Η Ελλάδα και πάλι παρούσα στον σύγχρονο κόσμο

Τον μακρινό Ιούνιο του 2011 γράφαμε μαζί με τον συνάδελφο Γιάννη Αντωνίου στο blog μου «μη μαδάς τη μαργαρίτα»:

«Αυτό το εν τη γενέσει πολιτικό ρεύμα δεν φιλοδοξεί να βρει μόνο τεχνικές λύσεις στα προβλήματα του χρέους, της ανασύστασης του κράτους ή της πράσινης ανάπτυξης. Αυτές ούτως ή άλλως είναι υπόθεση των ειδικών. Καλείται κυρίως να δώσει πολιτικές κατευθύνσεις, να καθορίσει όρια και παραμέτρους, να διαπραγματευτεί τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες. Καλείται να παρέμβει με ιδιαίτερα ρηξικέλευθες δράσεις ώστε να πείσει την κοινωνία για την κρισιμότητα της εθνικής μας υπόθεσης. Καλείται να αποκαταστήσει επαφή με νησίδες λογικής και ευθύνης στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος. Καλείται να φωνάξει «παρών» στο προσκλητήριο για τη σωτηρία της πατρίδας, καθώς τα φώτα σβήνουν και τα παλλόμενα laser αδυνατούν να δείξουν το δρόμο.»

Μετά από 8 χρόνια αυτό το πολιτικό ρεύμα έχει όλες τις προϋποθέσεις να ηγεμονεύσει στο δρόμο προς την ανάταξη της πατρίδας μας. Υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, της Νέας Δημοκρατίας και των φίλων της. Αυτό θέλησε η Ιστορία. Αν τότε υπονοούσαμε την ανάγκη μιας κεντροαριστεράς που θα μας οδηγούσε στη σωτηρία, σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι αυτό το «Παρών» το φώναξε η κεντροδεξιά παράταξη. Ανασκουμπώνεται και θέλει να το κάνει και έργο. Μαζί της.

Δυστυχώς έπρεπε να περάσουμε από την εποχή των παγετώνων του ΣΥΡΙΖΑ. Να βιώσουμε τραυματικά τι σημαίνει να έρχεται στην εξουσία μια ανερμάτιστη, ημιμαθής, βερμπαλιστική και αδίστακτη αριστερά. Να καταλάβουμε ότι υπάρχει και ένα πολιτικό ρεύμα που απεχθάνεται την αστική δημοκρατία και όταν δεν μπορεί να την ανατρέψει κάνει ότι μπορεί για να την υπονομεύσει, να την αδυνατίσει, να την παραδώσει χειρότερη στον επόμενο. Ένα ρεύμα που απεχθάνεται την ομαλότητα, την ασφάλεια, την καλή εκπαίδευση, την ευημερία, την παραγωγή πλούτου για όλους. Που αν και ηττημένο παραμένει ακόμα ισχυρό μέσα στο εκλογικό σώμα.

Πώς το είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης: «Αποστολή μας είναι, να συνδέσουμε τους μισθούς με την ανάπτυξη - ώστε να έχουν όλοι μερίδιο στην ευημερία. Να δώσουμε ευκαιρίες στους νέους μέσω μιας Παιδείας που θα πάψει να παράγει ανέργους. Να βάλουμε τάξη και κανόνες στην αγορά εργασίας και να προστατεύσουμε τους εργαζόμενους. Να πολεμήσουμε το φόβο μέσα από μια αποτελεσματική πολιτική ασφάλειας. Να προσφέρουμε καλή δημόσια Υγεία ιδιαίτερα σε αυτούς που τη χρειάζονται περισσότερο".

Ε ακριβώς αυτά γράφω δημόσια επί δέκα χρόνια, αυτά είναι ο καημός χιλιάδων σιωπηλών συμπολιτών μας, αυτά προσμένουν και ας ελπίσουμε ότι γι αυτά τα σπουδαία θα βάλουν και πλάτη. Θα κάνουν κριτική, θα καταθέσουν προτάσεις, θα δοκιμάσουν λύσεις, θα αλλάξουν μεθόδους αλλά δεν θα χάσουν ποτέ το δρόμο, που οδηγεί σε μια σύγχρονη ευημερούσα δυτική δημοκρατία. Ακούω ότι κάποιοι που δάνεισαν την ψήφο τους στον Κυριάκο σκέφτονται τώρα να γραφτούν στη Νέα Δημοκρατία.

Γιατί η «προοδευτική» αντιπολίτευση δεν αντέδρασε όταν ο πρωθυπουργός την κάλεσε να χειροκροτήσει μαζί του την απουσία του ναζιστικού μορφώματος από τα έδρανα της Βουλής; Μα γιατί η ακροδεξιά καραμέλα ήταν μια κάποια λύση για να αποκρύβονται οι αμοιβαίες εξυπηρετήσεις, η καθυστέρηση της δίκης, η ανέφελη συμβίωση και τέλος η ενσωμάτωση ακροδεξιών στην αριστερή παράταξη. Η θεωρία ότι ο καπιταλισμός παράγει τον ναζισμό είναι παλιά και ανθεκτική αλλά τώρα που η πτώση και όχι η άνοδος της αριστεράς τον οδηγεί την εξαφάνιση, η θεωρία τρίζει και αυτό δεν αρέσει. Τελικά τον φασισμό δεν τον τσάκισαν «αγώνες λαϊκοί» αλλά  η έξυπνη και σοβαρή κεντρώα πολιτική, η παρακμή του αντισυστημισμού, η υποχώρηση των άκρων, η κυριαρχία του πολιτικού πολιτισμού και ρεαλισμού.

