Τρέξε, Κυριάκο, τρέξε

Πώς γίνεται κάθε καλοκαίρι να καίγονται χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων και στη θέση τους να ξεφυτρώνουν μετά από λίγα χρόνια ολόκληρες πολιτείες. αλλά σε κάθε μικρή και κυρίως μεγάλη επένδυση  το τοπικό δασαρχείο να στέκει απέναντι βλοσυρό και άτεγκτο; Έτοιμο να θέσει τους απαγορευτικούς του όρους, να ορθώσει μια απίθανη χρονοβόρα γραφειοκρατία και να αποθαρρύνει τον επενδυτή που θα αυξήσει το ΑΕΠ και θα δώσει δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους; Ποιος του δίνει την ισχύ να του πει «δεν σε θέλουμε μάζευτα και φεύγα».Τ

Πώς γίνεται το ΚΑΣ να καθυστερεί μια τεραστίων διαστάσεων επένδυση στο Ελληνικό με απίθανες αιτιάσεις και προκόμματα για κάτι ταφικά μνημεία λες και η περιοχή έχει δεσπόζουσα θέση στην αρχαία ιστορία μας, λες και είναι ο βράχος της Ακρόπολης; Για τα αεροπλάνα που σαπίζουν εδώ και χρόνια παρατημένα στους παλιούς διαδρόμους και  για τον τσιμεντένιο υδατόπυργο ως και καλά μνημεία του νεότερου ελληνικού πολιτισμού; Λες και τα Boeing  τα φτιάξαμε εμείς.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Με μια κουβέντα, η Ελλάδα λέει με δέκα τρόπους στον ιδιώτη επενδυτή. «Πώς διανοήθηκες ρε κακομοίρη να στήσεις δουλειά στην τελευταία σοβιετική δημοκρατία; Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;»

Αυτά και άλλα πολλά παρόμοια είναι στοιχεία ταυτότητας της αντιπαραγωγικής και αντικαπιταλιστικής Ελλάδας αυτής που κυβερνά τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια με οποιοδήποτε πολιτικό προσωπείο, δεξιό, αριστερό ή κεντρώο. Αυτή η Ελλάδα δεν ήθελε τις μεγάλες επενδύσεις, κυρίως τις ξένες. Δεν ήθελε παραγωγή, εξωστρέφεια, καινοτομία και ακμαίο καπιταλισμό. Δεν ήθελε βιώσιμη και ορθολογική ανάπτυξη. Οι καταβολές της τουρκοκρατίας. Προτιμούσε τον κρατικοδίαιτο διαπλεκόμενο καπιταλισμό που στηρίζει τον πατερναλισμό και την κομματοκρατία και θρέφει τη διαφθορά και την προσοδοθηρία. Τον έντυσε με αριστερή ιδεολογία και τον πούλησε στο πόπολο ως πρόοδο. Μικρή παραγωγή, πολλές υπηρεσίες, τεράστιο αδηφάγο και πανταχού παρόν κράτος, ευρωπαϊκά πακέτα και άκρατος δανεισμός για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι και πάντοτε διαμαρτυρόμενοι. Με υψωμένη την αριστερή γροθιά.

Μέχρι που έσκασε η κρίση διέλυσε το μοντελάκι και έθεσε το καυτό ερώτημα στους πολίτες. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Αλλά ακόμα και στην άκρη του γκρεμού χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία για να καταλάβει η μισή πατρίδα τι έπρεπε να κάνει για να σωθεί και να προχωρήσει. Μέχρι δηλαδή να επιλέξει τον Μητσοτάκη ως αρχηγό της ΝΔ και μέχρι να τον κάνει πρωθυπουργό. Βλέπεις την προηγούμενη πενταετία που το διεθνές οικονομικό κλίμα ήταν εύκρατο και υγιεινό και έβρεχε ρευστότητα είχε ανακαλύψει την ριζοσπαστική αριστερά και είχε γοητευτεί από τα κάλλη της. Είχε αναθέσει την οικονομική ανάκαμψη, στους Βαρουφάκη, Δραγασάκη, Σταθάκη, Τσακαλώτο, Βαλαβάνη, Λαφαζάνη, Στρατούλη, Παπαδημητρίου, Παπανάτσιου, Τζάκρη μέχρι και Χαϊκάλη. Τώρα που μαζεύονται σύννεφα στον παγκόσμιο οικονομικό ορίζοντα και μαίνεται ο πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας, πρέπει να τρέξει μπας και σώσει ό,τι σώζεται. Από την προοπτική της πολυπόθητης ανάπτυξης.  

