Πολιτικη & Οικονομια

Κινητές μήτρες και άλλες μαγγανείες

Μήπως το διχίλιαρο αποτελεί έναν ακόμα τρόπο εγκλωβισμού των γυναικών σε έναν παραδοσιακό ρόλο;

Παντελής Καψής
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ακρότητες, «κινητή μήτρα», «δαιμονοποίηση της γυναικείας σεξουαλικότητας» και άλλα για το επίδομα των 2.000 ευρώ.

Στα μέσα ενημέρωσης η είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Πριν από λίγες ημέρες στη Βόρεια Καρολίνα, ένας πατέρας έπαιζε με τα παιδιά του στην παραλία, όταν τον παρέσυρε ένα μεγάλο κύμα κι όπως χτύπησε στην άμμο τραυματίστηκε θανάσιμα. Μου έκανε εντύπωση η οικογενειακή φωτογραφία που συνόδευε το ρεπορτάζ. Το ζευγάρι, λευκοί και οι δύο, κοντά στα 40, δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Δίπλα τους ήταν τα 6 παιδιά τους. Τα δύο, τα μεγαλύτερα, ήταν τα βιολογικά τους παιδιά, τα τέσσερα υιοθετημένα. Τρία μάλλον από την Αφρική κι ένα μικρό κορίτσι, έδειχνε Ασιάτισσα, καθισμένη σε αναπηρικό καροτσάκι.

Δεν βρήκα τίποτα παραπάνω για την οικογένεια. Στις ΗΠΑ ωστόσο υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ηθική τους υποχρέωση την υιοθεσία. Κάποιοι είναι χριστιανοί ανθρωπιστές, άλλοι πιστεύουν απλώς ότι έχουν μια ηθική ευθύνη απέναντι στα παιδιά όλου του κόσμου. Ότι και αν ισχύει είναι βέβαιο ότι χρειάζεται μεγάλο σθένος να μπορείς να δίνεις έτσι απλόχερα αγάπη χωρίς να λογαριάζεις τις δυσκολίες που είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσεις.  Πόσοι από εμάς θα μπορούσαν να το κάνουν, να υιοθετήσουν 4 παιδιά και μάλιστα να αναλάβουν την επιμέλεια ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες;

Η εικόνα αυτή μου ήρθε στο μυαλό παρακολουθώντας την πολεμική που ξέσπασε στα σόσιαλ μίντια με αφορμή την απόφαση της κυβέρνησης να δώσει 2.000 ευρώ στις μητέρες για κάθε παιδί που γεννούν. Κατά ένα μέρος οφειλόταν σε παρεξήγηση. Ποτέ δεν ειπώθηκε ότι αφορά μόνο τις γυναίκες κάτω από τα 30 χρόνια. Δεν υπήρξε προσπάθεια να προσανατολιστούν οι γυναίκες σε μια αδιάκοπη τεκνοποιία από νεανική ηλικία. Μήπως όμως αντιμετωπίζονται έτσι κι αλλιώς σαν «μήτρες», μήπως το διχίλιαρο αποτελεί έναν ακόμα τρόπο εγκλωβισμού των γυναικών σε έναν παραδοσιακό ρόλο; Μήπως τελικά η δημογραφική κρίση είναι ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, το πρόσχημα για μια διολίσθηση σε συντηρητικές επιλογές;

Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιήθηκε έφτασε σε ακρότητες στα όρια του κωμικού. Από την δημοσιογράφο που αποκάλεσε υβριστικά την αρμόδια υφυπουργό Δόμνα Μιχαηλίδη «κινητή μήτρα» ως αρθογραφία για την «δαιμονοποίηση της γυναικείας σεξουαλικότητας». Οι γυναίκες, κατά την άποψη αυτή, αντιμετωπίζονται μόνο ως μηχανές τεκνοποίησης ή, όπως έλεγε ο Λούθηρος, «ας τεκνοποιούν μέχρι θανάτου, γι αυτό άλλωστε είναι πλασμένες». Φρόντισε φυσικά και η εκκλησία να δώσει αφορμές προχωρώντας στην ανακήρυξη της ημέρας του «αγέννητου παιδιού». Ήταν η συμβολή της στην αντιμετώπιση του δημογραφικού. Κατά μια σατανική σύμπτωση οι ανακοινώσεις έγιναν την ημέρα που γινόταν πάρτι στο Facebook με αφορμή τις απόψεις του Επίσκοπου Μόρφου για το πώς το πρωκτικό σεξ βγάζει ομοφυλόφιλα παιδιά. Άτιμη βιολογία. 

Τελικά η προσωπική ζωή προσφέρει εξαιρετικά πρόσφορο έδαφος για ιδεολογικές κατασκευές. Τα πράγματα όμως μπορεί να είναι πολύ πιο απλά.  Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχουν ζευγάρια που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά για οικονομικούς λόγους τότε η ενίσχυσή τους αποτελεί αυταξία. Δεν χρειαζόμαστε το δημογραφικό για μια τέτοια πολιτική. Η ζωή όλων μας γίνεται πιο πλούσια και η κοινωνία λιγότερο γκρίζα, χάρη στα παιδιά. Μια κοινωνία ηλικιωμένων είναι μια στάσιμη κοινωνία. Με αυτή την έννοια βέβαια το μέτρο δεν θα πρέπει να ισχύσει μόνο για τις βιολογικές μητέρες. Θα πρέπει να επεκταθεί και σε όσες ή όσους, ανεξαρτήτως φύλλου δηλαδή ή οικογενειακής κατάστασης, υιοθετούν. Ίσως μάλιστα περισσότερο σε όσους υιοθετούν καθώς προσφέρουν διπλά.

Και το δημογραφικό θα λυθεί; Εξαιρετικά αμφίβολο, άλλωστε η μείωση των γεννήσεων είχε ξεκινήσει πολύ πριν από την κρίση. Παρατηρείται μάλιστα σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης και κατ εξοχήν στην Γερμανία, δεν είναι στενά οικονομικό ζήτημα. Ας μην μας πιάνει πανικός όμως. Αν βγούμε λίγο από το κουκούλι μας θα δούμε ότι στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι ο υπερπληθυσμός της γης. Υπάρχει πάντα η δυνατότητα μιας σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής. Τι μας εμποδίζει κάθε χρόνο να εκδίδουμε έναν αριθμό αδειών εργασίας όπως πολλές άλλες χώρες; Φυσικά με την προοπτική απόκτησης υπηκοότητας. Εκτός και αν πράγματι ορισμένοι αντιμετωπίζουν το δημογραφικό ως πρόσχημα εθνοφυλετικής καθαρότητας.