Ο τελικός του κυπέλλου είναι η γιορτή της ήττας μας

Φυσικά αναφέρομαι στον ελληνικό τελικό του κυπέλλου ποδοσφαίρου που ως ελληνικός, ως δημιούργημα του λαού εκείνου που όμοιο του δεν έχει η οικουμένη (με την καλή έννοια), δεν μοιάζει με κανέναν άλλο τελικό στην Ευρώπη. Θα μπορούσα να γράψω και στον κόσμο, αλλα ας αφήσω το ενδεχόμενο η Ελλάδα να μην είναι το μοναδικό μέρος στον πλανήτη που το έγκλημα και η παραβατικότητα έχουν τόσο μεγάλη ελευθερία κινήσεων που η πολιτεία αναγκάζεται να περιορίσει την ελευθερία των κινήσεων όλων των υπόλοιπων για να τους προστατεύσει.

Επειδή καταλαβαίνω πως δεν είστε όλοι γνώστες του τι συμβαίνει στη ζούγκλα που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο να σας πω ότι δεν συμβαίνει τίποτα διαφορετικό απ’ ό,τι συμβαίνει στη ζούγκλα που ονομάζεται Ελλάδα. Εν προκειμένω, ο τελικός του κυπέλλου θα διεξαχθεί χωρίς θεατές επειδή η πολιτεία δεν είναι σε θέση να περιορίσει τη δράση των παραβατικών (και κάποιες φορές εγκληματικών) ομάδων που συχνά εκτονώνουν την ένταση που τους προκαλούν τα ψυχολογικά τους αδιέξοδα στα γήπεδα της χώρας, όχι αγωνιζόμενοι αλλά συμπλεκόμενοι.

Πρόκειται για την απόλυτη ομολογία ήττας από μέρους της πολιτείας (δεν γράφω «οργανωμένης πολιτείας»  καθώς ο στόχος του κειμένου δεν είναι να σας κάνει να γελάσετε). Πρόκειται για την παραδοχή του ότι στη χώρα δίκιο είναι το δίκιο των παραβατικών και του ότι αυτοί είναι που καθορίζουν το πώς και το αν θα γίνονται οι ποδοσφαρικοί αγώνες. Πρόκειται για την παράδοση της κοινωνίας στις οργανωμένες (γιατί αυτές όντως έχουν μια στοιχειώδη οργάνωση) συμμορίες.

Λογικά, το επόμενο που πρέπει να περιμένουμε από μια τόσο βαριά ηττημένη και διαλυμένη πολιτεία είναι να προσπαθήσει να μας προστατεύσει από την μη γηπεδική εγκληματικότητα απαγορεύοντας μας να κυκλοφορούμε στο δρόμο. Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό, αλλά η λογική είναι ακριβώς η ίδια. Από το δεν μπορώ να περιορίσω το έγκλημα στο γήπεδο και άρα απαγορεύω την προσέλευση θεατών μέχρι το δεν μπορώ να περιορίσω το έγκλημα πουθενά και άρα απαγορεύω την ελεύθερη κυκλοφορία, η απόσταση δεν είναι και τόσο μεγάλη.

Δεν ισχυρίζομαι ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας τέτοιας απαγόρευσης. Η εφαρμογή της έτσι κι αλλιώς θα ήταν αδύνατη. Προσπαθώ απλώς να εξηγήσω τι πραγματικά σημαίνει η απόφαση «κάνω τελικό κυπέλλου χωρίς θεατές» και πόσο ατράνταχτη απόδειξη διάλυσης είναι.

Και είναι μια διάλυση, μια ήττα, μοναδική σ’ αυτό το σύνολο που θέλουμε(;) να ανήκουμε και ονομάζεται Ευρώπη. Είναι μια διάλυση και μια ήττα που γίνεται πιο οδυνηρή καθώς συμπίπτει με τα όσα εκπληκτικά απολαύσαμε στο Τσάμπιονς το Λιγκ. Στην διοργάνωση που συμμετέχουν ομάδες από χώρες που μπορεί να έχουν εγκληματικότητα και κάθε είδους προβλήματα, αλλά έχουν και κάτι ακόμα: πολιτεία που όταν αποφασίζει να οργανώσει μια γιορτή δεν αφήνει κανέναν και τίποτα να τη χαλάσει. Χώρες που ούτε τα χέρια σηκώνουν, ούτε τα βρακιά κατεβάζουν.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα σπορ. Είναι ο καθρέφτης όλης της χώρας. Και η χώρα μας είναι μια χώρα που οι γιορτές γίνονται χωρίς θεατές γιατί κανείς δεν θέλει ή μπορεί να ελέγξει αυτούς που χαλάνε τις γιορτές. Μια χώρα που δεν μπορεί να κάνει ό,τι κάνουν ΟΛΕΣ οι υπόλοιπες χώρες της ηπείρου μας. Και για να μπορούν να το κάνουν τόσες χώρες πάει να πει πως όχι μόνο δεν είναι αδύνατο, αλλά δεν είναι ούτε καν τόσο δύσκολο. Από τη άλλη εμείς ως Έλληνες, ως ο πιο εξυπνος - γενναίος - ικανός λαός του κόσμου, ίσως να μην είμαστε για τα εύκολα αλλά για τα πολύ δύσκολα. Γι αυτό και τα ζούμε συνέχεια. Γι αυτό και δεν θέλουμε να τα αφήσουμε πίσω μας. Και μπράβο μας.