Ώσπου να έρθει η άλλη Κυριακή

Καθώς περιμένουμε να έρθει η άλλη Κυριακή, για να ψηφίσουμε και να απομακρύνουμε τα κακά πνεύματα, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος να μηρυκάζουμε το πρόσφατο οδυνηρό παρελθόν. Για όσους γνωρίζουμε από παλιά αυτό το είδος της αριστεράς που σκαρφάλωσε στην εξουσία τα όσα πάθαμε μάλλον είναι λίγα. Γιατί το '15 η σφαίρα μάς πέρασε ξυστά. Κάποιες βλάβες θα απαιτήσουν σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο για να διορθωθούν, ενώ άλλες είναι ανήκεστες. Αλλά γλιτώσαμε την «οριστική διαγραφή και τέλος». Από τη στιγμή που δεν τόλμησαν να υλοποιήσουν το αρχικό σχέδιο άτακτης εξόδου από το ευρώ όλα τα άλλα που βιώσαμε ήταν απλά μια ανθυγιεινή βόλτα στο Jurassic park.

Μπροστά μας ανοίγεται ένας δρόμος με το βαρύγδουπο αλλά και φθαρμένο όνομα «Εθνική Ανασυγκρότηση». Και προϋπόθεση αυτής είναι η πολιτική σταθερότητα. Γι' αυτήν απαιτείται μια ρωμαλέα και ομονοούσα αυτοδύναμη κυβέρνηση που στηρίζεται γερά σε μια άνετη μονοκομματική πλειοψηφία, που αξιοποιεί και σοβαρούς εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες που της προσδίδουν ευρύτερο πολιτικό κύρος. Όχι στενά κεντροδεξιά, αλλά μια κυβέρνηση που κουμπώνει με το πνεύμα του ηγέτη της. Φιλελεύθερη. Διότι αν ο Μητσοτάκης μπλέξει με το ΚΙΝΑΛ, «κλάφ' τα, Χαράλαμπε».

Η σταθερότητα προϋποθέτει αποκατάσταση του κύρους της δικαιοσύνης, που πρόσφατα ταλαιπωρήθηκε βάναυσα από το «σύνδρομο Ρασπούτιν». Ωφέλιμη λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης, που πρόσφατα έπαθε «απλή αναλογική». Εγκατάσταση της ασφάλειας, που χτες νόσησε από τον «νόμο Παρασκευόπουλου» και σήμερα βαλαντώνει από το «νέο ποινικό κώδικα». Ψηφιακό εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης με λογοδοσία, αξιολόγηση αλλά και συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή όλα όσα συνθέτουν την ουσία ενός μοντέρνου κράτους δικαίου. Αν όλα αυτά ξεκινήσουν άμεσα, θα πραγματώσουν ορθολογικά την έννοια του «προοδευτικού» στην Ελλάδα. Συνιστούν τη ζητούμενη αλλαγή παραδείγματος και πρέπει να γίνουν.

Ισχυρή δημοκρατία είναι η ευημερούσα και αυτή προϋποθέτει ανθηρή μεσαία τάξη. Λιγότεροι φόροι, τραπεζική χρηματοδότηση, ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, χαμηλό διοικητικό κόστος, ελαφρά γραφειοκρατία, σταθερό θεσμικό πλαίσιο και αυστηρή εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας. Όλα αυτά περνούν όμως από μια διπλή γέφυρα. Ωφέλιμη για όλους διευθέτηση των κόκκινων δανείων και ακύρωση της πολιτικής του υπερπλεονάσματος, όπως λέει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Είναι το μοντέλο της «ακριβής ανάπτυξης». Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συγκρουστείς με όλη την κοινωνία προκειμένου να το δρομολογήσεις. Οι προσεκτικά επιλεγμένες μεταρρυθμίσεις που σημαδεύουν την καρδιά του κτήνους που την εμποδίζει είναι μια ιστορικά δικαιωμένη τακτική. Διότι εξασφαλίζουν απόθεμα πολιτικού κεφαλαίου, μιας και φέρνουν προς τη μεριά της προόδου ευρύτερες και πολύχρωμες κοινωνικές δυνάμεις. Αυτές που θέλει στο πλευρό του ο κάθε πολιτικός ηγέτης. Η κοινωνία είναι συμφεροντολόγα, πρέπει να της δώσεις για να πάρεις την εύνοιά της. Η ομαδική προσήλωση στον χαρισματικό ηγέτη είναι πια μόνο για τα παραμύθια.

Το δέλεαρ είναι η κοινωνία των ανοικτών συμμετοχικών θεσμών έναντι εκείνων που στηρίζονται στην ευνοιοκρατία και τον κομματισμό. Δεν απαιτούνται καθόλου πόροι για να εμπεδώσει ο πολίτης ότι αν και Νέα Δημοκρατία, δηλαδή κόμμα ιστορικό και συστημικό, κόμμα με παρελθόν, για πολλούς κακό και ύποπτο, μπορεί να είναι σήμερα και δίκαιο και τίμιο και στο πλευρό των εργαζομένων. Αλλά ταυτόχρονα και απαιτητικό, για παράδειγμα, προς τον μαθητή και τον φοιτητή, μιας και μόνο η γνώση μπορεί να μας βάλει στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση με αξιώσεις. Αλλά και άτεγκτο απέναντι σε κάθε παρανομία, σε κάθε φαλκίδευση του συντάγματος και των νόμων. Δεν χρειάζονται πόροι για να αρθούν όλες οι σόσιαλ μανιακές στρεβλώσεις που εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα και αποθαρρύνουν τις μεγάλες επενδύσεις.