Γι’ αυτό και ο Α. Τσίπρας φρόντισε χτες να είναι διχαστικός απέναντι στον ενωτικό Κ. Μητσοτάκη μιας και ο διχασμός τρέφει την αριστερά εδώ και πολλά  χρόνια. Όπως και την ακροδεξιά εξάλλου. Πόσο μάλλον όταν δεν έχει κάτι να προτείνει, όταν η ίδια απέτυχε. Ανασύρθηκε η απειλή των λεγόμενων κοινωνικών αγώνων. Δηλαδή, το κόμμα, οι συνδικαλιστές του δημοσίου και οι μπάχαλοι σε νέες περιπέτειες. Δυστυχώς γι αυτούς, αυτή η κοινωνία κουράστηκε στο δρόμο του «αντί» και δεν θέλει να γυρίσει πίσω. Και θα διεκδικήσει τα δικαιώματά της δημοκρατικά. Με τον διάλογο. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που δείχνει ότι μπορεί να ακούσει και να συζητήσει. Με την κοινωνία και όχι με την αυτόκλητη κομματική πατρωνία της.

Είναι εντυπωσιακό ότι ο Α. Τσίπρας δήλωσε ότι θα είναι εδώ για να διαφυλάξει όλα εκείνα τα οποία πέτυχε με αγώνες. Δηλαδή; Την υψηλή φορολογία; Την εκδίωξη των μεγάλων επενδυτών; Την πλήρη υποταγή στους δανειστές; Την υποθήκευση της δημόσια περιουσίας; Την διάλυση της εκπαίδευσης; Την υποβάθμιση του συστήματος Υγείας; Την εμπέδωση της ανασφάλειας; Την απαξίωση της ΔΕΗ; Την αδιαφορία απέναντι στις φυσικές καταστροφές; Την αποσάθρωση της δημόσιας διοίκησης; Την διαλυτική απλή αναλογική; Την αδυναμία ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού; Τις αγαστές σχέσεις με το καθεστώς Μαδούρο; Η μήπως την προβληματική γι αυτήν συμφωνία των Πρεσπών την οποία η νέα διακυβέρνηση θα φροντίσει να βελτιώσει στο μέτρο του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων;

Σύσσωμη η αντιπολίτευση απέδειξε χτες ότι δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Λαϊκισμός, στείρος αντιπολιτευτισμός, δημοκοπία, καταγγελτισμός, η Ελλάδα της φτώχειας και της χρεωκοπίας, η Ελλάδα που γυρίζει την πλάτη της στο μέλλον. Αρνητικό βεβαίως φαινόμενο για την ποιότητα του κοινοβουλευτικού βίου, δυσάρεστος αναχρονισμός που όμως παρέχει στον Κυριάκο Μητσοτάκη την ευχέρεια μιας ισχυρής  πολιτικής ηγεμονίας που ανοίγει το δρόμο προς την ανασυγκρότηση της πατρίδας μας.

Μπορεί το κυβερνητικό opening να ήταν εντυπωσιακό, μπορεί η τεχνοκρατική συνιστώσα να υπόσχεται τα καλύτερα, μπορούν οι ενέσεις από την κεντροαριστερά να φαντάζουν ενωτικές και αναγεννητικές, μπορούν οι προγραμματικές δηλώσεις να υπόσχονται ανάπτυξη αλλά όλα θα κριθούν σε δυο τρία μεγάλα πράγματα.

1. Κράτος στιβαρό, αποτελεσματικό, που σέβεται, δεν γδύνει, δεν ταλαιπωρεί, αλλά στέκεται δίπλα στον πολίτη.

2. Επενδύσεις, ανάπτυξη, δουλειές, δηλαδή ευημερία ως απότοκο της δημιουργικότητας και όχι της ελεημοσύνης των άλλων.

3. Κυβέρνηση που συνομιλεί διαρκώς με την κοινωνία, ακούει, μετράει, δοκιμάζει επί της ουσίας και όχι προσχηματικά.

Σ’ αυτό το τρίτο θέλω να προτείνω στον Κυριάκο Μητσοτάκη να μην εξαφανιστεί στο πρωθυπουργικό γραφείο. Να βγαίνει συχνά πυκνά και να συνδιαλέγεται με τους πολίτες. Να παραμείνει ο χαλαρός, φιλικός προς το πλήθος εαυτός του. Να συζητάει δημόσια, να ανοίγεται και να ανοίγει όπως άνοιξε και το δρόμο μπροστά από το μέγαρο Μαξίμου. Όχι μόνο με δημοσιογράφους, γκώσαμε παιδιά από τις κοινοτυπίες. Να μιλάει με καλλιτέχνες, πανεπιστημιακούς, αρθρογράφους, επιχειρηματίες, αθλητές, μετανάστες, εργάτες, αγρότες, σπουδαστές με ντόπιους και με ξένους. Για θέματα μεγάλα και μικρά, επίκαιρα ή διαχρονικά. Χαλαρές, φιλικές συζητήσεις ανοικτές στο κοινό, σε παγκόσμια μετάδοση που θα αποκαλύπτουν το νέο πρόσωπο της Ελλάδας στον κόσμο, τη νέα της ταυτότητα.

Γιατί αν κάτι αλλάζει σ’ αυτήν τη χώρα πρέπει να το διατυμπανίζουμε. Αρκετά μας γνώρισαν για τα αρνητικά μας. Είμαστε παρόντες και παρούσες στην Ευρώπη και στον κόσμο, είμαστε και πάλι εκεί όπου συμβαίνουν τα μεγάλα.