Είμαι μεγάλος φαν του Δημήτρη Χαντζόπουλου. Εκτιμώ το άμεσο, κοφτερό και άκρως σουρεαλιστικό του χιούμορ, τις χαρακτηριστικές φιγούρες του (που μου θυμίζουν κατά κάποιο τρόπο αυτές του Αλέκου Φασιανού), την προσωπική του χιουμοριστική «στάμπα». Και φυσικά βρήκα εξαιρετική την «επίμαχη» γελοιογραφία όπου η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Ραχήλ Μακρή απεικονίζονται ως στρίπερ να κάνουν θεαματικά ακροβατικά στο στύλο μπροστά σε ένα αλαλάζον πλήθος την στιγμή που κάποιος «πελάτης» αναρωτιέται αν προσφέρουν «έξτρα». Τα οποία έξτρα δεν είναι φυσικά τα συνήθη που προσφέρονται σε τέτοιου είδους μαγαζιά, αλλά μηνύσεις σαν αυτές που υπέβαλαν οι δύο βουλευτίνες για την όποια κακοποίησή τους από την αστυνομία
Δεν το κρύβω. Είμαι από τους ανθρώπους που θεώρησαν κακόγουστο show όλα αυτά που θαυμάσαμε μπροστά στο ραδιομέγαρο. Δεν διαπίστωσα καμία χρήση βίας από την αστυνομία (πάντα σε σχέση με τις δύο γυναίκες και όχι γενικότερα με τους εργαζομένους στην ΕΡΤ), με τους αστυνομικούς αλλά και τους διάφορους «επιτόπου» (που έλεγε κάποτε ο Λαζόπουλας) να παρακολουθούν μάλλον αδιάφορα τη μεν Κωνσταντοπούλου να ουρλιάζει με ψυχραιμία Δυτικογερμανού σέντερ φορ πριν από εκτέλεση κρίσιμου πέναλτι «Βοήθειαααα!» τη δε Μακρή να σκαρφαλώνει στα κάγκελα, όπως ο Ντέμης όποτε σκόραρε μπροστά στη «Σκεπαστή». Πολλοί βέβαια θα διαφωνήσουν. Θα υποστηρίξουν πως οι δύο βουλευτίνες όντως έπεσαν θύματα επίθεσης. Αν όχι φυσικής, τότε ψυχολογικής βίας. Τι σημασία έχει όμως ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο; Αλίμονο αν η αξία μιας γελοιογραφίας κρίνεται από το αν συμφωνούμε ή όχι με την άποψη του γελοιογράφου.
Φευ, όμως! Στην Ελλάδα είμαστε μαθημένοι να θέλουμε να ακούμε μόνο τη δική μας άποψη, να μας χαϊδεύουν τα αυτιά μέχρι κουφαμάρας. Και για ένα κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς αυτό ισχύει σε υπερθετικό βαθμό.
Πράγματι, τα τελευταία χρόνια επικρατεί μια άτυπη λογοκρισία. Οποιοσδήποτε πει οτιδήποτε θεωρηθεί πως πλήττει το «Λαϊκό Κίνημα» (μια από τις πολλές ευφάνταστες ονομασίες που έχουν κάποιοι δώσει στους εαυτούς τους) δέχεται έναν καταιγισμό από ειρωνείες, βρισιές και απειλές. Από ένα αθώο στάτους στο Facebook έως μια επίσημη τοποθέτηση σε κάποια συνέντευξη επώνυμοι, ανώνυμοι, αριστεροί και δεξιοί δεν γλιτώνουν από μανιασμένους θεματοφύλακες που αγρυπνούν έτοιμοι να επέμβουν αποφασιστικά και να επαναφέρουν στην τάξη τους «εχθρούς του λαού». Οι «αντιρρησίες» χαρακτηρίζονται με συνοπτικές διαδικασίες «προδότες», «πουλημένοι», «Μαρίες Αντουανέτες» κ.ο.κ. Αν έχουν κάποιο φυσικό μειονέκτημα σε ύψος, πάχος, χαρακτηριστικά προσώπου αυτό θα αναφερθεί με τον πιο εμφατικό τρόπο. Αν ασκούν κάποιου είδους τέχνη θα υπογραμμιστεί η «αταλαντοσύνη» τους. Όταν δε τα πράγματα ζορίσουν θα επιστρατευθούν τα μεγάλα μέσα. Οι φράσεις των «ενόχων» θα διαστρεβλωθούν. Στη χειρότερη θα μπουν στο στόμα τους και λόγια που δεν είπανε καν. Άντε μετά αυτοί να αποδείξουν πως δεν είναι Αλέφαντοι.
Ποιοι όμως είναι αυτοί οι «αριστεροί» δικαστές Ντρεντ; Δεν έχει νόημα να τους ταυτίσουμε με κάποιο κόμμα. Ούτε καν με συγκεκριμένα κομματικά στελέχη. Δεν είναι τυχαίο πως για το θέμα του Χαντζόπουλου δεν υπήρξε η παραμικρή αντίδραση από τις άμεσα ενδιαφερόμενες. Οι «καλοθελητές» ήταν αυτοί που έσπευσαν να κατακεραυνώσουν με χυδαία κείμενα –ακόμα και σε ιστορικές εφημερίδες– το «φαλλοκράτη σεξιστή» Χαντζόπουλο και τους απανταχού υποστηρικτές του. Έχω την εντύπωση πως ακόμα και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ η οποία ακολούθησε τη δημοσίευση του πολύκροτου σκίτσου έγινε περισσότερο από φόβο για αυτόν τον «αριστερό» όχλο που διψάει για αίμα και πολύ εύκολα μπορεί να στραφεί εναντίον του. Άλλωστε, θύματα τους συγκεκριμένου τύπου επιθέσεων είναι συχνότατα και πολλοί μετριοπαθείς συριζαίοι και γενικότερα αριστεροί (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά) πολιτικοί και διανοούμενοι οι οποίοι αρνούνται να επικροτήσουν κάθε «αριστερόστροφη» πράξη βίας ή να ζητήσουν από τον κόσμο να «βγει στους δρόμους».
Αυτή, λοιπόν, είναι η Αριστερά Made in Greece 2013; Σε πρόσφατή συνέντευξή του ο (ευγενέστατος και συμπαθέστατος από κοντά) Νίκος Βούτσης «επιτέθηκε» (σε κόσμιο ύφος, αντίθετα με ορισμένους συναδέλφους του στον ΣΥΡΙΖΑ…) στον παλιόφιλο Πέτρο Τατσόπουλο. Μιλώντας για το κόμμα του, ο Βούτσης τόνισε πως «δεν υπάρχει χώρος που να είναι πιο ανοιχτός ουσιαστικά στην καλλιτεχνική έκφραση, στη δημιουργία κ.λπ.». Προφανώς κάποτε ίσχυε αυτό. Σήμερα, όμως; Τι έχει αλλάξει; Μήπως φταίει η σαγήνη της επερχόμενης (;) εξουσίας; Μήπως φταίει η πολλή παρέα με τους ΑΝΕΛ;