Δουλειά του πολιτικού είναι η δημιουργία του εύκρατου κλίματος. Μετά αφήνει την οικονομία να δουλέψει. Η ίδια η κοινωνία σχηματίζει την επόμενη εικόνα της και διατυπώνει το νέο της «αφήγημα». Να σπάσει κάποτε στη χώρα αυτή η σοσιαλιστική μεταπολεμική αντίληψη του «κεντρικού σχεδιασμού».

Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης μελετήσει τα λάθη που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας, ώστε να τα αποφύγει, μπορεί να πετύχει πολλά. Λάθη αναπόφευκτα, μιας και η αριστερή ιδεολογία απαιτεί την τυφλή υποταγή των «μαζών» στην ηγεσία, που κάνει πάντοτε το σωστό λόγω του ηθικού της πλεονεκτήματος και όχι λόγω γνώσης ή ικανότητας. Συνεπώς ο Κυριάκος πρέπει να θέσει τους λίγους, σημαντικούς και κομβικούς στόχους της επόμενης μέρας, πράγμα που ο Αλέξης δεν έκανε, μιας και ο στόχος του ήταν ένας. Να ανέβει στην εξουσία και να προκαλέσει το Grexit, το οποίο τελικά δεν αποτόλμησε. Έτσι του απέμεινε μισός στόχος, δηλαδή η παραμονή στην εξουσία, και αυτός του έξυσε την αριστερή ηθική πατίνα, τον απογύμνωσε και τον κατέστρεψε. Δεν ήθελε και πολύ. Όταν δεν έχεις έρμα δεν πας μακριά, ακόμα και στην Ελλάδα.

Μπορεί τα στελέχη και τα μέλη να μην είπαν κουβέντα, αλλά οι συμμαχίες με τον Καμμένο, τον Τέρενς ή την Παπακώστα είχαν βάρος. Η αναλγησία και η υποκρισία απέναντι στο Μάτι εξόργισαν. Η αντιεκπαιδευτική μανία των ανεκδιήγητων υπουργών της Παιδείας ξάφνιασε δυσάρεστα. Η επιδοματική πολιτική της ελεημοσύνης προσέβαλε. Και φυσικά η υποταγή στα κελεύσματα των εταίρων - δανειστών, με κορυφαία τη Συμφωνία των Πρεσπών, ως αντάλλαγμα για την ανοχή τους, οριστικοποίησε τις αποφάσεις. Δεξιοί και κεντρώοι ήταν οι ψηφοφόροι που έφεραν την αριστερά στην εξουσία και όχι σταλινικοί ή αναρχικοί.

Περιμένουμε να δούμε τον Κυριάκο να βάζει ανοικτούς και καθαρούς προγραμματικούς στόχους, να τους επεξηγεί, να τους ισορροπεί και να αναζητά τις ευρύτερες συμμαχίες προκειμένου να τους υλοποιήσει. Όχι στο κοινοβούλιο, αλλά μέσα στην κοινωνία. Όλη η αντιπολίτευση θα είναι εχθρική και στα κάγκελα. Δεν υπάρχει λόγος να αναζητά μάταιες συναινέσεις. Από ποιους και με ποιες; Αλλά δίπλα σε κάθε μέτρο, σε κάθε αλλαγή που θα θίγει μια συντεχνία ή θα ανατρέπει μια παράδοση πρέπει να υπάρχει αντίβαρο. Όχι τυρί στη φάκα, αλλά μέτρο κοινωνικά ωφέλιμο που θα απορρέει άμεσα από την ίδια τη μεταρρύθμιση. Και όλα αυτά πρέπει να εξηγούνται, όχι αλαζονικά, όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά και ανθρώπινα. Η κυβέρνηση πρέπει να βρίσκεται στον δρόμο πριν βγουν οι πολίτες.

Μια τέτοια πολιτική στάση είναι στο στιλ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Γνώση, δημοκρατία, ευαισθησία και πρόοδος, αλλά με αποδείξεις. Δεν χρειάζεται προπαγάνδα. Όλοι γελούσαν με την πολιτική ΕΡΤ. Δεν πείθεται ο Έλληνας από την προπαγάνδα, δεν είναι Ρώσος μουζίκος του 1917, ούτε Γερμανός εργάτης του 1930. Είναι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει αποφασίσει πια να παραμείνει σ' αυτήν. Παρόλο τον σκεπτικισμό του. Τον Αλέξη τον ψήφισε το '15 για να τον βγάλει από την Ευρώπη, μιας και τότε είχε πειστεί ότι αυτή ήταν η «μήτρα του κακού». Τον Κυριάκο τον ψηφίζει το '19 για να τον ανεβάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Να τον οδηγήσει στη νέα εποχή που μπορεί να μην τη γνωρίζει, αλλά υποψιάζεται ότι θα είναι συγκλονιστική. Δεν μπορεί να παίξει στα μεγάλα σαλόνια με προπονητή Β' εθνικής.

Ο Έλληνας σήμερα δεν ψηφίζει κάποιον που βρίζει, φωνάζει και καταγγέλλει τους ισχυρούς και απαιτεί να του δώσουν χαρτζιλίκι. Ψηφίζει κάποιον που μπορεί να τον βοηθήσει να γίνει ισχυρός. Την άλλη Κυριακή.