Αλλά με γραφειοκρατία, ΚΑΣ και δασαρχεία δεν γίνεται δουλειά και φυσικά το ξέρουν στην νέα κυβέρνηση. Αν δεν περιοριστεί θεσμικά η κρατική παρέμβαση στις επιχειρηματικές δραστηριότητες πολύ δύσκολα θα δοθεί το σύνθημα στα διεθνή και εγχώρια  κεφάλαια να τοποθετηθούν στην Ελλάδα. Και αυτός είναι ο λόγος που η κυβέρνηση βιάζεται στο Ελληνικό, ακριβώς για να δώσει εγκαίρως αυτό το σύνθημα. Είναι εμβληματικό αλλά δεν αρκεί. Ακολουθούν η δραστική μείωση της γραφειοκρατίας και των φόρων, η ψηφιοποίηση της οικονομίας, τα φορολογικά αναπτυξιακά κίνητρα, η επίλυση του προβλήματος των κόκκινων δανείων, η επαναφορά των τραπεζών. Αν όλα αυτά γίνουν γρήγορα δηλαδή «χτες» και λόγω της πολύχρονης ύφεσης δεν αποκλείεται η ελληνική οικονομία να κινηθεί ανοδικά παρά το πιθανολογούμενο δυσμενές οικονομικό κλίμα στην παγκόσμια αγορά. Όχι όσο θα θέλαμε, αλλά ανοδικά.

Εδώ και δύο χρόνια που η ΝΔ είχε πάρει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις πολλοί σοβαροί πολιτικοί αναλυτές, εγχώριοι και ξένοι, αμφέβαλαν αν ο Μητσοτάκης έχει τα μέσα για να τα καταφέρει. Οι ίδιοι βέβαια πριν 5 χρόνια δεν είχαν τις ίδιες αμφιβολίες για το αν θα τα καταφέρουν οι ακροδεξιοί και αριστεροί λαϊκιστές. Η κάψα τους να δουν τη φλεγόμενη Βενεζουέλα της Μεσογείου τους έδινε τη βεβαιότητα ότι οι μαρξιστές οικονομόλογοι είχαν τη λύση. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για την οποία θα επανέλθω. Όλοι αυτοί αναρωτιόντουσαν πού θα βρει ο Κυριάκος τα στελέχη  για να αλλάξει την Ελλάδα και ήταν σχεδόν σίγουροι ότι σύντομα θα καταλήξει ως ορεκτικό στο στομάχι του βαθέως κόμματος.

Και όμως, προς απογοήτευση των αναλυτών, τα βρήκε. Στην εκσυγχρονιστική  πλευρά του δικού του κόμματος, στο εξωτερικό, στην αγορά, αλλά και στην υγιή κεντροαριστερά. Και δόμησε μια κυβέρνηση σχεδόν διαμάντι, που μέχρι στιγμής δείχνει να ξέρει που πατά και που πηγαίνει και να το κάνει γρήγορα και δυναμικά. Μια κυβέρνηση έτοιμη από καιρό σε κάθε τομέα. Εξάλλου είναι τόσο βαθύς ο πάτος που μας πήγαν οι προηγούμενοι που μια στοιχειωδώς ορθολογική κυβέρνηση ξεχωρίζει αμέσως και ανεβάζει την κατηγορία της χώρας αλματωδώς. Τα καίρια ζητήματα δεν είναι ούτε το πανεπιστημιακό άσυλο, ούτε η ανομία των Εξαρχείων, ούτε η αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών έστω και αν είναι πολύ σημαντικά για την κοινωνία. 

Το κυριότερο της φάσης που διανύουμε; Είναι η μεγάλη ευκαιρία να γίνουν στο κράτος και στους θεσμούς εκείνα τα ανοίγματα που θα δώσουν μακροπρόθεσμες προοπτικές στην οικονομία. Αν αυτά προλάβουν και αποδώσουν καρπούς τότε η κυβέρνηση εύκολα θα πάρει και την επόμενη τετραετία. Μετά από οκτώ χρόνια πολύ δύσκολα ένα αριστερόστροφο πολιτικό σχήμα θα τολμήσει ή θα μπορέσει να επαναφέρει την Ελλάδα στον σοσιαλισμό του μέλλοντός του. Δηλαδή στην ύφεση και στην φτώχεια για όλους. Ειδικά αν η αναμορφωμένη εκπαίδευση έχει προλάβει να βγάλει άξια, καταρτισμένα  στελέχη.

Διότι η αριστερά στην Ελλάδα είναι αδύνατον να εκσυγχρονιστεί και να αλλάξει σελίδα. Θα αναφέρεται στον μαρξισμό του 19ου αιώνα, θα τρέφεται από τον εμφύλιο πόλεμο, και θα ομνύει στην αποανάπτυξη. Εβδομήντα χρόνια αυτό κάνει. Αυτή είναι η παιδεία του στελεχικού δυναμικού της, αυτή είναι η δική της ανάγνωση της ιστορίας, αυτή είναι η ιδεολογία της. Όταν το μισό εκλογικό σώμα φλερτάρει από λίγο έως πολύ με τα τρία προηγούμενα είναι δύσκολο να κάνεις όνειρα που να φτάνουν στο απώτερο μέλλον. Γι’ αυτό η φάση που διανύουμε είναι κρίσιμη και ο ρόλος του Κυριάκου Μητσοτάκη καθοριστικός.

Η βιώσιμη ευημερία που στηρίζεται στην παραγωγικότητα και όχι στο δανεισμό βοηθάει τη δημοκρατία να ανοίξει ακόμα περισσότερο τους θεσμούς της και σπρώχνει την αριστερή ολοκληρωτική ιδεολογία στο περιθώριο. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας κόσμος εκτός της δεξιάς ένωσε τις δυνάμεις του με τη Νέα Δημοκρατία. Είναι και δικό του αυτό το στοίχημα.