και τσαρούχια!) γιατί κάνουν στιβαρό βηματισμό που ανυψώνει το πατριωτικό αίσθημα, το οποίο ευτυχώς έχει αιτία κι αφορμή τους γείτονες στρατόκαυλους για να το τρέφουν˙ άρα δεν είμαστε με ψυχική νόσο, όπως θα ’λεγε και ο θείος Απόστολος, του πολεοδόμου ο γιος...